Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Η τοποθέτηση του Μ. Κρητικού στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ (13/4/2014)

Σύντροφοι της Πολιτικής Γραμματείας , και οι είκοσι τρεις , από τον Πρόεδρο και τον Γραμματέα έως τον τελευταίο εκλεγέντα πετύχατε το ακατόρθωτο.

Επιτρέψατε στον Σαμαρά να ονειρεύεται , ότι στις εκλογές του Μαίου, μπορεί να τη γλυτώσει.

Καταφέρατε να μετατρέψετε τον εφιάλτη του σε ελπίδα ακόμα και τώρα που η αποσύνθεση της Κυβέρνησης του είναι καθημερινό φαινόμενο.

Γιατί σύντροφοι
δική σας ήταν η εισήγηση στην Κ.Ε, της 31/8, με την οποία η Κ.Ε απέκτησε το δικαίωμα επιλογής των υποψηφίων δημάρχων σε δήμους με πληθυσμό άνω των 60.000.

Απόφαση που κατέληξε σε σαρωτικές επεμβάσεις στις Ο.Μ ουσιαστικά σε όλη την Ελλάδα, πολλές τις διέλυσε ενώ θρυμμάτισε την ψυχική ενότητα του κόμματος στην πορεία προς τις εκλογές.

Γιατί
- οι δημοτικές εκλογές ήταν μια μεγάλη ευκαιρία επικοινωνίας με τα προβλήματα του κάθε δήμου, να αποσαφηνιστούν τυχόν παρανοήσεις της πολιτικής μας, να λυθούν οι παρεξηγήσεις…
- έπρεπε να αδράξουμε αυτήν την ευκαιρία και να επιμείνουμε οι Ο.Μ. να λειτουργήσουν συλλογικά, να υπάρξει μία συνεχής ανάπτυξη της πολιτικής λειτουργίας τους, μία οργανική και συστηματική σύνδεση με τα κατά τόπους κινήματα και τις πρωτοβουλίες πολιτών
- αντί λοιπόν να αναδειχθούν και να αποτελέσουν αντικείμενο εξέτασης και συζήτησης οι όποιες αδυναμίες των Ο.Μ.

Το Τμήμα Αυτοδιοίκησης γύριζε ανά την Ελλάδα και επέβαλε υποψηφίους της αρεσκείας του με κριτήρια άγνωστα στις Ο.Μ.Έτσι με διοικητικές πράξεις, με εγκυκλίους του Οργανωτικού Γραφείου, με αδιαφανείς επιλογές κατακερματίστηκαν – διαλύθηκαν ακόμα και απλές πολιτικές έννοιες ώστε να αναρωτιέται κανείς.
Ποιες αρχές έχουν μείνει αλώβητες.
  • Με τις σημερινές προσθέσεις απίθανων φίλων
  • Με τις διαιρέσεις μεταξύ των μελών
  • Τον μηδενισμό κάθε συνέπειας και αξιοπιστίας
Κραυγαλέο παράδειγμα είναι η αλαζονεία που επέδειξε ο υποψήφιος Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας παρουσιάζοντας καταλόγους υποψηφίων της προσωπικής του επιλογής και ειδικά για την Λαμία αντίθετα με την απόφαση της Ο.Μ. