Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Νέα συνάντηση Τετάρτη 9/7 και ώρα 7.00 μμ

Μετά από κάλεσμα των “Ανένταχτων εντός ΣΥΡΙΖΑ”, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ από Αθήνα και επαρχία συναντήθηκαν το Σάββατο στον πολυχώρο της Ανοικτής Πόλης. Η συνάντηση παρά την φιλοδοξία των οργανωτών της για τέσσερις διακριτές θεματικές συζητήσεις, επικεντρώθηκε σε τρέχοντα πολιτικά προβλήματα και διερευνήθηκε η δυνατότητα συλλογικού αυτοπροσδιορισμού όσων μελών δεν ανήκουν σε τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε συντροφικό κλίμα αναπτύχθηκε γόνιμος διάλογος στην κατεύθυνση αναζήτησης πολιτικών πρωτοβουλιών για τα κρίσιμα ζητήματα που αναδείχθηκαν από την συζήτηση. Ο διάλογος αυτός θα συνεχιστεί στην επόμενη συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί στον ίδιο χώρο την Τετάρτη 9-7-201,  ώρα 7μμ με στόχο την συνδιαμόρφωση πολιτικών πρακτικών που κατοχυρώνουν την ενεργό συμμετοχή των μελών στην λήψη των αποφάσεων αλλά και περιφρουρούν τις πολιτικές αποφάσεις του 1ου Συνεδρίου.

Αθήνα 29-6-2014
Ανένταχτοι εντος ΣΥΡΙΖΑ

Οι προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ

Παρουσιάζουμε το εισηγητικό κείμενο για τις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ στην συνάντησης των "ανένταχτων εντός ΣΥΡΙΖΑ" που έγινε το Σάββατο 28 Ιουνίου στα γραφεία της "ανοικτής πόλης" 

Του Βένιου Αγγελόπουλου 

Παραμένει ως δηλωμένος πολιτικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ η απεμπλοκή της χώρας από τη μνημονιακή πολιτική και η έξοδος από την ανθρωπιστική κρίση.
 
Επισημαίνουμε ότι αυτός ο στόχος δεν ταυτίζεται με την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, ή όπως αλλιώς λέγεται) είναι ένα μέσο για την επίτευξη του στόχου, όχι ο στόχος ο ίδιος. Σημασία έχει το τι θα κάνει μια τέτοια κυβέρνηση, κι αυτό εξαρτάται επίσης με ποιους θα το κάνει.

Καταρχάς πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις εκλογές ανεβάζοντας σημαντικά τα ποσοστά και τις ψήφους του. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με μεταγραφές από το παλιό πολιτικό προσωπικό που ψάχνει για στέγη πολιτικής επιβίωσης, και που θα διώξει κόσμο αντί να φέρει. Γίνεται μόνο με τη μεταστροφή μεγάλου τμήματος των απογοητευμένων από την πολιτική, την άντληση από τη δεξαμενή της αποχής. Οι ψηφοφόροι που εγκατέλειψαν τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ δεν θα ακολουθήσουν τα στελέχη τους που θα ανανήψουν. Αντίθετα, αν μια κυβέρνηση της Αριστεράς στηρίζεται σε ευκαιριακούς συμμάχους που για κύριο κίνητρο είχαν την εξασφάλιση μιας βουλευτικής θητείας ακόμη, αυτοί θα είναι οι πρώτοι που θα την εγκαταλείψουν μόλις σκουρύνουν τα πράματα.

Ο Σύριζα πρέπει να πείσει ότι έχει σκοπό να κυβερνήσει διαφορετικά και ότι όσο είναι αντιπολίτευση μετέχει ενεργά στην άμυνα των λαϊκών στρωμάτων και στηρίζει με ανιδιοτέλεια όσους πλήττονται από την κρίση. Σημαίνει ότι στηρίζει τα κινήματα χωρίς να προσπαθεί να τα υποκαταστήσει ή να τα χειραγωγήσει.

Η προοπτική νίκης της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν ωφελείται από την αγωνιώδη αναζήτηση πολιτικών συμμάχων στρογγυλεύοντας τις γωνίες. Αντίθετα, χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή διασαφήνιση του πολιτικού στίγματος του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, η αύξηση της πίεσης προς το κυβερνητικό στρατόπεδο. Πίεση και θεσμική και κινηματική, ώστε να ενισχυθούν οι διαλυτικές τάσεις στο εσωτερικό του εξαιτίας της λαϊκής κατακραυγής. Πίεση η οποία θα αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ ως βασικό πόλο έλξης, και θα αναδείξει νέα στελέχη.

Πόλος έλξης σε προγραμματικό επίπεδο: Χρειάζεται μια διασαφήνιση του πολιτικού στίγματος, ώστε να μην υπάρχει η πολυγλωσσία η οποία παρατηρείται και μάλιστα καλλιεργείται από κύκλους προσκείμενους στην ηγεσία. Το θέμα αυτό δεν λύνεται τόσο με διοικητικά μέτρα (π.χ. ποιοι θα μιλάνε στα κανάλια – παρόλο που και αυτό θα πρέπει κάποτε να αντιμετωπιστεί), όσο με τη σαφήνεια του προγράμματος. Μεταξύ άλλων αυτό σημαίνει:

α)Επεξεργασία των μεταβατικών νομοθετικών ρυθμίσεων μιας κυβέρνησης ανατροπής. Με τα μνημόνια δεν ξεμπερδεύει κανείς με τρεις ψηφοφορίες: Υπάρχουν χιλιάδες εφαρμοστικοί νόμοι, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές εγκύκλιοι που πρέπει να καταργηθούν ή να αντικατασταθούν. Καταργήσεις οργανικών θέσεων, συγχωνεύσεις φορέων, ιδρύσεις μνημονικών φορέων και αντίστοιχοι διορισμοί, κτλ. Για παράδειγμα, τι θα γίνει με το ΤΑΙΠΕΔ, τη στελέχωσή του, την ανάκτηση όσων έχει ξεπουλήσει. Έργο τιτάνειο, που και σαφές πολιτικό πρόσημο πρέπει να έχει (ποιος ωφελείται; Ο λαός ή η ολιγαρχία;) και φροντισμένο στη λεπτομέρειά του να είναι, και να παίρνει υπόψη τα διάφορα σενάρια αντίδρασης των αντιπάλων, και να έχει και τη συναίνεση του λαού.

β) Το πρόγραμμα πρέπει να είναι προϊόν και κτήμα όλου του κόμματος και όχι απλώς κάποιων ομάδων ειδικών. Αυτό σημαίνει ενεργοποίηση των μελών του κόμματος και οργάνωση σεμιναρίων πάνω σε όσο το δυνατόν περισσότερα επιμέρους θέματα: υγεία, παιδεία, οργάνωση της κοινωνικής ασφάλισης, καταπολέμηση της ανεργίας, εργασιακές σχέσεις, κοινωνικά αγαθά, πολιτιστική κληρονομιά, εθνικά θέματα, μειονότητες, σχέσεις κράτους και εκκλησίας, φορολογικό σύστημα, κτλ. Τα σεμινάρια αυτά αφενός θα εμπλουτίζουν τις κομματικές θέσεις και θα αποσαφηνίζουν τις διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν μέσα στο κόμμα, αφετέρου θα εξοπλίζουν τις ΟΜ για τη διάδοση των κομματικών απόψεων στον πληθυσμό.

γ) Τα κομματικά μέλη θα πρέπει να ενεργοποιηθούν στην κατεύθυνση της συζήτησης με τον κόσμο, κατεβάζοντας τις προτάσεις του κόμματος ως προτάσεις προς συζήτηση και όχι ως θεόπεμπτη αλήθεια, συνομιλώντας και όχι απλά μοιράζοντας προκηρύξεις και κολλώντας αφίσες. Να παίρνουν υπόψη τις απόψεις και ενστάσεις, ιδίως των άμεσα ενδιαφερομένων, να βοηθούν στη διαμόρφωση εναλλακτικών προτάσεων από τα κάτω και αποδεκτών συμβιβασμών όταν υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα μέσα στα πλαίσια του λαού, και να τα μεταφέρουν στο κόμμα.

Δράση σε κινηματικό επίπεδο: Η παλιότερη και η πιο πρόσφατη εμπειρία έχει δείξει ότι το μαζικό κίνημα δεν συγκροτείται με τεχνητά μέσα, δηλαδή με το κάλεσμα κεντρικών πολιτικών εκδηλώσεων. Σε άλλες εποχές ένα μαζικό συλλαλητήριο (ή πολλά επαναλαμβανόμενα), μπορούσαν να ανατρέψουν πολιτικές αποφάσεις, εφόσον συνέτρεχαν και άλλες διεργασίες (βλέπε αναθεώρηση άρθρου 16 του συντάγματος ή ασφαλιστικό επί Γιαννίτση). Σήμερα, όπου ο αντίπαλος είναι αποφασισμένος και καταφεύγει στην πολιτική του «σοκ και δέος», τέτοιου τύπου αντιδράσεις έχουν αποδειχτεί αναποτελεσματικές και κάθε φορά που επιχειρήθηκαν ήταν άμαζες (ο άλλος δύσκολα θα χάσει ένα μεροκάματο και θα αναπνεύσει χημικά χωρίς ορατό αποτέλεσμα). Τα κομματικά καλέσματα δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το μαζικό κίνημα.

Αντίθετα, οι κινηματικές διαδικασίες πρέπει να έχουν όσο το δυνατόν συγκεκριμένους στόχους και να συσπειρώνουν όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο γύρω από το συγκεκριμένο πρόβλημα, χωρίς να διατυπώνουν μαξιμαλιστικά αιτήματα (του τύπου να πέσει η κυβέρνηση, να φύγουμε από το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ). Τέτοια κινήματα, ανεξάρτητα από το αν νικούν ή απλώς κερδίζουν χρόνο, βοηθούν στη συγκρότηση της συλλογικής συνείδησης και έχουν σαν παράπλευρο κέρδος την κυβερνητική φθορά, καθώς αναδεικνύουν την ανεπάρκεια ή την εχθρότητα των κυβερνώντων. Η ενίσχυση κάθε μορφής συλλογικής δράσης πρέπει να είναι πρώτιστο μέλημα, χωρίς κομματικά καπελώματα που διώχνουν κόσμο. Από τις δομές αλληλεγγύης (που πολλές χειραγωγήθηκαν ώστε να είναι απλώς εργαλεία ψηφοθηρίας) ως την ανυπακοή στα διόδια, από το καθάρισμα των ακτών ή την εθελοντική δασοπυρόσβεση ως τη ματαίωση πλειστηριασμών και εξώσεων, όλες οι μορφές, συγκρουσιακές ή όχι, είναι κατάλληλες, αρκεί να συσπειρώνουν κόσμο, όσο το δυνατόν πέρα από τα κομματικά όρια.
Προς αυτή την κατεύθυνση μπορούν να στραφούν οι δημοτικές κινήσεις ή/και οι Οργανώσεις Μελών (ή πρωτοβουλίες που ξεκινούν από μερίδες μελών, φτάνει να είναι ανοιχτές και όχι μαγαζάκια). Και τέτοιες πρωτοβουλίες οι κομματικοί μηχανισμοί πρέπει να αντισταθούν στον πειρασμό να τις καπελώσουν (ή να τις χτυπήσουν εάν κινούνται από μέλη που δεν ανήκουν σε αρεστή φατρία), αλλά το κόμμα να τις ενισχύει και να τις προβάλλει επικοινωνιακά.

Υλοποίηση αυτής της πολιτικής: Είναι πλέον κοινός τόπος ότι τα ενεργά μέλη του κόμματος είναι μια μικρή μειοψηφία και ότι πολλές αποφάσεις δεν παίρνονται από τα κομματικά όργανα αλλά από διάφορες ομάδες πίεσης που λειτουργούν στο παρασκήνιο, καθιστώντας μερικές φορές τα κομματικά όργανα απλά διακοσμητικά στοιχεία. Η όλη κατάρτιση των ψηφοδελτίων χαρακτηρίστηκε από τέτοια φαινόμενα και δε χρειάζεται να ξανααναφερθούμε σ' αυτά. Πολλές φορές η δημοκρατία και η διαφάνεια παραβιάστηκαν και αντικαταστάθηκαν από γραφειοκρατικές μεθόδους και διοικητικά μέτρα, μέχρι και αντισυντροφικές συμπεριφορές. Σε αρκετές περιπτώσεις το καταστατικό που ψηφίστηκε από το συνέδριο παραβιάστηκε ή απλά ξεχάστηκε. Ένα χρόνο μετά το συνέδριο, η επιτροπή που είχε οριστεί για την εμβάθυνση του καταστατικού δεν έχει παράγει τίποτα. Και δεν έχει γίνει καμία διεργασία για τις σχέσεις κυβέρνησης και κόμματος σε περίπτωση που το κόμμα θα κληθεί να κυβερνήσει.

Μετά και την τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής είναι φανερό ότι ο κομματικός μηχανισμός αφενός βάζει ως πρώτιστο πολιτικό καθήκον την αποτροπή της συγκέντρωσης 180 βουλευτών για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας (πώς άραγε;), αφετέρου επιδίδεται σε εσωτερικούς διαγκωνισμούς ανάμεσα στις διάφορες ομάδες κρατώντας τέτοιες ισορροπίες ώστε το πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει σχετικά θολό και οι Οργανώσεις Μελών ως επί το πλείστον να αδρανοποιούνται.

Αν συγκρίνει κανείς το πνεύμα που επικρατούσε στον κόσμο της Αριστεράς μετά τις εκλογές του 2012 με το σημερινό, διαπιστώνει πως η τοτινή ορμή και διάθεση έχει πέσει κατά πολύ. Μόνο με την επαναδραστηριοποίηση της βάσης, των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, με πρωτοβουλίες και χωρίς να περιμένουν την έγκριση των οργάνων – απλά ενημερώνοντάς τα, μόνον έτσι μπορεί να ανατραπεί η σημερινή μιζέρια και να αναγκαστεί ο κομματικός μηχανισμός να αναλάβει τις ευθύνες του. Η σημερινή μας συνάντηση θέλει να είναι ένα βήμα προς τα εκεί.

Εάν το κόμμα δεν προχωρήσει προς τις κατευθύνσεις που διαγράφονται παραπάνω και αν δεν δώσει διαφορετικό δείγμα γραφής στις περιφέρειες και τους δήμους που ελέγχει, τότε η κυβέρνηση της Αριστεράς είτε θα έχει σύντομο βίο και κακό τέλος, είτε θα αποδειχτεί ένα όνειρο θερινής νυκτός.
Και για την Αριστερά δεν πειράζει, μια ζωή εκτός κυβέρνησης ήταν. Για την κοινωνία όμως πειράζει, γιατί η πολιτική απεχθάνεται το κενό: Αν όχι εμείς τότε αυτοί, και αυτοί είναι ότι πιο μαύρο και σκοτεινό μπορούμε να φανταστούμε.

Η "δημοκρατία" στον ΣΥΡΙΖΑ από το 1ο Συνέδριο μέχρι σήμερα


Παρουσιάζουμε το εισηγητικό κείμενο για τα ζητήματα δημοκρατίας στον ΣΥΡΙΖΑ στην συνάντησης των "ανένταχτων εντός ΣΥΡΙΖΑ" που έγινε το Σάββατο 28 Ιουνίου στα γραφεία της "ανοικτής πόλης"
 
Της Μάνιας Επιθυμιάδου και Τζέλας Ασπρογέρακα


Συντρόφισσες και σύντροφοι καλημέρα,

Η εισήγηση που θα σας παρουσιάσω αναφέρεται περιληπτικά στα ζητήματα δημοκρατίας στον ΣΥΡΙΖΑ – κυρίως - από το συνέδριό μας μέχρι σήμερα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απ την αρχή της συγκρότησής του σαν πολιτικό μόρφωμα ήταν αυτό που μας γέμισε ελπίδα σε σχέση με τη ανοιχτή συζήτηση -συνύπαρξη διαφορετικών ρευμάτων μέσα στην αριστερά. Για πολλούς-ες από μας ήταν και ο λόγος της απόφασής μας να επανακάμψουμε στην «οργανωμένη» πάλη. Στη πορεία αυτή, τα σημάδια προσπάθειας επιβολής των θέσεων και της λογικής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ήταν κάτι παραπάνω από φανερά. Όμως εμείς οι αριστεροί –ες όπως ξέρετε είμαστε αγύριστα κεφάλια και επιμένουμε πως τα πράγματα μπορούν ν΄αλλαξουν.

Στην πανελλαδική συνδιάσκεψη πριν το ιδρυτικό συνέδριο έγινε καθαρό ότι δεν μας φταίνε οι συνιστώσες για την πολυγλωσία, την διαφορετική ταχύτητα προσαρμογής για την ενοποίηση του κόμματος κ.α. αλλά η πάλη για την υπερίσχυση των εκάστοτε μηχανισμών. Παρ΄όλα αυτά οι συνιστώσες και η οργανωτική τους συγκρότηση,έγινε κεντρικό θέμα και στο συνέδριο απαιτώντας με μηχανιστικό τρόπο την διάλυσή τους. (πχ ΑΚΟΑ σ΄ένα απόγευμα). Βέβαια κάποιες συνιστώσες αρνήθηκαν και το θέμα εκκρεμεί ακόμη, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα κατά τη κρίση μας.
Οργανωτικές προτάσεις που είχαμε κάνει (μια ομάδα ανένταχτων σ. μεταξύ των οποίων Τζέλα-Μάνια –Χρήστος) σχετικά με διαφορετικό τρόπο εκλογής της ΚΕ , εναλλαξιμότητα στελεχών, διαφάνεια στα οικονομικά, περιορισμοί ως προς τη δυνατότητα συμμετοχής στο ανώτερο καθοδηγητικό όργανο προσώπων που έχουν συμμετάσχει από θέσεις ευθύνης στην καταστροφική πολιτική που μας οδήγησε εδώ κλπ φυσικά δεν έγιναν αποδεκτές γιατί κάτι τέτοιο στη πραγματικότητα θα σήμαινε και διαφορετικό μοντέλο κόμματος..

Θα κάνουμε έναν λίγο πολύ αυθαίρετο χρονικό χωρισμό περιόδων(πιο πολύ για την οικονομία της συζήτησης), που όμως σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν συνέβαιναν και όλα μαζί την ίδια στιγμή…..

Στη πορεία προς το ιδρυτικό συνέδριο ,σε όλες τις προσυνεδριακές διαδικασίες, κυριάρχησαν τα φαινόμενα αποκλεισμού θέσεων που «παρέκλιναν» της κυρίαρχης άποψης και συγχρόνως προσώπων που αυτές αντιπροσώπευαν. Ακολουθήθηκαν πρακτικές όπως αυτή της εγγραφής νέων μελών χωρίς καμμιά απολύτως δικλείδα ασφαλείας (πχ. ολόκληρα σόγια, παράγοντες του Πασοκ στη λογική της πελατειακής σχέσης κλπ) με αποτέλεσμα τη χειραγώγηση των αποφάσεων αλλά και τον αποκλεισμό μεγάλου μέρους αγωνιστών – τριών που ανιδιοτελώς πρόσφεραν στην αριστερά. Φτάσαμε σ΄ένα σώμα εξαιρετικά μεγάλο όπου μόνο καλά στημένοι μηχανισμοί είχαν πρόσβαση και κατά συνέπεια σώμα μη βουλευόμενο. Δεν θάναφέρω παραδείγματα εκτός από αυτό κατά την ομιλία του σ.Λαφαζάνη και το κράξιμο που έφαγε!!! Αλλα και αυτό το απαράδεκτο που συνέβη κατά την ομιλία του σ. Hatammi (ένας από τους ηγέτες της αραβικής άνοιξης. Πολύ πρόσφατο γεγονός τότε.) όπου τα 4/5 των συνέδρων ήταν όρθιοι και έφευγαν διότι είχε προηγηθεί ομιλία του προέδρου σ.Τσίπρα. Ήταν κάτι που μας γέμισε ντροπή και συγχρόνως έδειξε τη ποιότητα του σώματος.

Όλα τα παραπάνω τα λέμε και για να στοιχειοθετήσουμε όλη τη προετοιμασία που έγινε προκειμένου να γίνει δυνατή η «εξουδετέρωση» διαφορετικών απόψεων (όχι ντε κ’ καλά γραμμής αλλα και σε ελάσσονος σημασίας θέματα).

Ο τρόπος εκλογής της ΚΕ – οι απίστευτες πολώσεις, η σκληρή έσω τασική γραμμή, το ποσοστό σταυρών των ξεχωριστών ψηφοδελτίων- είχαν σαν αποτέλεσμα ένα όργανο που στην ουσία είχε προδιαγράψει τον τρόπο λειτουργίας του. Εννοείται ότι προτάσεις για διαφορετικό τρόπο εκλογής πχ προτάσεις ανένταχτων (Βένιος) απορρίφθηκαν πανηγυρικά. Σ΄αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι και το αριστερό ρεύμα έχει αντίστοιχη λογική, περιχαρακώνεται, δινει σκληρή σταυροδοσία και γενικά βολεύεται σ΄αυτό το κλίμα μέσα.

Περνάμε στη 2Η φάση. ‘Οπως γνωρίζουμε ο έλεγχος ενός κόμματος ολοκληρώνεται μέσω των μεσαίων οργάνων. Αυτό εξηγείται εύκολα λόγω της σχέσης τους με τις ΟΜ και τη συχνή επαφή μαζί τους – όταν βέβαια λειτουργούν με σχετική επάρκεια. Μετά το συνέδριο έγιναν οι περιφερειακές συνδιασκέψεις όπου είμασταν στο ίδιο έργο θεατές. Στην κυριολεξία , στις περισσότερες ΝΕ δεν πέρασε «κουνούπι» εκτός μηχανισμών. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε τις απίστευτες κολοτούμπες κάποιων συνιστωσών και την προωθημένη αριθμητικά σε σχέση με την τασική δύναμή της- κατάληψη θέσεων από την Πλατφόρμα 2000. Την ίδια περίοδο και ενώ έχει προηγηθεί το συνέδριο για τον ΣΥΡΙΖΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ, διολισθαίνουμε συνεχώς σε καταστάσεις αποκλεισμού της βάσης.

Σήμερα, πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε στη 3Η φάση που είναι η προσπάθεια πλήρους απαξίωσης των ΟΜ . Οι Ο.Μ. δεν τοποθετούνται επί των κεντρικών πολιτικών ζητημάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Η άποψη των μελών δεν ζητείται και όταν ζητείται δεν λαμβάνεται υπόψη, δεν αξιολογείται. Έχουν βέβαια υπάρξει και παλαιότερα αντίστοιχα πχ στην απεργία των καθηγητών «απαγορεύσεις» συζητήσεων όταν με σημείωμα του γραμματέα σ.Βίτσα παρότρυνε τα μέλη να περιμένουν την συζήτηση στην ΚΕ και μετά να τοποθετηθούν. Αυτό βέβαια δεν έγινε ποτέ!

Επιφυλάσσουν για τις ΟΜ το ρόλο του χαμάλη του κόμματος. Στις εκλογές αναδείχτηκαν διαφορα ζητήματα (αποκλεισμοί υποψηφιοτήτων, επιβολή από τα πάνω, διαγραφές ή αναστολή ιδιότητας μέλους κλπ). Αυτά δεν είναι ούτε μεμονωμένα ούτε τυχαία. Εχουν προηγηθεί κινήσεις επιβολής στους μηχανικούς, δικηγόρους καθηγητές κλπ. Ακόμα και στα τοπικά ζητήματα από τη διαδικασία που ακολουθήθηκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές αποδείχθηκε πως η άποψη των οργανώσεων δεν είναι καθοριστική. Παρ΄όλο που διαμορφώθηκαν πλειοψηφίες στις Ο. Μ. δεν μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για δημοκρατικά ειλημμένες αποφάσεις όταν αυτές είναι αποτέλεσμα στοιχίσεων και κατευθυνόμενων ψήφων. Η έξοδος από την εκλογική μάχη βρίσκει τις οργανώσεις κατακερματισμένες, διαλυμένες σε πολλές περιπτώσεις και τελικά ιδιαίτερα αδύναμες πολιτικά και οργανωτικά για να παρέμβουν στον χώρο ευθύνης τους.

Τελειώνοντας θέλουμε να επισημάνουμε:

Η Κ.Ε. είναι πλέον κοινός τόπος ότι δεν είναι όργανο που βουλεύεται, συνθέτει και αποφασίζει. Άλλωστε κάτι τέτοιο είναι απαγορευτικό μόνο και μόνο από τον αριθμό των μελών της.
Ακόμα και η Πολιτική Γραμματεία παρακάμφθηκε την περίοδο των εκλογών (άραγε μόνο τότε?) και σημαντικές αποφάσεις πάρθηκαν από εξωθεσμικά κέντρα (Σαμπιχά, Τζιώτης, site νέα ελλάδα κλπ) που μόνον κακό έκαναν στην εικόνα του κόμματος.

- Οι τάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ δεν λειτουργούν ως ιδεολογικά ρεύματα αλλά ως κόμματα μέσα στο κόμμα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία ουσιαστική συζήτηση ή σύνθεση παρά μόνο στοιχίσεις και συνδιαλλαγές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απόλυτα αντιδημοκρατικής λειτουργίας των τάσεων που πνίγουν κάθε φωνή που δεν συντάσσεται απολύτως μαζί τους, αποτελεί η τύποις εκλεγμένη, στην πραγματικότητα διορισμένη από τις δύο τάσεις που είναι κυρίαρχες στον ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική γραμματεία του Κόμματος. Ο τρόπος «εκλογής» της, η πρόταση δηλαδή ίσου αριθμού υποψηφίων με τις εκλόγιμες θέσεις απέκλεισε από τα μέλη της Κ.Ε. ακόμα και το δικαίωμα της διαφωνίας έστω και για ένα πρόσωπο.

Οι ομαδοποιήσεις και οι στοιχίσεις διαπερνούν όλη τη ραχοκοκαλιά της Οργανωτικής Δομής του ΣΥΡΙΖΑ και φτάνουν μέχρι τις Ο.Μ όπου κατά κανόνα και στην εκλογή των Συντονιστικών Οργάνων λειτουργούν οι ελεγχόμενες σταυροδοσίες.

Ως λογική συνέχεια, οι Οργανώσεις ακόμα και στα κυρίαρχα ζητήματα του χώρου τους διχάζονται από τις συγκροτημένες απόψεις Πλειοψηφίας-Μειοψηφίας που ενίοτε παραβιάζουν ακόμα και τις καταστατικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ (πχ παρατάξεις με δράση χρόνων στις γειτονιάς που θυσιάστηκαν στο όνομα κεντρικών επιλογών).

Συμπερασματικά, πιστεύουμε ότι η κατάσταση είναι πολύ «άρρωστη» και δημιουργεί σε πολλούς –ές από μας την αίσθηση της αδυναμίας παρέμβασης αλλά και διάθεση αποστράτευσης. Από όσα γνωρίζουμε , δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των μελών, δεν δείχνουν να προβληματίζονται ιδιαίτερα με τα ζητήματα δημοκρατίας μέσα στο κόμμα και μας δίνουν την αίσθηση ότι εμφορούνται απ΄τη λογική της ανάθεσης προς την ηγεσία διότι” αυτοί ξέρουν”!!!

Πιθανότατα ν΄αξίζει να παλέψουμε για:
  • την συνειδητοποίηση του προβλήματος από όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό μελών των Οργανώσεων 
  • την συνειδητοποίηση του αδιέξοδου που δημιουργείται όταν προσβάλλονται οι θεσμοί στο όνομα του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» 
  • την εφαρμογή ή τη θεσμοθέτηση της αρχής της ανακύκλωσης των στελεχών
  • την διακίνηση των απόψεών μας οριζόντια στο κόμμα

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Το κείμενο των "ανένταχτων εντός ΣΥΡΙΖΑ" που κατατέθηκε στην ΚΕ


ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ


1. Εισαγωγή

Η σημερινή συζήτηση για τα πολιτικά επίδικα μέσα στο κόμμα πρέπει να γίνει όχι με χαρακτήρα ρουτίνας, αλλά με μια μελέτη σε βάθος για την φύση του και τις αδυναμίες του. Η ανασυγκρότησή του μπορεί να γίνει μόνο αν γίνει υπόθεση όλων των μελών.

Στην μετεκλογική συγκυρία δύο διακυβεύματα έχουν αναδειχθεί και είναι : “περισσότερη δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ” και “απεύθυνση στην κοινωνία”. Είναι οι κρίσιμοι κρίκοι που εκφράζουν στο χώρο της πολιτικής το ταξικό διακύβευμα. Αν θέλουμε λοιπόν να τα “αναγνώσουμε” στην βάση αυτής της θέσης, τότε:
Το πρώτο αίτημα για “περισσότερη δημοκρατία» στον ΣΥΡΙΖΑ, αφορά τον τρόπο λήψης των αποφάσεων και την έλλειψη συμμετοχής των μελών στην διαμόρφωση της πολιτικής του.
Το δεύτερο αίτημα για “απεύθυνση στην κοινωνία” συνδέεται με την κοινή διαπίστωση ότι ο “λαϊκός παράγοντας” είναι απών.

Η “βίαιη ωρίμανση” του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προεκλογική περίοδο πυροδότησε την κρίση των μηχανισμών του, γιατί διατάραξε το καθεστώς λήψης αποφάσεων και “διοίκησης” του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κείμενο συμβολής των 53 συντρόφων συσκοτίζει την πραγματικότητα της εσωτερικής συζήτησης. Θέτει το αίτημα “για περισσότερη δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ”, όχι ως αίτημα των μελών αλλά μοιάζει να είναι αίτημα των μηχανισμών στο εσωτερικό του που διεκδικούν επαναφορά στο προηγούμενο σύστημα “διακυβέρνησης” του κόμματος. Πολλά από τα στελέχη που το υπογράφουν, κάνουν ουσιαστικά αντιπολίτευση στον εαυτό τους. Γιατί τα γεγονότα που ζήσαμε και καταγγείλαμε, ήταν πρακτικές που υιοθέτησαν ή ανέχτηκαν. Όμως αυτοκριτική για τα παραπάνω δεν διαβάσαμε.

2. εκλογική πολιτική

Η πολιτική του κόμματος στις εκλογές «Τρεις κάλπες μια επιλογή», με στόχο να «κοκκινίσει ο χάρτης», ήταν λάθος. Πέραν του ότι ήταν ανέφικτος στόχος, πυροδότησε συμπεριφορές, οι οποίες όχι μόνο στραπατσάρισαν τις δημοκρατικές διαδικασίες αντικαθιστώντας αυτές, με διαμάχες προσώπων και κυκλωμάτων, αλλά σε αρκετά σημεία υπονόμευσαν την ίδια τη λειτουργία των κομματικών οργανώσεων. Ο στόχος να εκλέξουμε οπωσδήποτε δήμαρχο (ή περιφερειάρχη), οδήγησε αφενός σε διαγκωνισμούς μεταξύ στελεχών και τη δημιουργία φατριών μέσα στις Οργανώσεις Μελών, αφετέρου (και παράλληλα), σε προσπάθειες συμμαχιών με παλαιοκομματικούς παράγοντες που ανακάλυψαν όψιμα τα κακά των μνημονίων. Και η δράση του κομματικού μηχανισμού σ’ αυτή τη διαδικασία ήταν αρνητική σε πολλές περιπτώσεις: Δεν επιδίωκε τη σύνθεση στην κατεύθυνση της κομματικής πολιτικής, όπως αυτή είχε εκφραστεί στο συνέδριο, αλλά προωθούσε άτομα της αρεσκείας του, μερικές φορές κόντρα στην εκφρασμένη θέληση των ΟΜ, αλλού αλεξιπτωτιστές άσχετους με την τοπική κοινωνία, αλλού παλαιοκομματικά στελέχη με βεβαρημένο πολιτικό παρελθόν και παρόν. Σε οριακές περιπτώσεις, οργανώσεις διαλύθηκαν, μέλη αναγκάστηκαν σε αποχώρηση, ή, σε μέρη που η τελική απόφαση δεν ήταν «αρεστή», κομματικοί παράγοντες στήριξαν υπογείως ή ανοιχτά άλλα ψηφοδέλτια.

Βεβαίως δεν έγινε παντού έτσι. Στο δήμο Αριστοτέλη, για παράδειγμα, με συμμετοχικές διαδικασίες συγκροτήθηκε ένα ψηφοδέλτιο που έκφραζε όσους είχαν αντιταχθεί στο Ελντοράντο και κέρδισε από τον πρώτο γύρο. Αλλά αυτό αποτελεί μάλλον εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Ήταν δυνατή μια άλλη πολιτική; Θεωρητικά ναι. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις ιδρυτικές μας διακηρύξεις, ότι οι κοινωνικές συμμαχίες προηγούνται και οι πολιτικές έπονται. Αυτό σημαίνει δημιουργία αυτοδιοικητικών κινήσεων, όχι τόσο με στόχο να κατακτήσουν τις καρέκλες, αλλά να οικοδομήσουν τις ευρύτερες δυνατές συγκλίσεις στην αντιμετώπιση της κρίσης, με άτομα που έχουν κοινωνικές ευαισθησίες και δεν είναι φορείς διαπλοκής. Σημαίνει γείωση της Αριστεράς στην κοινωνία μέσα από την αντιμετώπιση των υπαρκτών προβλημάτων, με άλλο ήθος και άλλες αξίες, με προώθηση της συλλογικής δράσης και χωρίς ιδιοτέλεια. Δομές με μόνιμη παρουσία είτε κερδίσουν είτε χάσουν τις εκλογές. Κι αν κερδίσουν, ακόμη καλύτερα, αν χάσουν θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και να δρουν, θεσμικά και κινηματικά.

Μπορούσε το κόμμα να χαράξει άλλη πολιτική;

Απαντάμε ναι. Παραθέτουμε απόσπασμα από πρόταση που καταθέσαμε στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος για τις εκλογές, τον Φεβρουάριο του 2014 και δεν πήρε ούτε μία ψήφο πέραν των δύο μελών της Κ.Ε. που την καταθέσαμε:

«Στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο απαιτείται δυνατή κομματική παρουσία, αποσαφήνιση της στάσης του κόμματος απέναντι στην Ε.Ε. και αγώνας για την ανάδειξη μιας άλλης Ευρωπαϊκής πολιτικής. 

Στις Δημοτικές εκλογές όπου οι τοπικές κοινωνίες είναι μικρές, όπου από χρόνια δρουν σχήματα πολιτών που αγωνίζονται για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του τόπου τους, όπου οι κάτοικοι ξέρουν καλύτερα την ιστορία και το ήθος των συμπολιτών τους, η στάση του κόμματος θα πρέπει να είναι στήριξη σχημάτων αυτόνομων, αντιγραφειοκρατικών που λειτουργούν με διαφάνεια, συλλογικότητα, ισότητα και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Κομματικά χρίσματα δεν πρέπει να δοθούν και πρέπει να μείνουμε πιστοί σε θέσεις που είχαμε όταν η δύναμη μας μετριόταν σε μονοψήφια ποσοστά. Πρέπει επιτέλους να προωθήσουμε μια άλλη αντίληψη για τις Δημοτικές εκλογές που θα δώσει το προβάδισμα στην τοπική κοινωνία, που θα απεγκλωβίσει νέες δυνάμεις και θα ανατρέψει το υπάρχον άρρωστο σκηνικό των «παραγόντων» και των «εκλεκτών» που χρόνια τώρα λυμαίνεται την ζωή των πολιτών και εμείς μέχρι τώρα καταγγέλλαμε. 

Άλλωστε οι τριπλές κάλπες επιτρέπουν και την διεκδίκηση κομματικής νίκης στην Ευρωβουλή και στις Περιφέρειες (πρόκριμα για τις Εθνικές εκλογές) και την υποστήριξη μιας άλλης αντίληψης για τους Δήμους.» 

Δυστυχώς η πολιτική του κόμματος κινήθηκε σε διαφορετική κατεύθυνση.
Η νίκη στις Ευρωεκλογές είναι σημαντική, αλλά δε μπορούμε να μη θέσουμε τα εξής ερωτήματα:
i. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δε καρπώθηκε τίποτα από το 15% που έχασαν τα τρία κυβερνητικά κόμματα;
ii. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκίνησε αυτούς που απέχουν από τις εκλογικές διαδικασίες και η αποχή αυξήθηκε;
iii. Γιατί η Χ.Α. ενισχύεται και φαντάζεις τα μάτια πολλών ως η κύρια και μόνη αντισυστημική δύναμη;

3. Προεκλογικός (και όχι μόνο) λόγος.

Η επικράτηση στην περιφέρεια AΑττικής ήταν μια πολύ σημαντική νίκη που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων αν η διοίκηση της περιφέρειας φέρει τη ρήξη με το παλιό. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να προβληματιστούμε για τον τρόπο που έγινε η προεκλογική εκστρατεία. Ποιο ήταν το «χρώμα» της προεκλογικής εκστρατείας της περιφερειακής παράταξης «δύναμη Ζωής»; Κυριάρχησε η (πολιτική;) διαφήμιση και η αναφορά στον «κακό» αντίπαλο. Οι θέσεις, ο αριστερός λόγος, η άλλη αντίληψη έλειψαν από αυτή την εκστρατεία. Η απεύθυνση στο εκλογικό σώμα δεν είχε στοιχεία ενισχυτικά της οικοδόμησης μιας αριστερής συνείδησης. Αποδέχεται την ηγεμονία της συντηρητικής ιδεολογίας και των αξιών που κυριάρχησαν την προηγούμενη περίοδο.
Ποιό ήταν το “ριζοσπαστικό προϊόν” που ανέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε διαφημιστικές εταιρείες να πλασάρουν στην προεκλογική αγορά; Οι λαμπερές προσωπικότητες και οι γυαλιστές αφίσες με τα πρόσωπά τους; Η απόκτηση “κοινωνικών ερεισμάτων” ενός αντισυστημικού και ανατρεπτικού πολιτικού σχηματισμού δεν μπορεί να διαμεσολαβηθεί από πρακτικές που ιδιωτικοποιούν την πολιτική του κόμματος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο νεοφιλελευθερισμός ιδιωτικοποιεί πάγιες κρατικές λειτουργίες. Στο βαθμό που η μάχη των εκλογών είναι μια ευκαιρία απεύθυνσης στην κοινωνία δεν μπορεί η παρουσία ενός ριζοσπαστικού πολιτικού σχηματισμού να μονοπωλείται από την διαφημιστική καμπάνια. Αυτοί που διαπιστώνουν σήμερα “ελλείμματα” στην κοινωνική απεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί άραγε δεν έθεσαν το “αίτημα για κοινωνική γείωση” στην προεκλογική περίοδο και δεν εναντιώθηκαν στην αποκλειστικότητα των πολιτικών επιλογών που κυριάρχησαν;

4. Η κοινωνική πόλωση

Η διεύρυνση της εκλογικής μας βάσης και η νίκη μας στις επερχόμενες εκλογές έχει άμεση σχέση με την κοινωνική πόλωση, άμεσο δημιούργημα των μνημονιακών πολιτικών στην χώρα μας και την εξαθλίωση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών αλλά και συνδεδεμένο με την κρίση του καπιταλισμού σε όλη την Ευρώπη, όπου στρατιές εκατομμυρίων ανέργων περιθωριοποιούνται κοινωνικά και δεν μπορούν να ενσωματωθούν στον κοινωνικό ιστό, μέσω της διανομής θέσεων εργασίας.

Η πολιτική τους συνειδητοποίηση, είναι κατ΄ εξοχήν αδιαμεσολάβητη από πολιτικούς φορείς.
Ο κόσμος των «αποκλεισμένων» φαινόμενο κυρίως των καπιταλιστικών μητροπόλεων, τίθεται εκτός των συνθηκών αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και αμφισβητεί και τους πολιτικούς φορείς που μέχρι πριν λίγα χρόνια εξέφραζαν «τα κοινωνικά συμβόλαια», που τους επέτρεπαν να έχουν μερίδιο στην επιβίωση.

Η κοινωνική πόλωση σήμερα δεν μπορεί πολιτικά να διαμεσολαβηθεί από “πολιτικά προγράμματα” που επεξεργάζονται τα επιτελεία, παρά μόνο από πολιτικές πρακτικές που “εδώ και τώρα” μετατρέπουν τα κοινωνικά υποκείμενα σε δρώσες κοινωνικές δυνάμεις: Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι όλες τις μεγάλες μάχες που σημάδεψαν το μαζικό κίνημα αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας, όπως ο “Δεκέμβρης”, οι “πλατείες”, η “Κερατέα”, οι “σκουριές της Χαλκιδικής” ήταν εκτός των “πολιτικών σχεδίων” μας και η στήριξη τους από εμάς ήταν και ένας από τους λόγους διεύρυνσης της εκλογικής επιρροής μας.

5. Προοπτικές

i. Συμμαχίες: Παραμένει ως πολιτικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ η απεμπλοκή της χώρας από τη μνημονιακή πολιτική και η έξοδος από την ανθρωπιστική κρίση; Εάν ναι, πρέπει να εξαχθούν και τα κατάλληλα συμπεράσματα. Επισημαίνουμε ότι αυτός ο στόχος δεν ταυτίζεται με την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, ή όπως αλλιώς λέγεται) είναι ένα μέσο για την επίτευξη του στόχου, όχι ο στόχος ο ίδιος. Αυτοί που εστιάζουν μόνο στη δυνατότητα κυβέρνησης συνήθως βάζουν ως προτεραιότητα το θέμα των συμμαχιών, και μάλιστα με λάθος τρόπο. Καθώς το κυβερνητικό στρατόπεδο και τα μαξιλαράκια του βρίσκονται σε δύσκολη θέση (και για κάποιους σχηματισμούς όπως η ΔΗΜΑΡ στα όρια της αποσύνθεσης), προσπαθούν να βρουν πιθανούς συμμάχους μέσα στο φθαρμένο πολιτικό προσωπικό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κομματικός τύπος υπερασχολείται με τις αναταράξεις της λεγόμενης Κεντροαριστεράς και με τις διαμάχες εντός της Νέας Δημοκρατίας, αναδεικνύοντας όσα στελέχη ρίχνουν κάποια βλέμματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι πολυκομματικές κυβερνήσεις, όταν μάλιστα αποτελούνται από κόμματα με ριζικά διαφορετικούς στόχους, καταλήγουν σε συμβιβασμούς συχνά απαράδεκτους, καθώς είναι προϊόν εκβιασμών.  (όταν μάλιστα συνεργάζονται άτομα και σχηματισμοί, των οποίων το πολιτικό στίγμα είναι ασαφές και η επιρροή τους υπό συνεχή μείωση εξαιτίας της συμπόρευσης με την πολιτική της λιτότητας, στρατηγοί που έχουν χάσει τον στρατό τους).

ii. Πρόγραμμα: Ο προγραμματικός μας λόγος δεν είναι σαφής και παρουσιάζει πολλές αντιφάσεις. Είναι λάθος ότι πολλοί εκπρόσωποι του κόμματος στα κανάλια δεν προωθούν το πρόγραμμά μας αλλά προτάσσουν προσωπικές τους απόψεις που συσκοτίζουν και το στίγμα του κόμματος και αποπροσανατολίζουν τους πολίτες. Πρέπει να ξαναθυμηθούμε την απόφαση του συνεδρίου για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

iii. Κίνημα: Οι κινηματικές διαδικασίες πρέπει να έχουν όσο το δυνατόν συγκεκριμένους στόχους και να συσπειρώνουν όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο γύρω από το συγκεκριμένο πρόβλημα, έτσι βοηθούν στη συγκρότηση της συλλογικής συνείδησης και έχουν σαν παράπλευρο κέρδος την κυβερνητική φθορά, καθώς αναδεικνύουν την ανεπάρκεια ή την εχθρότητα των κυβερνώντων. Η ενίσχυση κάθε μορφής συλλογικής δράσης πρέπει να είναι πρώτιστο μέλημα, χωρίς κομματικά καπελώματα που διώχνουν κόσμο. Από τις δομές αλληλεγγύης, ως την ανυπακοή στα διόδια, η αυτοοργάνωση των ανέργων, τα συνεταιριστικά εγχειρήματα όπου οι επιχειρήσεις κλείνουν, όπως η ΒΙΟΜΕ, η ματαίωση πλειστηριασμών και εξώσεων, η πρόταση μας για «σεισάχθεια», στα ιδιωτικά δάνεια κυρίως στα στεγαστικά , η ματαίωση κατασχέσεων από την Εφορία και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, όλες οι μορφές είναι κατάλληλες και συσπειρώνουν κόσμο πέρα από τα κομματικά όρια.
Αυτές οι πρακτικές πρέπει να μας οδηγήσουν όχι στην ενοποίηση του χώρου της κρατικής εξουσίας με καλές εκπροσωπήσεις μας σε αυτήν, αλλά να καταλάβουμε αυτόν τον χώρο από και για τα κοινωνικά κινήματα, σαν μόνη εγγύηση για την κυβέρνηση της αριστεράς και της ανατροπής.

Αθήνα 21-6-2014
Ανένταχτοι εντός ΣΥΡΙΖΑ

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ


Οι εκλογές τελείωσαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε μία μάχη. Ο πόλεμος συνεχίζεται. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να νικήσει και μαζί του να νικήσει και η κοινωνία;

Στην απάντηση αυτού του ερωτήματος θέλουμε να συνεισφέρουμε με αυτή την παρέμβαση. Μια παρέμβαση που επιδιώκει την ενίσχυση του κόμματος μέσα από μία διαδικασία συζήτησης, επανεξέτασης και επανακαθορισμού (εάν ήθελε προκύψει) λειτουργιών, δράσεων και του χαρακτήρα του κόμματος.

Εντοπίζουμε, λοιπόν, συζητάμε και επιδιώκουμε αλλαγές στα παρακάτω σημεία λειτουργίας και της δράσης του κόμματος.

Εσωκομματική δημοκρατία: οι Ο.Μ. δεν έχουν στην ουσία καμία παρέμβαση στις αποφάσεις του κόμματος και οι λειτουργίες τους είναι σε μεγάλο μέρος εικονικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ των ΜΕΛΩΝ είναι κενό γράμμα. Η Κ.Ε. απλώς επικυρώνει τις αποφάσεις της ηγετικής ομάδας και εξωθεσμικών παραγόντων (ως αποτέλεσμα της λειτουργίας των μηχανισμών & του τρόπου εκλογής της στο Συνέδριο). Ενισχύεται σταδιακά – αλλά σταθερά – ο προεδροκεντρικός χαρακτήρας του κόμματος.

Κινηματικός χαρακτήρας – Πολιτικό στίγμα κόμματος: Μέχρι το ιδρυτικό συνέδριο το κόμμα είχε αγκαλιάσει,στήριζε και εμπιστευόταν τα διάφορα κινήματα. Από το συνέδριο και μετά παρατηρούμε μία αμηχανία απέναντι στα κινήματα, «στρογγύλεμα» αιτημάτων διεκδίκησης (εν όψει ανάληψης κυβέρνησης), άρνηση ανάληψης πρωτοβουλιών για ενίσχυση των αγώνων και τέλος αποδοχή της λογικής της ανάθεσης.

Φυσιογνωμία κόμματος-τρόπος άσκησης πολιτικής – επιλογή προσώπων: το κόμμα χάνει σιγά-σιγά τον ριζοσπαστικό του χαρακτήρα. Υποχωρεί στη συντηρητική λογική «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» και μοιάζει να ενδιαφέρεται μόνο για την διαχείριση μιας κατάστασης και όχι την ανατροπή της. Αρνείται την ίδια την ιστορία του και την ανάγκη που τον γέννησε. Αγκαλιάζει πρόσωπα που κάποτε καταδίκαζε σαν παράγοντες, διαπλεκόμενους, κατεστημένης νοοτροπίας και συγχρόνως παροπλίζει (ουσιαστικά διώχνει) αγωνιστές και αγωνίστριες που εκφράζουν διαφορετικές απόψεις. Αυτή η πρακτική δεν έχει σχέση με την δική μας αριστερά.

θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ πίσω

Τον ΣΥΡΙΖΑ των κινημάτων
Τον ΣΥΡΙΖΑ των κοινωνικών ανατροπών
Τον ΣΥΡΙΖΑ της Αριστεράς
Τον ΣΥΡΙΖΑ της συντροφικότητας και ανιδιοτέλειας

Με ερέθισμα τις παραπάνω σκέψεις καλούμε όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να προβληματιστούν να έρθουν να συζητήσουμε για όλα αυτά και όλα όσα νομίζουν.

Ανένταχτοι εντός ΣΥΡΙΖΑ

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014 ώρα 11.00 πμ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ (Πανεπιστημίου 56 – Μέγαρο Έρμής)


Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

μαμάδες των Εξαρχείων

Στις 12 του Ιούνη πραγματοποιήθηκε η λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς με πολύ μεγάλη συμμετοχή κατοίκων, φίλων και συλλογικοτήτων από τα Εξάρχεια.

Αποφασίστηκε η διαρκής παρουσία μας στην οδό Θεμιστοκλέους στο ύψος της Δερβενίων.
Το καθημερινό μας ραντεβού είναι από τις 9:00 το βράδυ και μετά.

Η σχεδόν 20ήμερη παρουσία μας στο σημείο έχει καταφέρει να απομακρύνει εντελώς εμπόρους και πελάτες και μπορεί να αποτελέσει οδηγό και για άλλα σημεία της γειτονιάς.

Επόμενη λαϊκή συνέλευση την Παρασκευή 20/6 στις 20:00 στο κηπάκι της Τσαμαδού.

Έξω οι μαφίες από την γειτονιά!

Μια πρώτη εκτίμιση των εκλογών

Αναδημοσίευση από το left.gr
 της Αννας Μαντέλου

Το κόμμα ως θεσμική μορφή αποτελεί από κάθε άποψη έναν ιδεολογικό και πολιτικό μηχανισμό του κράτους.

( Aλτουσέρ). Ακόμη και όταν εκπροσωπεί τους καταπιεσμένους δεν παύει να είναι μέρος ενός «πολιτικού παιχνιδιού», που αναπαράγει και νομιμοποιεί τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις.

Η εκπροσώπηση αποτελεί έναν ιδεολογικό αντίπαλο της καπιταλιστικής εξουσίας μόνο αν είναι παρακολούθημα της κοινωνικής αντίστασης με στόχο την αποτελεσματική εξουδετέρωση των μηχανισμών αστυνομικής καταστολής και ιδεολογικής χειραγώγησης από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής επικοινωνίας προκειμένου να επικρατήσουν οι βάρβαρες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Η πρώτη εκτίμηση των αποτελεσμάτων των τριπλών εκλογών της 18-25 Μάη 2014, πρέπει να λάβει υπόψη της τρεις παράγοντες:

Πρώτο , την φύση του κόμματος μας, τις εγγενείς αδυναμίες του, -που έχουν αναλυθεί από πολλούς συντρόφους και με διάφορες οπτικές- και την σχέση του με τα κινήματα.
Το επίπεδο του ανταγωνισμού του με τους πολιτικούς του αντιπάλους, και αν αυτό το επίπεδο δημιουργεί ελπίδα για πραγματική άμεση συμμετοχή των μέχρι τώρα ανενεργών πολιτών, ώστε να απαιτήσουν την συνδιαμόρφωση της πραγματικότητας της ζωής τους, ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του θανάτου.

Την λυσσαλέα μάχη που αναπτύσσει το γηρασμένο καθεστώς των αντιπάλων μας και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για την επιβίωσή του.

Μετά τις θριαμβευτικές ιαχές της νίκης μας, ας δούμε νηφάλια τα αριθμητικά στοιχεία των εκλογικών αποτελεσμάτων:

Η πτώση της συγκυβέρνησης της Ν.Δ. κατά 7% και του ΠΑΣΟκ ( ΕΛΙΑ) κατά τo 1/3.
Εμείς πρωτιά με πτώση όμως κατά 0,3 %, από 1.655.000 ψήφους πήραμε 1.590.208 στις ευρωεκλογές.

Το ΚΚΕ από 4,5% τον Ιούνη, πήρε 6,11 % και 277.227 ψήφους αλλά κατώτερο του ποσοστού του Μαίου του 2012, (8,48% με 536.000 ψήφους).

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κινήθηκε όπως το ΚΚΕ, είχε άνοδο 0,39 αλλά τον Μάιο είχε λάβει 1,19 % και 75.416 ψήφους.

Ο Αλαβάνος δεν είχε καμία τύχη με 0,91%.

Η ΔΗΜΑΡ καταποντίστηκε στο 1,20%

Η Χρυσή Αυγή ανέβασε το ποσοστό της στο 9,39%.

Και είναι ενδεικτικός ο πίνακας των ποσοστών μας, στις εργατικές γειτονιές που παρατηρείται και η αύξηση της Χ.Α.


Στην τελική ανάρτηση του Υπουργείου Εσωτερικών στις ευρωεκλογές 2014 υπάρχουν μικρές διαφορές ( Περιστέρι 23.241 ψήφοι αντί 22.797 του ανωτέρω πίνακα, Ιλιον 11.231, και Αιγάλεω 12.453).

Καινούργιο φαινόμενο σε αυτές τις εκλογές είναι ο Μπερλουσκονισμός στα αποτελέσματα του Πειραιά και του Βόλου, όπου οι παράγκες και οι στοιχηματζήδες στοχεύουν τον οικονομικό έλεγχο των λιμανιών. Δεν τους αρκούν οι πολιτικοί-μαριονέττες.

Το Ποτάμι, που δημιουργήθηκε σαν κυματοθραύστης για το κόμμα μας, πήρε 6,6% και αποδεικνύει τον εγκλωβισμό των πολιτών στα κελεύσματα των ΜΜΕ.( πολλοί ψήφισαν εκπομπή).

Η ψήφος σε μικρά κόμματα ανήλθε στο ποσοστό 17,13% του συνόλου, με ποσοστό 2,69 για τον Καρατζαφέρη. (ψηψοδέλτιο με συμμετέχοντα τον Πλεύρη εκδότη της 4ης Αυγούστου).

Αλλά πολύ σημαντικό στοιχείο είναι η ΑΠΟΧΗ με ποσοστό 40,03% την δεύτερη Κυριακή και μικρότερο ποσοστό 38,44% την πρώτη Κυριακή. Και επίσης τα άκυρα- λευκά ανήλθαν σε ποσοστό 3,80% την πρώτη Κυριακή και 3,89% την δεύτερη Κυριακή.

Τα παραπάνω στοιχεία παραθέτω για ν’ αναδείξω το περίπλοκο παζλ των αποτελεσμάτων, και αυτόν τον γρίφο πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε προκειμένου να δούμε τα όποια λάθη στην στρατηγική μας ( τα οποία επισημαίνουν πολλοί σύντροφοι) και τα καθήκοντα της νέας περιόδου και ας μην βιασθούν σύντροφοι μου να μου πουν ότι βλέπω μισοάδειο ποτήρι αντί μισογεμάτο, γιατί η αισιοδοξία προκύπτει μόνο από την εμμονή μας για αγώνες και όχι από πατέντες εξουσιολαγνείας που παρατηρούνται στις γραμμές μας.

Στρατηγικές που χρήζουν κριτικής.

Δυστυχώς από όλη την Ελλάδα μου έρχονται μηνύματα συντρόφων για τα λάθη μας σε αυτοδιοικητικές εκλογές:

Ετσι στην Πάτρα ενώ ψήφισαν οι τέσσερις οργανώσεις μελών άλλο υποψήφιο για Δήμαρχο ( και μάλιστα κλήθηκαν να ψηφίσουν τρεις φορές), το αυτοδιοικητικό σχήμα αποφάσισε άλλον υποψήφιο, που επέβαλλε σύντροφο που δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο.

Οι σύντροφοι εκεί όχι μόνο δεν κινητοποιήθηκαν αλλά το κυριότερο οι υποψήφιοι δεν ενεργοποιήθηκαν και μάλιστα την διανομή υλικού ανέθεσαν σε εταιρεία!!!

Στην Πρέβεζα διαμαρτύρονται υποψήφιοι του κόμματος και όχι απλά μέλη, ότι ετερόκλητες συμμαχίες διαφόρων συντρόφων και τάσεων, σε συνεργασία με τους στρατηγούς μας της αυτοδιοίκησης παραβιάζουν τις δημοκρατικές λειτουργίες και επιβάλουν πρόσωπα που δυστυχώς δεν περνάνε στον δεύτερο γύρο.

Στα πλαίσια των ίδιων μεθοδεύσεων διαλύουν την οργάνωση στο Δήμο Καναλακίου , επιβάλουν δε υποψήφιο δήμαρχο με συμμετοχή μνημονιακών παραγόντων που ουσιαστικά χάρισε από τον πρώτο γύρο στον δεξιό υποψήφιο τον Δήμο.

Λόγω δε της αναταραχής πολλοί δικοί μας ψήφοι οδηγήθηκαν από τον πρώτο γύρο στον υποψήφιο της δεξιάς , με αποτέλεσμα να χάσει την εκλογή η συντρόφισσα Γεροβασίλη από τον πρώτο γύρο.

Στο Κιάτο ( Δήμο Σικυώνος) κατεβάσαμε κομματικό ψηφοδέλτιο- με υποψήφιους συγγενείς του πρώην συντονιστή της Ο.Μ.- στις δημοτικές εκλογές ενώ δεν είχαμε προηγουμένως συμμετοχή στην αυτοδιοίκηση με αποτέλεσμα να ηττηθούμε πανηγυρικά με ποσοστό 5,33%.

Και επίσης στην ίδια οργάνωση μελών είχαν εκδώσει απόφαση ενάντια στην υποψηφιότητα Βουδούρη αλλά δεν εισακούσθηκαν από τους «επαϊοντες».

Και το κυριότερο όταν οι σύντροφοι μας, υποψήφιοι Ευρωβουλευτές μίλησαν στην πλατεία του Κιάτου δύο φορές , ο κόσμος που κινητοποίησε η οργάνωση δεν ήταν παραπάνω από 50 άτομα ( ενώ ψήφισαν την δημοτική παράταξη 833 πολίτες). Στις ευρωεκλογές σε ποσοστό μας ψήφισαν σε ποσοστό 24,75%, στον ίδιο Δήμο.

Εχω πολλά παραδείγματα δυσλειτουργιών των οργανώσεων και κυρίως έλλειψης δημοκρατίας με άσχημα αποτελέσματα να αναφέρω και φυσικά όλοι σας γνωρίζετε ανάλογα σε όλη την Ελλάδα.

Για παράδειγμα ενώ πρότεινε η οργάνωση του Αγίου Στεφάνου ως υποψήφια περιφερειακή σύμβουλο την συντρόφισσα Μάνια Ε. γνωστή για την δράση της στο κίνημα των διοδίων και σε όλα τα κινήματα από δεκαετίες, δεν τοποθετήθηκε ως υποψήφια χωρίς μάλιστα καμία αιτιολογία.

Κατά την γνώμη μου οι υπεύθυνοι της οργάνωσης των αυτοδιοικητικών εκλογών πρέπει να λογοδοτήσουν γιατί με τις λαθεμένες επεμβάσεις τους στις Ο.Μ. τα μέλη των οποίων αντιμετώπιζαν ως αφισοκολλητές και όχι σαν συνδιαμορφωτές της πολιτικής του κόμματος δίχασαν τις οργανώσεις και επέτρεψαν να αναπτυχθούν προσωπικές στρατηγικές παλαιοκομματικού τύπου, να δημιουργηθεί διαγκωνισμός επιβολής μεταξύ των υποψηφίων και να απογοητεύσουν συντρόφους.

Η συγκεντρωτικότητα των οργάνων και η έλλειψη δημοκρατίας στις αποφάσεις οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα.

Και ενώ η Αριστερά πάντοτε έδινε βάρος στις αυτοδιοικητικές εκλογές θεωρώντας τις δημοτικές αρχές φυτώριο αντίστασης στην κεντρική εξουσία σήμερα δημιουργήθηκε με τις επιλογές μας, οι οποίες δεν έλαβαν υπόψη την φωνή των τοπικών κοινωνιών, μία δυσαρμονία μεταξύ των αποτελεσμάτων στις Δημοτικές εκλογές και στις Ευρωεκλογές, οι οποίες ήταν νικηφόρες.

Βέβαια υπήρχε ο κίνδυνος των πιέσεων των διαμορφωμένων ομάδων τοπικής εξουσίας, ( τα τοπικά λαμόγια) τα οποία αντλούσαν μέχρι τα μνημόνια τους Δημοτικούς πόρους, αλλά αυτές τις ομάδες έπρεπε συγκεκριμένα να κατονομάσουμε και να στοιχηθούμε με άλλες.

Αυτοί που σώσανε την τιμή μας ήταν η Ανοικτή Πόλη, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης και η Ρένα Δούρου ο περιφερειάρχης των Ιονίων Νήσων Γαλιατσάτος , καθώς και τα ενωτικά αριστερά δημοτικά σχήματα της Αριστεράς που πήρανε τους Δήμους, όπως στο Χαλάνδρι.

Η νίκη μας στην περιφέρεια Αττικής ανοίγει νέους δρόμους για την γείωση του κόμματος στην κοινωνία, αρκεί να επιδείξουμε πλήρη διαφάνεια στην διαχείριση των κονδυλίων, ενημέρωση των πολιτών για όλα τα πεπραγμένα ακόμη και για τα δύσκολα προβλήματα, δημοψηφίσματα για αυτά, ώστε να μην μας ταυτίσουν με τον δικομματισμό της ρεμούλας και της συναλλαγής, άρνηση δημιουργίας ομάδων ημετέρων που ευνοούνται γιατί είναι «δικοί» μας.

Μόνο έτσι θα αποφύγουμε την ταύτιση μας με τα αστικά κόμματα. Η διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων και κυρίως του «Ταμείου Ευρωπαϊκής βοήθειας προς απόρους», πρέπει να γίνει όχι μόνο με διαφάνεια αλλά και με κοινωνική δικαιοσύνη που θα αναδεικνύεται.

Το Δημοτικό σχήμα της ανοικτής πόλης το οποίο είχε πολύ καλό ανθρώπινο δυναμικό και αντίστοιχο ψηφοδέλτιο πρέπει να συνεχίσει να δραστηριοποιείται, όπως αναδείχθηκε.

Οι πολλοί καλοί υποψήφιοι μας πέραν των εκλεγμένων, οι οποίοι πρόβαλαν ένα ριζοσπαστικό λόγο για την Αθήνα που θέλουμε, εξειδικευμένοι αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, χαράκτες, γιατροί κ.λ.π. με συγκεκριμένα μέτρα που θα απαντήσουν στα θέματα ανθρωπιστικής κρίσης με την ανάπτυξη συνεργατικών επιχειρήσεων και κινημάτων αλληλεγγύης και στο ζήτημα της ασφάλειας της πόλης ένα σχέδιο για την επανοικειοποίηση των γειτονιών της Αθήνας, πρέπει με προτάσεις μας στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθήνας και ανάλογες ενέργειες μας να αναδείξουμε στους πολίτες ότι το πρόγραμμά μας δεν ήταν απλά μια παράθεση ιδεών αλλά η μόνη λύση για την Αθήνα της μνημονιακής καταστροφικής πολιτικής.

Είναι πολύ σημαντικό να επιδιώξουμε ανοικτές συνελεύσεις σε γειτονιές που τις προβλέπει ακόμη και το αντιδραστικό νομοσχέδιο του Καλλικράτη.

Μπορεί να χάσαμε για λίγες εκατοντάδες ψήφους την Αθήνα, αλλά η μάχη δεν τέλειωσε, μάλιστα μόλις άρχισε.

Και εξ αιτίας αυτού θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω το φαινόμενο της αποχής.

Η αποχή λόγω οικονομικής αδυναμίας μετακίνησης ψηφοφόρων είναι ένας σημαντικός παράγοντας.

Τα δύο αστικά κόμματα χρηματοδοτούσαν με δικές τους δαπάνες ( και ενός μέρους της υπερχρέωσής τους, που ανέρχεται σήμερα σε εκατοντάδες εκατομμύρια, προκειμένου να ικανοποιήσουν την εκλογική πελατεία τους ) την μετακίνηση των ψηφοφόρων-οπαδών. Ετσι πολλοί πολίτες δεν είχαν κάνει μεταδημότευση όχι μόνο λόγω των δεσμών τους με την ιδιαίτερη πατρίδα τους αλλά γιατί έτσι εξασφάλιζαν δωρεάν μια τετραήμερη εκδρομή.

Σε αυτό πρέπει το κόμμα να απαντήσει με μια καμπάνια για μεταδημότευση των πολιτών που θα ξεκινήσει από σήμερα.

Ενας πολύ σοβαρός λόγος της αποχής είναι η πολιτική απάθεια και απέχθεια των πολιτών για τις εκλογές. Είχαμε εξάλλου και μεγάλη αποχή στην ίδια την Αθήνα.

΄Εχετε ακούσει πιστεύω την ρήση «όλοι ίδιοι είναι, βρώμικοι» παραπέμποντας στις ρεμούλες και επίσης στα ευνοημένα οικονομικά των πολιτικών σε μια περίοδο πείνας και εξαθλίωσης των ελλήνων.

Η απάντηση σε αυτό είναι η πλήρης διαφάνεια στα οικονομικά του κόμματος, η ανάρτηση των μισθών των κομματικών στελεχών, του αριθμού τους και της αναγκαιότητας επιλογής τους, ανάλογα με τα προσόντα τους και την θέση που καταλαμβάνουν, είτε ως σύμβουλοι βουλευτών είτε ως κομματικά στελέχη που αμείβονται, την τακτική εναλλαγή τους, όπου είναι δυνατόν, έτσι ώστε να μην είμαστε κάποιοι « πιο ίσοι από τους άλλους» δηλαδή να μην δημιουργήσουμε μια γραφειοκρατική κάστα, σε βάρος της φυσιογνωμίας του κόμματος μας και της στρατηγικής του για σοσιαλισμό με δημοκρατία.

Μόνο έτσι ακόμη οι πολίτες θα αντιληφθούν ότι δεν έχουμε στόχο τον δημόσιο κορβανά σε μια περίοδο που οι ίδιοι πεινούν και τα παιδιά τους ξενιτεύονται και θα μας εμπιστευθούν.

Η κατάληξη της ΔΗΜΑΡ είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής της, προσαρμογών στην κυβερνητική πολιτική. Και ποιος ξεχνάει ότι στα προεκλογικά πάνελ του 2012 ήταν οι πιο επιθετικοί συνομιλητές μας στην ανάδειξη με τον χειρότερο τρόπο της άτακτης χρεοκοπίας που θα οδηγήσουμε την χώρα. Σήμερα είναι περισσότερο συγχυσμένοι ( τα στελέχη τους εννοώ) και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε απόπειρα προσέγγισής τους.

Για την απάντηση στην φασιστική οργάνωση της Χ.Α.

Σύντροφοι, δεν αρκεί η ερμηνεία του φαινομένου και οι διαλέξεις των εκλεκτών συντρόφων μας για αυτό.

Οι αριστεροί πολίτες γνωρίζουν τα αίτια της ανάπτυξης του φασιστικού φαινομένου.

Στην πράξη όμως η ανάγνωση του πίνακα της σελίδας 2 των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών 2014 στις εργατικές γειτονιές της Αθήνας, πρέπει να μας θορυβήσει και να αναζητήσουμε τα αίτια της πτώσης μας σε αυτές, σε συνδυασμό με την αύξηση της Χ.Α. ( χωρίς ευθεία βεβαίως αναλογικότητα).

Γιατί δεν πείθουμε ένα ακροατήριο που κατά τεκμήριο είναι κοντά μας; Μάλλον γιατί αποτελεί μόνο ακροατήριο, με όλες τις διαστρεβλωτικές πτυχές της πραγματικότητας, που οι αντίπαλοί μας προβάλλουν. Αυτό είναι το δυστύχημα. Αδυνατούμε να τους

« εμπλέξουμε» σε μια πρακτική ανατροπής, με ανοικτές συνελεύσεις και συνακόλουθες αποφάσεις.

Η νεολαία μας δυστυχώς είναι πολύ ισχνή σε αυτές τις περιοχές, όπως και σε όλη την Ελλάδα.

Τα ψηφοδέλτια της Χ.Α. ( απόστρατοι κ.λ.π.) καθώς και οι ψήφοι που πήρε στα εκλογικά τμήματα πλησίον της ΓΑΔΑ, αποδεικνύουν την σχέση της Χ.Α με το βαθύ κράτος και ταυτόχρονα οι αποκαλύψεις για την υποστήριξη της ακόμη και από τραπεζικούς κύκλους

( Βλ. άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών «Χρηματιστήριο Αξιών και Χρυσή Αυγή» που δημοσιεύθηκε μετά τις εκλογές) δίνει στίγμα για την οικονομική της υποστήριξη από μερίδα του κεφαλαίου.

Η δικαστική τους δίωξη, που εμείς την ζητούσαμε πολύ νωρίτερα και αποδεικνύαμε (με τις επερωτήσεις στην Βουλή, τα δημοσιεύματα καθώς και τις παραστάσεις βουλευτών μας στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου), τις την φύση της ως φασιστική συμμορία, την στιγμή που έγινε και αφού είχε ανδρωθεί για λόγους ψηφοθηρικούς από την Ν.Δ. στην ουσία τους εμφάνισε σαν αντισυστημικούς στα μάτια συμπολιτών μας και θύματα «δίωξης».

Αν στο θέμα αντιμετώπισης του φασισμού η αριστερά δεν κάνει σύμπραξη, το μέλλον είναι πολύ σκοτεινό και πρέπει να το επιδιώξουμε άμεσα, αλλιώς οι ιστορικές μας ευθύνες είναι μεγάλες.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δυστυχώς ανέδειξαν δυνατά στον βορρά κυρίως ακροδεξιά κόμματα με εθνοκεντρική ιδεολογία. Η ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στον Νότο κυρίως, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα είναι η ελπίδα μας αλλά το συνολικό ειδικό βάρος της είναι μικρό. Ευχάριστη έκπληξη είναι η στοίχιση των PODEMOS με την Ευρωπαϊκή Αριστερά μετά τις εκλογές.

Και είναι φανερό ότι το μέλλον μας έχει άμεση σχέση με τις εξελίξεις στην Ευρώπη.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Για την ταξική βάση της εσωκομματικής διαπάλης στον ΣΥΡΙΖΑ


Αναδημοσίευση από το left.gr

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτικός εκφραστής των ιστορικών καθηκόντων της εργατικής τάξης, έχει δικαίωμα να καταλαβαίνει ότι θέλει και να δηλώνει ότι θέλει. Όμως η ταξική πάλη είναι σκληρή και δύσκολα ξεμπερδεύει κανείς μαζί της. Από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε “εφαψίας” της κυβερνητικής εξουσίας, αναβαθμίστηκε και η θέση του σε σχέση με την ταξική πάλη με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε πεδίο έντονων συγκρούσεων και ανακατατάξεων. Όμως δεν αναβαθμίστηκε ούτε η θέση ούτε η δυναμική του λαϊκού παράγοντα στο εσωτερικό του και οι υπάρχοντες μηχανισμοί ανέλαβαν να διαχειριστούν την νέα κατάσταση. Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να το πράξουν, ενώ οι ενδείξεις που συνηγορούν για το αντίθετο είναι αρκετές. Ακόμα - είναι γνωστό από παλιά - ότι όταν “ακουμπάς” το κράτος, φροντίζει και αυτό να σε ακουμπήσει. Προεκλογικά, στην υπόθεση Σαμπιχά σημειώθηκε ένα τέτοιο άγγιγμα από το «βαθύ κράτος»...

1. Η ανάδειξη ταξικού επίδικου

Αν λοιπόν θέλουμε να αντιληφθούμε τον χαρακτήρα αλλά και τα όρια της συζήτησης που άνοιξε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του Μάη, θα πρέπει να διαχωρίσουμε το επίδικο της ταξικής πάλης, από τα επίδικα της εσωκομματικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Επίδικα τα οποία συσκοτίζονται εκτός των άλλων και από την μικροπολιτική φατριαστικών αντιπαραθέσεων. Η διάκριση αυτή είναι σημαντική: Οι κυρίαρχες αντιλήψεις στην Αριστερά ιδεολογικοποιώντας τις υπαρκτές (φανερές και κρυφές) σχέσεις ανάμεσα σε αυτά τα διακριτά επίδικα, αμφισβητούν την ύπαρξη του ταξικού, μέσω της υποταγής του στο πολιτικό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το σύνολο των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς, θεωρεί δεδομένο τον ρόλο του στην ταξική πάλη. Η ιστορία τον έγραψε με το ίδιο το χεράκι της. Όποιος έχει αμφιβολίες ή αμφισβητεί αυτό τον ρόλο, παραπέμπεται για τα περαιτέρω στις ... “προγραμματικές διακηρύξεις”: Εκεί συμπυκνώνεται η μακρόχρονη εμπειρία ταξικών αγώνων και η θεωρητική τους αποκρυστάλλωση.

Η ιστορία είναι πανταχού παρούσα, όπως ο Θεός. Δεν παρέδωσε μόνον τις “δέκα εντολές”, αλλά παρακολουθεί την πιστή τήρηση και την εφαρμογή τους: Γιαυτό σε κάθε συγκυρία τα πολιτικά υποκείμενα που τις παραλαμβάνουν, εγκαλούνται ως προς την “αποτελεσματικότητα” και την “συνέπεια”, τόσο της πολιτικής γραμμής που χαράσσουν, όσο και των πολιτικών σχεδίων που εκπονούν. Αυτός σχηματικά είναι ο “ιδεολογικός μηχανισμός” των πολιτικών σχηματισμών της παραδοσιακής Αριστεράς, στους οποίους ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αναδεικνύει τα πολιτικά επίδικα, προσδιορίζει τα πλαίσια διαλόγου και θέτει τα όρια της εσωκομματικής διαπάλης: Το δίπολο “αποτελεσματικότητα – συνέπεια” είναι ένα κλειστό σύστημα αξιολόγησης (εμπεριέχει και “διαλεκτική” για την αυτοϊκανοποίηση των μαρξιστών), το οποίο ταξινομεί την πολιτική διάκριση των απόψεων ανάμεσα σε “δεξιές” (κυριαρχία της αποτελεσματικότητας) και “αριστερές” (κυριαρχία της συνέπειας), αλλά εξασφαλίζει και τις συνθήκες συνύπαρξής τους και τους όρους αναπαραγωγής του κομματικού μηχανισμού (υπηρέτες των ίδιων ιστορικών καθηκόντων).

Πρόκειται για μια ταξινόμηση που συχνά αποκρύπτει και διαστρεβλώνει τα ταξικά επίδικα της συγκυρίας. Μερικές φορές μάλιστα τα αντιστρέφει: Πολιτικές που εμφανίζονται ως αριστερές, μπορούν να λειτουργούν στο χώρο της ταξικής πάλης προς όφελος του αντιπάλου, όπως για παράδειγμα λειτούργησε η προεκλογική γραμμή “τρεις κάλπες, μία μάχη” για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι εμπνευστές και οι υποστηρικτές της την πρόβαλαν ως αριστερή γραμμή. Εξάλλου, το εύρος της αριστεροσύνης της ξεπερνάει τα στενά όρια του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η γραμμή - ίδια και απαράλλακτη – ήταν και η γραμμή άλλων χώρων της παραδοσιακής Αριστεράς (όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ). Χώρων οι οποίοι διεκδικούν από την Ιστορία ότι κάποτε θα καταγραφούν ως πιο “συνεπείς” αριστεροί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, κάποιοι από τους υποστηρικτές αυτής της γραμμής εντός του ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλουν το βαρετά κοινότυπο επιχείρημα: Δεν εφαρμόστηκε σωστά. Δηλαδή, είμαστε συνεπείς αλλά δεν καταφέραμε να γίνουμε αποτελεσματικοί. Κάποιοι άλλοι, δεν λένε ούτε καν αυτό. Επιμένουν να λένε ότι αυτή η γραμμή επαληθεύτηκε...

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στην μετεκλογική συγκυρία το δίπολο “αποτελεσματικότητα – συνέπεια” επικαθορίζει ως ιδεολογική πρακτική τα νέα πολιτικά διλήμματα της εσωκομματικής διαπάλης, όπως αυτό που κυριαρχεί σε πολλές αντιπαραθέσεις: Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή αυτοδυναμία; Όμως το επίδικο της ταξικής πάλης είναι άλλο, πολύ ευρύτερο και δεν μπορεί να περιοριστεί εντός των ορίων που θέτουν ανάλογα διλήμματα. Αυτό που κρίνεται σήμερα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατραπεί σε μοχλό σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος ή θα αποτελέσει αντισυστημική και ανατρεπτική δύναμη. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει σε συνθήκες βαθιάς κοινωνικής πόλωσης και γενικευμένης κρίσης του κοινοβουλευτικού συστήματος.


2. Οι πραγματικοί κίνδυνοι ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ

Η ενσωμάτωση στο σύστημα γίνεται με όρους εσωτερίκευσης χαρακτηριστικών της πολιτικής που κυριαρχεί και της ιδεολογίας που ηγεμονεύει. Ας μην ανησυχούν λοιπόν όσοι διαβλέπουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει στον δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας, κι ας μην φαντασιώνονται πως θα γίνει “νέο ΠΑΣΟΚ” και άλλα παρόμοια. Τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να γίνει σταθεροποιητικός παράγοντας του πολιτικού συστήματος ως μια μορφή ήπιας νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης/διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτό είναι το επίδικο της ταξικής πάλης στο εσωτερικό του, το οποίο και δεν θα κριθεί στην βάση διλημμάτων, όπως “αυτοδυναμία ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας”. Τέτοιου τύπου διλήμματα που προσδιορίζουν τα πολιτικά επίδικα της εσωκομματικής διαπάλης, διαμορφώνουν τις συνθήκες για νέες στοιχίσεις και προαναγγέλλουν εσωτερικές ανακατατάξεις. Όμως, το “ταξικό επίδικο” θα κριθεί κυρίως από άλλα σημαντικά θέματα που παραμένουν εκτός αυτής της διαπάλης. Μερικά δεν κατονομάζονται καν. Άλλα θεωρούνται ταμπού, που κανείς δεν επιτρέπεται να τα αγγίξει.

Για να αντιληφθούμε τις πραγματικές διαστάσεις ανησυχητικών φαινομένων προς αυτή την κατεύθυνση της “ενσωμάτωσης”, τα οποία ήδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους - περισσότερο ως πολιτικές πρακτικές και λιγότερο ως προγραμματικές θέσεις - θα πρέπει πρώτα να εστιάσουμε στους “δρόμους” που έχει ανοίξει ο νεοφιλελευθερισμός και ακολούθως στις “διαδρομές” που ακολουθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόκειται για απλά ζητήματα ταχτικής. Είναι ζητήματα στρατηγικής σημασίας που συμπυκνώνουν τις αντιφάσεις και τα κενά των πολιτικών και θεωρητικών προσεγγίσεων της Αριστεράς (και όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ) για το κράτος και την πολιτική απέναντι σε αυτό. Δεν θα επιχειρήσουμε να ανοίξουμε την συζήτηση περί κράτους, η οποία παραμένει ερμητικά κλειστή στους χώρους της Αριστεράς, αλλά θα περιοριστούμε μόνον στα αναγκαία.


3. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κρίση του κράτους

Αυτό το ζήτημα έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία γιατί ο “δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό” προϋποθέτει μια μορφή “κρίσης του κράτους”. Το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι αν πράγματι υπάρχει τέτοια κρίση και τι χαρακτηριστικά έχει.

Σήμερα, η κρίση του πολιτικού συστήματος είναι για την κοινωνία κοινός τόπος και διακηρυγμένη θέση της Αριστεράς. Παράλληλα είναι ευρύτατα διαδεδομένη η αντίληψη ότι υπάρχει μια μορφή “κρίσης του κράτους”, η οποία εκπορεύεται τόσο από τα κέντρα του νεοφιλελευθερισμού, για να επιβάλλουν τις πολιτικές μετασχηματισμού του κρατικού μηχανισμού, απαραίτητες για την βίαιη επέκταση της κεφαλαιακής σχέσης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, όσο και από χώρους της Αριστεράς, οι οποίοι εντοπίζουν από την δική τους σκοπιά ανάλογα φαινόμενα “κρίσης” και αναζητούν τρόπους μιας διαφορετικής διαχείρισης. Δεν τους έχουν όμως βρει ακόμα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το ζήτημα δεν έχει ούτε καθαρές θέσεις, ούτε καθαρά προτάγματα. Φαίνεται ότι «φοβάται» να αγγίξει το Κράτος, γιαυτό και δεν επιδιώκει οποιαδήποτε σύγκρουση με αυτό. Όμως τα όρια στην άσκηση της πολιτικής του – αν γίνει κυβέρνηση – δεν θα προσδιορίζονται από το «κυβερνητικό πρόγραμμά» του, αλλά κυρίως από τα όρια που θα τίθενται από πλευράς κράτους.

Ως γνωστόν στην πολιτική, όπως και στην ταξική πάλη, δεν υπάρχουν κενά. Αν δεν έχεις κατακτήσει μια “αριστερή κυβερνησιμότητα” τότε, όταν βρεθείς στην θέση της κυβερνητικής εξουσίας, η “πορεία” που θα χαράζεις αναγκαστικά θα περνάει από τους “δρόμους” του νεοφιλελευθερισμού. Επισημαίνουμε ότι η “αριστερή κυβερνησιμότητα” δεν αφορά στο μέλλον, αν και όταν αναλάβεις “κυβερνητικά καθήκοντα”. Κρίνεται στο παρόν: Καταγράφεται στις πολιτικές πρακτικές απέναντι σε ζητήματα διαχείρισης κάθε είδους εξουσίας, όσο μικρή και να είναι αυτή, όπως στον κομματικό μηχανισμό, στο συνδικάτο, κλπ.

Σήμερα η κρίση του πολιτικού συστήματος δεν συνοδεύεται και από «κρίση του κράτους». Αντίθετα το κράτος ισχυροποιείται και μετασχηματίζεται: Δεν θα πρέπει να διαφεύγει από τις πολιτικές μας αναλύσεις ότι ο πραγματικός εκπρόσωπος των κυρίαρχων τάξεων είναι το αστικό κράτος ως όλον. Το κοινοβουλευτικό σύστημα είναι ένα τμήμα αυτού του κράτους, το οποίο διαμορφώνοντας την συναίνεση και μέσω της οργάνωσης της λαϊκής “αντιπροσώπευσης”, επιτυγχάνει την εμπέδωση της αστικής πολιτικής και της κοινωνικής κυριαρχίας του κεφάλαιου. Σήμερα αυτές οι λειτουργίες του κοινοβουλευτισμού βρίσκονται σε κρίση και το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του.

Απάντηση σε αυτήν την κρίση του κοινοβουλευτισμού από την μεριά του αστισμού είναι ο αντιδραστικός εκσυγχρονισμός του Κράτους, μια επιθετική πολιτική προς την κατεύθυνση της υπέρβασης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το κράτος αναδιαρθρώνεται και οι λειτουργίες τις οποίες επιτελούσε το κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα στα πλαίσια της «αστικής δημοκρατίας» μεταφέρονται σε άλλους μηχανισμούς του: Η αιχμή του δόρατος επιβολής αυτής της πολιτικής για την διαμόρφωση των νέων κοινωνικών συναινέσεων, δεν είναι το χρεοκοπημένο κοινοβουλευτικό σύστημα - το οποίο είναι κοινωνικά απαξιωμένο - αλλά η ενίσχυση των ιδεολογικών, οικονομικών και κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Τα ΜΜΕ υποκαθιστούν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική λειτουργία των κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Σε μια περίοδο όπου η ταξική πόλωση οξύνεται και το πολιτικό σύστημα, κομμάτι του οποίου είναι και η Αριστερά, αδυνατεί να διαχειριστεί αυτή την πόλωση εντός των πλαισίων της αστικής νομιμότητας, το κράτος αναδεικνύεται ως ο αρμόδιος εγγυητής για την επιβολή της “τάξης” και της “ασφάλειας” στην κοινωνία. Οι αναδιαρθρώσεις που γίνονται στο εσωτερικό του κράτους, γίνονται εκ των υστέρων φανερές, από τα αποτελέσματα που επιφέρουν στην κοινωνία. Το πολιτικό μόρφωμα της «χρυσής αυγής» αποτυπώνει ακριβώς αυτόν τον «εκσυγχρονισμό» του κράτους και λειτουργεί συμπληρωματικά με τις αναδιαρθρώσεις που συντελούνται στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του.


4. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ

Για να αντιληφθούμε τις πραγματικές διαστάσεις της σημερινής κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ, έχει
σημασία να αναλύσουμε δυο αιτήματα, που έχουν αναδειχθεί ως πολιτικά διακυβεύματα στην μετεκλογική συγκυρία : “περισσότερη δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ” και “απεύθυνση στην κοινωνία”. Είναι οι κρίσιμοι κρίκοι που εκφράζουν στο χώρο της πολιτικής το ταξικό διακύβευμα. Αν θέλουμε λοιπόν να τα “αναγνώσουμε” στην βάση αυτής της θέσης, τότε:

Το πρώτο αίτημα για “περισσότερη δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ” αντανακλά το γεγονός ότι το κράτος διεκδικεί σήμερα να γίνει το πραγματικό “αφεντικό” στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το δεύτερο αίτημα για “απεύθυνση στην κοινωνία” διαπιστώνει ότι ο “λαϊκός παράγοντας” είναι απών από το πεδίο των έντονων ταξικών συγκρούσεων που διεξάγονται στο εσωτερικό του.

Η “βίαιη ωρίμανση” του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προεκλογική περίοδο πυροδότησε την κρίση των μηχανισμών του, γιατί διατάραξε το καθεστώς λήψης αποφάσεων και “διοίκησης” του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αίτημα “για περισσότερη δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ”, σήμερα είναι αίτημα των μηχανισμών στο εσωτερικό του που διεκδικούν επαναφορά στο προηγούμενο σύστημα “διακυβέρνησης” του. Δεν αναδεικνύεται επειδή το όραμα του «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» κινητοποιεί μαζικά τα “μέλη” του σε αντιπαράθεση με τους μηχανισμούς ή την ηγεσία του. Ο «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» έχει ήδη χαθεί απ το 1ο Συνέδριο.

Τότε ήταν ζητούμενος ο μετασχηματισμός των ταυτοτήτων των συνιστωσών του με την κατάκτηση ενός νέου τύπου πολιτικής συγκρότησης. Αυτό δεν συνέβη. Ηγεμόνευσαν οι πολιτικές πρακτικές συγκρότησης του ΣΥΝ και αναπαράχθηκαν διευρυμένες με την ενσωμάτωση σε αυτές όλων των άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το ΣΥΝασπισμιακό καθεστώς εξαφάνισε τους ανένταχτους εκτός ομάδων/φατριών: Είτε εντάχθηκαν σε κάποιες από αυτές για να έχουν μια στοιχειώδη ενημέρωση και πολιτική συμμετοχή, είτε αποστρατεύτηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ελάχιστοι που παρέμειναν έξω από το φατριαστικό κλίμα, δραστηριοποιούνται στις ΟΜ, χωρίς όμως να έχουν κάποια πραγματική συμμετοχή στην “διαμόρφωση της γραμμής”, εκτός από ζητήματα που αφορούν περιορισμένα στις ΟΜ. Στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, όπως εξάλλου συνέβαινε και στον ΣΥΝασπισμό, για να έχεις έστω και στοιχειώδη πολιτική ενημέρωση για τα πολιτικά ζητήματα θα πρέπει να ανήκεις σε κάποια από αυτές της ομάδες/φατρίες. Αλλά, ακόμα και αν ανήκεις σε αυτές, πολλά τα μαθαίνεις από τις εφημερίδες και τα κανάλια...

Κάτω από αυτό το πρίσμα λοιπόν ας εξετάσουμε τις τομές, που σημειώθηκαν την προεκλογική περίοδο, στο σύστημα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αναζητώντας την σχέση τους με το “ταξικό επίδικο”, πέρα από τα όρια που χειραγωγούνται από το δίπολο “αποτελεσματικότητα – συνέπεια”, το οποίο περιγράψαμε παραπάνω.

Η βασική διαπίστωση είναι ότι η ηγετική ομάδα που ήταν υπεύθυνη για την χάραξη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ την προεκλογική περίοδο ενστερνίστηκε αρκετά στοιχεία από το νεοφιλελεύθερο σύστημα διακυβέρνησης. Για χάρη συντομίας θα αναφερόμαστε σε αυτό με τον όρο “πολιτική διαχείρισης κινδύνων” χωρίς να επεκταθούμε σε γενικότερες θεωρητικές αναφορές σχετικά με τον νεοφιλελευθερισμό. Περιοριζόμαστε σε ένα μόνο παράδειγμα, για να γίνει κατανοητό το πως παράγεται πολιτική στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ διαμέσου αυτού του συστήματος διακυβέρνησης. Δεν θα σταθούμε στο μείζον ζήτημα της παραγωγής του “κυβερνητικού προγράμματος” του ΣΥΡΙΖΑ ως «γενόσημου» της κρατικής λειτουργίας του “σχεδιασμού”, αλλά μόνον στην πλευρά που άπτεται της διαχείρισης του αιτήματος: “περισσότερη δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ”:

Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν όλες τις δυνατότητες να εκφράζουν τις απόψεις τους και να συμμετέχουν στις διαβουλεύσεις και άλλα παρόμοια συμμετοχικο-δημοκρατικά, όπως για παράδειγμα σε σχέση με το ζήτημα της "οδικής ασφάλειας" , το οποίο αποτελεί τμήμα του "κυβερνητικού προγράμματος". Όμως τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν απολαμβάνουν αυτήν την “πλέρια δημοκρατία” σε κρίσιμα ζητήματα όπως συνέβη με τον καθορισμό της πολιτικής του κόμματος για τις εκλογές. Το ίδιο όμως συνέβη και στα μέλη της ΚΕ ως προς την επιλογή των υποψήφιων περιφερειαρχών και ευρωβουλευτών. Απεμπολήθηκε με την δική τους συναίνεση μπροστά σε ποιόν άραγε “κίνδυνο”; Γιατί αυτοί που σήμερα βγαίνουν στα κεραμίδια, τότε δεν τόλμησαν να πουν κουβέντα ;

Ο στόχος της προεκλογικής “μάχης” ήταν η προστασία από τους κινδύνους που θα μπορούσαν να καταστρέψουν μια “στιγμιαία φωτογραφία”: την αριθμητική του εκλογικού αποτελέσματος. Τα “εργαλεία” όμως παραγωγής και άσκησης πολιτικής δεν είναι ταξικά ουδέτερα. Η χρήση τους από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ”ενθυλάκωσε” το κράτος εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Πως συνέβη αυτό; Ας το δούμε στο ζήτημα της αλλοίωσης της φυσιογνωμίας του.

Κανόνας της λογικής είναι ότι αριθμητικές συγκρίσεις γίνονται μεταξύ ίδιων πραγμάτων. Χαρακτηριστικά που αφορούν σε ταυτότητες λοιπόν και όχι σε διαφορές καταγράφονται στις αριθμητικές συγκρίσεις. Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι “αντισυστημική” και “ανατρεπτική” δύναμη, δεν μπορούμε να το διαπιστώσουμε από τις συγκρίσεις αριθμών και ποσοστών των εκλογικών αποτελεσμάτων. Αυτό το ζήτημα όμως μπορούμε να το διερευνήσουμε εξετάζοντας άλλες πλευρές της προεκλογικής μάχης. Ας σταθούμε μόνο σε μια, σε αυτή που δίχασε τις οργανώσεις και στην οποία επικεντρώθηκε η εσωκομματική διαπάλη: Είναι η επιλογή των “προσώπων”. Πρόκειται για μια διαδικασία παραγωγής “πολιτικού προσωπικού” του ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόσημη με αυτήν που λειτουργεί στους χρεοκοπημένους και αναξιόπιστους πολιτικούς σχηματισμούς του κοινοβουλευτικού συστήματος.

Για να γίνει κατανοητό πως αυτή η διαδικασία παραγωγής πολιτικού προσωπικού εντάσσεται στην στρατηγική της σταθεροποίησης του υπάρχοντος και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, αρκεί μια απλή σύγκριση με την πιο επιθετική μορφή εκσυγχρονισμού του αστικού κράτους στην χώρα μας, δηλαδή την “χρυσή αυγή”. Εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε πως δεν ήταν οι “λαμπερές” προσωπικότητες - παράγοντες που αύξησαν τα εκλογικά της ποσοστά. Ανώνυμοι και παντελώς άγνωστοι ήταν στο σύνολό τους οι υποψήφιοί της στις προηγούμενες εκλογές. Δεν είχαν κανενός είδους προσωπική αναγνωρισιμότητα, και αν σήμερα έχουν αποκτήσει κάποια, αυτή έχει πλέον την αρνητική φόρτιση του υπόδικου και του εγκληματία. Επίσης η ενίσχυση των ψηφοδελτίων της “χρυσής αυγής” με προσωπικότητες από το δικαστικό και το στρατιωτικό σώμα, δεν αποτυπώνει “πολιτική συμμαχιών”κανενός είδους. Απλά δημοσιοποιεί τους οργανικούς δεσμούς της με το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Οι διαφορές ως προς το πως γέμισε το εκλογικό σακούλι της “χρυσής αυγής” και πως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να μας προβληματίσουν για τον τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί την κοινωνική πόλωση και αγανάκτηση: Δεν πρέπει να λησμονούμε πως τα “κενά” στην πολιτική των μηχανισμών του είναι τα πραγματικά “καινά” που τον ανέδειξαν ως αξιωματική αντιπολίτευση στις προηγούμενες εκλογές. Ακριβώς από τις ρωγμές αυτών των “κενών” εισχώρησε ένα μεγάλο τμήμα της λαϊκής αγανάκτησης κτίζοντας με την ψήφο του το “νέο” στο σύστημα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, τόσο με την απόρριψη του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, όσο και των στεγανών και συμπαγών οχυρών της παραδοσιακής Αριστεράς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η τομή δεν επιτεύχθηκε γιατί επιτέλους το «πολιτικό πρόγραμμά» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έγινε «κτήμα» των λαϊκών μαζών. (Μια αναλυτική τεκμηρίωση αυτής της θέσης, είναι καταγεγραμμένη στο κείμενο που κατατέθηκε στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ τον Φλεβάρη: Μια άλλη άποψη στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές )

Όμως, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ – όπως αυτή εκφράστηκε μετά τις προηγούμενες εκλογές, επικυρώθηκε από το 1ο ιδρυτικό συνέδριο και πήρε την τελική της μορφή στην τελευταία προεκλογική περίοδο - εμπόδισε την «γέννα» μιας νέας πολιτικής ταυτότητας: Αντί να διευρύνει αυτά τα “κενά” της πολιτική του και να τους αποδώσει “λόγο”, επιχείρησε να τα συγκαλύψει με την αναδίπλωση του εντός της «μήτρας» της παραδοσιακής Αριστεράς. Σε αυτή την πολιτική στάση οφείλεται η ανικανότητα να απευθυνθεί στην κοινωνία με μια “νέα” δική του διακριτή ταυτότητα και να δημιουργήσει κοινωνικά ερείσματα που δεν διαμεσολαβούνται από τα χρεωκοπημένα ιδεολογήματα, τον πολιτικό λόγο και της πολιτικές πρακτικές της παραδοσιακής Αριστεράς. Η έλλειψη αυτών των ερεισμάτων τελικά άνοιξε τον δρόμο στην προεκλογική περίοδο για να ενστερνιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ συστημικές πολιτικές πρακτικές με στόχο να διατηρήσει τα εκλογικά ποσοστά των προηγούμενων εκλογών.

Ποιό ήταν λοιπόν το “ριζοσπαστικό προϊόν” που ανέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε διαφημιστικές εταιρείες να πλασάρουν στην προεκλογική αγορά; Οι λαμπερές προσωπικότητες και οι γυαλιστές αφίσες με τα πρόσωπά τους; Η απόκτηση “κοινωνικών ερεισμάτων” ενός αντισυστημικού και ανατρεπτικού πολιτικού σχηματισμού δεν μπορεί να διαμεσολαβηθεί από πρακτικές που ιδιωτικοποιούν την πολιτική του κόμματος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο νεοφιλελευθερισμός ιδιωτικοποιεί πάγιες κρατικές λειτουργίες. Στο βαθμό που η μάχη των εκλογών είναι μια ευκαιρία απεύθυνσης στην κοινωνία δεν μπορεί η παρουσία ενός ριζοσπαστικού πολιτικού σχηματισμού να μονοπωλείται από την διαφημιστική καμπάνια. Αυτοί που διαπιστώνουν σήμερα “ελλείμματα” στην κοινωνική απεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί άραγε δεν έθεσαν το “αίτημα για κοινωνική γείωση” στην προεκλογική περίοδο και δεν εναντιώθηκαν στην αποκλειστικότητα αυτών των πολιτικών επιλογών που κυριάρχησαν;


5. Η κοινωνική πόλωση

Όλοι σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ κρατούν την παντιέρα της “προσφυγής στην κοινωνία”. Όμως ας δούμε πως ο εγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ εντός της «μήτρας» της παραδοσιακής Αριστεράς βάζει συγκεκριμένα όρια σε αυτό το αίτημα.

Από την μία πλευρά τα εμπόδια ορθώθηκαν από την ίδια την διαδικασία οικοδόμησης του «ενιαίου κόμματος» που συνδέεται με την αποτυχία δημιουργίας ενός μαζικού κόμματος: Οικοδομήθηκαν μηχανισμοί αλλά διαταράχτηκαν οι σχέσεις του νέου κόμματος με τον ανένταχτο κόσμο και τον πολιτικό και κοινωνικό του περίγυρο, ο οποίος αρνήθηκε να ενσωματωθεί σε στους μηχανισμούς και εξοβελίστηκε από οποιαδήποτε «ενεργό συμμετοχή» του σε κομματικές διαδικασίες.

Από την άλλη πλευρά έχουμε να κάνουμε με την ανεπάρκεια των πολιτικών και θεωρητικών προσεγγίσεων της παραδοσιακής Αριστεράς απέναντι στο φαινόμενο της “κοινωνικής πόλωσης”. Ας δούμε μερικές πλευρές αυτού του ζητήματος.

Η κοινωνική πόλωση είναι δημιούργημα της κρίσης του καπιταλισμού η οποία διευρύνει την κοινωνική περιθωριοποίηση των δυνάμεων του κόσμου της εργασίας, δυνάμεων που σήμερα δεν μπορούν να ενσωματωθούν στον κοινωνικό ιστό μέσω της διανομής των θέσεων εργασίας. Σήμερα η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε όλος ο κόσμος θα μπορούσε να δουλεύει λιγότερο και με ένα άλλο σύστημα διαχείρισης να επιλυθούν βασικά ζητήματα επιβίωσης (διατροφής, κοινωνικής περίθαλψης και εκπαίδευσης κλπ). Όμως ολοένα και μεγαλώνει το τμήμα εκείνο του πληθυσμού το οποίο βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, δεν έχει εργασία, δεν πρόκειται να αποκτήσει και οδηγείται στην φυσική εξόντωση.

Ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας - όταν δεν μπορεί να αγοράσει τα φάρμακα και να πληρώσει τους γιατρούς και τα νοσοκομεία και εξαναγκάζεται να πουλήσει το σπίτι του για να πληρώσει τα χαράτσια και τους φόρους, - δεν χρειάζεται καμία πολιτική διαμεσολάβηση για να αντιληφθεί ότι η ζωή του και η ιδιοκτησία του κινδυνεύουν από το ίδιο το κράτος. Όσο λοιπόν πολιτικά αδιαμεσολάβητη είναι αυτή η συνειδητοποίηση, εξίσου αδιαμεσολάβητη είναι συχνά και η αντίδραση απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Αυτό ακριβώς το φαινόμενο προσδιορίζει και τα όρια της πολιτικής έκφρασης της κοινωνικής πόλωσης και εξηγεί γιατί ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού δηλώνει στις δημοσκοπήσεις ότι δεν τον εκφράζει κανένας από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς. Το ίδιο φαινόμενο εξηγεί κάποιες πλευρές της δυναμικής της δημοσκοπικής ανόδου του ναζισμού στη χώρα μας.

Καμία πολιτική διαπραγμάτευση δεν μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων αν δεν υπάρχει μαζικό κίνημα για να βάλει την δική του σφραγίδα σε αυτές. Και εδώ βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα μιας ενδεχόμενης συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κυβερνητικό σχήμα. Στην επόμενη περίοδο εκείνο που θα δοκιμαστεί στην πράξη δεν είναι οι θέσεις και οι αντιθέσεις που προσδιορίζονται με όρους εσωκομματικής διαπάλης , αλλά οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το μαζικό κίνημα.

Ο “κόσμος των αποκλεισμένων” εδώ και πολύ καιρό αποτελεί εσωτερικό φαινόμενο των καπιταλιστικών μητροπόλεων και βλέπουμε να συγκροτούνται πολιτικές “γενοκτονίας” για την αντιμετώπισή του. Αυτός ο “άλλος κόσμος” συγκροτείται από νέα κοινωνικά υποκείμενα, τα οποία είναι σαφώς πιο διευρυμένα από την “εργατική τάξη”, όπως αυτή προσδιορίζεται στους καπιταλιστικού κοινωνικούς σχηματισμούς. Ο “αποκλεισμός” αφορά τον εξοβελισμό τους από τους μηχανισμούς αναπαραγωγής (και ενσωμάτωσης) της εργατικής δύναμης και των γενικών συνθηκών της παραγωγής. Το εργατικό κίνημα οικοδομείται με κύριο όπλο την διαπραγμάτευση της ίδιας της εργατικής δύναμης, η οποία είναι αναγκαία για τους καπιταλιστές. Όταν όμως οι καπιταλιστές δεν έχουν ανάγκη μεγάλο μέρος αυτής της εργατικής δύναμης, τι μπορεί να διαπραγματευτεί το εργατικό κίνημα;

Η κοινωνική πόλωση σήμερα δεν μπορεί να πολιτικά να διαμεσολαβηθεί από τους στρατηγικούς σχεδιασμούς και τα “πολιτικά προγράμματα” που επεξεργάζονται τα επιτελεία της Αριστεράς, παρά μόνο από πολιτικές πρακτικές που “εδώ και τώρα” μετατρέπουν τα κοινωνικά υποκείμενα σε δρώσες κοινωνικές δυνάμεις: Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι όλες τις μεγάλες μάχες που σημάδεψαν το μαζικό κίνημα αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας, όπως ο “Δεκέμβρης”, οι “πλατείες”, η “Κερατέα”, οι “σκουριές της Χαλκιδικής” ήταν εκτός των “πολιτικών σχεδίων” της όποιας Αριστεράς και σε καμία περίπτωση δεν καταγραφούν την πολιτική συγκρότηση κανενός εργατικού κινήματος, όπως αυτό ορίζεται στα πολιτικά λεξικά της Αριστεράς.

Σήμερα η βασική πολιτική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν έχει μια πολιτική γραμμή που να δοκιμάζεται και να οικοδομεί κίνημα "εδώ και τώρα". Συλλογικά εγχειρήματα κοινωνικής αλληλεγγύης, αυτοδιαχείρισης και αναζήτησης εναλλακτικών τρόπων διαχείρισης για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών στην παραγωγή και στην διανομή προϊόντων και υπηρεσιών (κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά παντοπωλεία κλπ) συγκροτούν πολιτικές που έχουν εφαρμογή “εδώ και τώρα” και ανοίγουν δρόμους ενεργής συμμετοχής του λαϊκού παράγοντα στα κοινωνικά δρώμενα. Όμως έχουν μερικό και περιθωριακό χαρακτήρα στην γενικότερη πολιτική του δράση.

Το αίτημα για "ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις" και "το κράτος εγγυητή του κατώτατου μισθού", σε προηγούμενες εποχές είχε την δυνατότητα να συγκροτήσει τα απαραίτητα κοινωνικά συμβόλαια για την ανάπτυξη του εργατικού συνδικαλισμού. Σήμερα αυτά τα αιτήματα δεν μπορούν να απαντήσουν στην απαξίωση της εργατικής δύναμης και στην μόνιμη και διευρυμένη ανεργία. Δυστυχώς συνολικά η Αριστερά σε αυτά τα ζητήματα δεν έχει πειστικές απαντήσεις. Ο κυβερνητισμός της "παραγωγικής ανασυγκρότησης" δεν είναι πειστικός γιατί απλά δεν μπορεί να εκφραστεί από πολιτικές πρακτικές του "εδώ και τώρα", αλλά παραπέμπει σε μια άλλου τύπου διαχείριση της “παραγωγικής ανάπτυξης” μέσω της κρατικής εξουσίας.

Στον χώρο της εργασίας ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διαμορφώσει πολιτική γραμμή, όπως εξάλλου και όλοι οι άλλοι χώροι της Αριστεράς, για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, αφού δεν μπορεί να ενοποιήσει τα τμήματα του κόσμου της εργασίας που κατέχουν θέσεις εργασίας και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τις διατηρήσουν με όλο εκείνο τον κόσμο που όλο και περισσότερο τίθεται εκτός εργασίας και αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται να βρεθεί σύντομα εντός, ακόμα και αν υπάρξει μια "κυβέρνηση της Αριστεράς".


6. Για μια άλλη πολιτική

Η “ολιστική” αντίληψη της Πολιτικής, όπως την έχει κληρονομήσει η Αριστερά από τις παραδόσεις των κομμουνιστικών κομμάτων, δεν αναγνωρίζει την κυριαρχία της αντίφασης απέναντι στην ενότητα. Η ιστορική εμπειρία του προηγούμενου αιώνα έδειξε πως καμιά πρωτοπορία, ούτε κανένα σύστημα παραγωγής πολιτικής- όπως ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός - κατάφεραν να υπερβούν τελικά την κυριαρχία της αντίφασης για χάριν της ενότητας της Πολιτικής: Η υποταγή της ταχτικής στην στρατηγική, είναι μια εξελικτική/ντετερμινιστική προσέγγιση της Πολιτικής, η οποία χάριν της ενότητας και της αποτελεσματικότητας της πολιτικής πάλης για τους “μεταβατικούς στόχους”, εξοβελίζει από την συγκυρία την πολιτική πάλη για τους στρατηγικούς στόχους και οδηγεί στον αυτοπεριορισμό της εντός των πλαισίων της κρατικής διαχείρισης, είτε με την μορφή του αστικού κοινοβουλευτισμού, είτε με την μορφή του κράτους – κόμματος του πρώην υπαρκτού κομμουνισμού.

Ζητούμενο είναι η αναζήτηση μιας άλλης Πολιτικής, η οποία δεν απεμπολεί εντός της συγκυρίας τα αντισυστημικά και ανατρεπτικά χαρακτηριστικά της. Πεδίο εφαρμογής της - στο οποίο μπορούν κάποια χαρακτηριστικά της να αποκτήσουν υλική υπόσταση μέσα από πρακτικές μορφές που πραγματώνονται “εδώ και τώρα” - είναι πρώτα απ' όλα το ίδιο το κόμμα. Όμως, μια πληθώρα φαινομένων καταγράφουν ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αντιπαράδειγμα αυτής της άλλης Πολιτικής. Που να αναφερθούμε; Στην αδιαφάνεια της διαχείρισης των οικονομικών του; Στην διαχείριση του ζητήματος των επαγγελματικών στελεχών; Στα φαινόμενα οικογενειοκρατίας και κομματικής φεουδαρχίας; Στην μη συμμετοχή των μελών του στην λήψη κρίσιμων αποφάσεων;

Επίσης, αυτή η άλλη Πολιτική προϋποθέτει την αυτονομία της από το κράτος και την διαχείρισή του. Πρακτικά σημαίνει αυτονομία της στρατηγικής από την ταχτική και προτάσσει ένα νέο πολιτικό καθήκον, το οποίο σχηματικά θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε ως ανάγκη για την ταυτόχρονη διαμόρφωση όχι ενός αλλά για δύο ξεχωριστών “πολιτικών προγραμμάτων”, ανταγωνιστικών και σε ρήξη μεταξύ τους.

- Το “κυβερνητικό πρόγραμμα” που στοχεύει στην κρατική διαχείριση και αποτελεί χώρο ταξικών και κοινωνικών συμβιβασμών όπως αυτοί εκφράζονται εντός του κράτους και των πολιτικών του.

- Το “κινηματικό πρόγραμμα” που στοχεύει στην ανάπτυξη ενός αντισυστημικού και ανατρεπτικού μαζικού κινήματος ανταγωνιστικού προς το κράτος και το κεφάλαιο.

Πως μπορεί να συμβεί αυτό από έναν “ενιαίο” πολιτικό φορέα; Με την αντικατάσταση της “πολιτικής συμφωνίας” η οποία τον συγκροτεί. Δεν πρόκειται απλά για συμφωνία που προσδιορίζει με άλλους όρους την συνύπαρξη τάσεων και ρευμάτων στο εσωτερικό του και ρυθμίζει τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, αλλά για μια άλλη αντίληψη για την Πολιτική. Σχηματικά θα μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτή την Πολιτική, ως μια Πολιτική που θα αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο την εξουσία ως διακύβευμα απ' αυτόν με τον οποίο έθετε αυτό το ζήτημα μέχρι σήμερα η παραδοσιακή Αριστερά. Μια πολιτική που ο κοινοβουλευτισμός δεν θα είναι το βασικό πλαίσιο άσκησής της. Μια πολιτική που θα παράγεται από μορφές οργάνωσης απομακρυσμένες σε μεγάλο βαθμό από το μοντέλο του κόμματος που κυριάρχησε τον 20ο αιώνα και και το οποίο βρήκε την ολοκλήρωσή του στο κόμμα – κράτος του υπαρκτού κομμουνισμού.

Είναι λοιπόν προφανή στα πλαίσια αυτής της άλλης Πολιτικής, τα διακριτά όρια αλλά κυρίως η διακριτή δυναμική που αποκτούν, τόσο οι κοινωνικές όσο και πολιτικές συμμαχίες επειδή συγκροτούνται πάνω σε διαφορετικές στοχεύσεις: Άλλες είναι οι πρακτικές μέσω των οποίων πραγματώνονται οι πολιτικές που αφορούν στην κρατική διαχείριση και άλλες αυτές που συγκροτούν ένα αντισυστημικό και ανατρεπτικό μαζικό κίνημα.

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Τι είναι και τι θέλει το «φαινόμενο» Podemos


Αναδημοσίευση απότην ιστοσελίδα της "Ελληνικής Επιτροπής ενάντια στο Χρέος"
Του Γιώργου Μητραλιά
Iglesias-Rodriguez-Podemos

scroll back to top
Το πολιτικό τοπίο που αφήνουν πίσω τους τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: Ερείπια! Μοναδική όαση το ελληνοϊσπανικό δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ- PODEMOS + η μικρότερης εμβέλειας αλλά ιστορική επιτυχία της βελγικής πέραν της σοσιαλδημοκρατίας αριστεράς που με άξονα το PTB (Βελγικό Κόμμα Εργασίας) εκλέγει βουλευτές και μπαίνει μετά από δεκαετίες στο Κοινοβούλιο. Το συμπέρασμα δεν είναι δύσκολο. Από εδώ και πέρα, οποιαδήποτε πρωτοβουλία και κίνηση είτε για την ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής αριστεράς είτε για τη συντονισμένη κινητοποίηση ενάντια στις πολιτικές λιτότητας ή στο φασισμό πρέπει υποχρεωτικά να εκπορεύεται αλλά και να στηρίζεται σε αυτό τον ελληνοϊσπανικό άξονα ΣΥΡΙΖΑ- PODEMOS…

Ιδού λοιπόν ένας παραπάνω λόγος που πρέπει να μας κάνει να θέλουμε να γνωρίσουμε το Podemos, να μάθουμε τι είναι και τι θέλει αυτό που δίκαια ήδη παρουσιάζεται ως το φαινόμενο και συνάμα η μεγάλη ελπίδα της ισπανικής αλλά και ευρωπαϊκής κινηματικής αριστεράς.

Πολιτική έκφραση του κινήματος των Αγανακτισμένων -που πρόφτασε γρήγορα να ριζώσει και να γεννήσει τις μεγάλες πλημμυρίδες (Mareas) για την εκπαίδευση (Πράσινη), την Υγεία (Λευκή), τους ανέργους (Κόκκινη), τις Δημόσιες Υπηρεσίες (Πορτοκαλιά), τις γυναίκες (Βιολετιά), κ.α.-, το κίνημα των Podemos αναδείχτηκε στη μεγάλη έκπληξη των ευρωεκλογών και με το 8% των ψήφων είναι τώρα το τέταρτο κόμμα της χώρας (τρίτο στη Μαδρίτη και σε άλλες μεγάλες πόλεις). Έχοντας καταρτίσει το ευρωψηφοδέλτιό του μετά από ανοιχτές ψηφοφορίες στις οποίες ψήφισαν 33.165 ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, το Podemosέκανε μια εντυπωσιακή προεκλογική εκστρατεία (που κόστισε μόλις 130.000 ευρώ) βασιζόμενο στην εθελοντική εργασία των «λεσχών» βάσης του που λειτουργούν ήδη σε πάνω από 400 πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά του Ισπανικού Κράτους.

Κύριο χαρακτηριστικό των 5 ευρωβουλευτών του Podemos είναι ότι «πιάνει το χέρι» τους, ότι είναι κατ’εικόνα και ομοίωση των κινηματικών αγωνιστών της βάσης του, ότι δεν είναι ηγέτες «του σωλήνα», καθώς υπάρχουν εξαιτίας των κινημάτων και ελέγχονται συνεχώς από αυτά. Ωστόσο, επειδή τίποτα δεν πέφτει από τον ουρανό, για αυτό και η αρχική πρωτοβουλία για τη δημιουργία του Podemos ανήκε από κοινού στην ομάδα της δημοφιλέστατης «αιρετικής» τηλεοπτικής εκπομπής La Tuerka (το παξιμάδι βίδας) γύρω από τον ηγέτη της Pablo Iglesias και στη -νεαρή αλλά με σημαντική επιρροή- οργάνωση Izquierda Anticapitalista (Αντικαπιταλιστική Αριστερά).

Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι ο 35χρονος καθηγητής Pablo Iglesias εξελέγη πρώτος μεταξύ των υποψήφιων ευρωβουλευτών του ενώ δεύτερη ήταν η 32χρονη Ανδαλουσιανή ακτιβίστρια της Πράσινης Πλημμυρίδας και μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς Teresa Rodriguez. Ωστόσο, προσοχή: Στο Podemos όχι μόνο αποκλείονται οι επαγγελματίες πολιτικοί αλλά και είναι υποχρέωση των μελών του –και κατά συνέπεια, και των 5 ευρωβουλευτών του- να συνεχίσουν την επαγγελματική τους απασχόληση καθώς και τη συμμετοχή τους στην πολιτική οργάνωση και στο συνδικάτο της αρεσκείας τους.

Δεν κρύβουμε ότι όλα αυτά καθώς και πολλά άλλα χαρακτηριστικά του Pοdemos μπορεί να σοκάρουν μια ελληνική αριστερά και άκρα αριστερά που είναι μαθημένες… αλλιώς. Όπως εξάλλου μπορεί να σοκάρει –ή να μας κάνει να ζηλεύουμε τα ισπανικά αριστερά ήθη- το γεγονός ότι αυτό το καθαρόαιμα ακροαριστερό και πολυφωνικό Podemosόχι μόνο σπεύδει μετεκλογικά να συμφωνήσει με την ισπανική Ενωμένη Αριστερά για την από κοινού δημιουργία ενός «Κοινού Χώρου» συνεργασίας και σύγκλισης αλλά και ανακοινώνει την ένταξη των ευρωβουλευτών του στην Ευρωομάδα της Αριστεράς (GUE/NGL) λίγο μετά από την τηλεφωνική επικοινωνία του Pablo Iglesiasμε τον Αλέξη Τσίπρα!

Με την ευχή λοιπόν ότι στους πολύ χαλεπούς καιρούς στους οποίους μπήκαμε, είναι πια ζωτικής φύσης η ανάγκη να συσφίξουν τις αγωνιστικές σχέσεις τους όσα από τα αριστερά κόμματα και κοινωνικά κινήματα είναι ακόμα όρθια στην Ευρώπη μας, κλείνουμε αυτό το πρώτο σημείωμα γνωριμίας με το «φαινόμενο» Podemos, με τη παρουσίαση του προγράμματός του στη συμπυκνωμένη μορφή που του έδωσε η αριστερή ισπανική ηλεκτρονική εφημερίδα Publico.

Απασχόληση: Δικαίωμα σε ένα ελάχιστο εισόδημα για όλους. Πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων και πολιτικών για την οικονομική επανεργοποίηση, τη δημιουργία ποιοτικών θέσεων απασχόλησης και τον αναπροσανατολισμό του οικονομικού μοντέλου προς μια οικονομία βασισμένη στη καινοτομία που συμβάλει στο κοινό καλό. Απαγόρευση των απολύσεων στις κερδοφόρες επιχειρήσεις.

Μετανάστευση: Αναγνώριση των δικαιωμάτων των μεταναστών. Απαγόρευση των CIES (Κέντρων εγκλεισμού μεταναστών). Ακύρωση των προγραμμάτων FRONTEX και EUROSUR (Ευρωπαϊκό Σύστημα Επιτήρησης των Συνόρων). Τερματισμός της επονομαζόμενης «Οδηγίας της ντροπής» (πρόκειται για την «Οδηγία Επαναπατρισμού»). Εξάλειψη των συνοριακών φραχτών κατά προσωπικού. Τερματισμός των εκτοπίσεων με αεροπλάνα ή πλοία. Δίκτυο πλήρους υποδοχής που φροντίζει τα θύματα του εμπορίου ανθρώπων.

Μοντέλο Κράτους: Αναγνώριση του δικαιώματος των διαφόρων λαών της Ευρώπης να συσταθούν ως τέτοιοι και να αποφασίσουν για το μέλλον τους.

Οικονομία: Περιορισμός της εργάσιμης ημέρας στις 35 ώρες εβδομαδιαίως και συνταξιοδότηση στα 60 χρόνια. Κατάργηση των εργασιακών μεταρρυθμίσεων και λογιστικός έλεγχος του χρέους. Δημόσιος έλεγχος των στρατηγικών τομέων. Φορολογική πολιτική προσανατολισμένη προς την ανακατανομή του πλούτου. Αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου προωθώντας την έρευνα, την ανάπτυξη και τις καινοτομίες μεγαλύτερης προστιθέμενης αξίας.

Εκπαίδευση: Εξασφάλιση του δικαιώματος στη γνώση, στη μόρφωση και στη δημόσια δωρεάν, κοσμική και καθολική εκπαίδευση, στην οποία συμμετέχουν δημοκρατικά όλα τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας. Παράλυση των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης. Υπεράσπιση ενός ανεξάρτητου και δημόσιου ερευνητικού μοντέλου.

Υγεία: Εξασφάλιση του δικαιώματος στην υγεία και ενός δημόσιου, δωρεάν και δίκαιου συστήματος υγείας καθολικής κάλυψης, που χρηματοδοτείται κατά προτεραιότητα από τον προϋπολογισμό και χωρίς κανένα αποκλεισμό για τους ανθρώπους που ζουν σε οποιαδήποτε χώρα της Ενωμένης Ευρώπης.

Ισότητα και έκτρωση: Σχέδιο δράσης για να εξαλειφθεί η ανισότητα στο εργασιακό πεδίο. Εξασφάλιση των σεξουαλικών και αναπαραγωγικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος να αποφασίζουμε για το δικό μας σώμα. Αποποινικοποίηση της έκτρωσης και εγγυημένη καθολική πρόσβαση στη δημόσια υγεία για τις γυναίκες που παίρνουν αυτή την απόφαση.

Δικαιοσύνη: Πάταξη και αυστηροποίηση των κυρώσεων της φοροδιαφυγής. Δημιουργία μηχανισμών δημοκρατικού ελέγχου και μέτρα κατά της διαφθοράς επικεντρωμένα στο να υπάρξει διαφάνεια στην κατακύρωση των δημόσιων συμβάσεων, στη χρηματοδότηση των κομμάτων, στις εισφορές, στους γάμους και τα εισοδήματα των αιρετών αρχόντων.

Ενέργεια: Προώθηση της αναγκαίας αποανάπτυξης στη χρήση των ορυκτών και υλικών ενεργειών. «Εθνικοποίηση σημαίνει να επιβάλεις συνδυασμό μέτρων, να εξασφαλίζεις τη προμήθεια ηλεκτρισμού σε όλους τους πολίτες και, ταυτόχρονα, να υποστηρίζεις με δημόσιες πολιτικές τη δημιουργία και ανάπτυξη συνεταιρισμών ανανεώσιμων και καθαρών ενεργειών».

Ευρώπη: Εκδημοκρατισμός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Δημόσιου Οργανισμού Αξιολόγησης που θα υποκαταστήσει τους ιδιωτικούς. Κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου και δημιουργία μιας Επιτροπής Συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Προώθηση των κοινωνικών προϋπολογισμών στην ΕΕ. Προώθηση των κοινωνικών προϋπολογισμών στην ΕΕ και τερματισμός των μνημονίων.

Επικοινωνία

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *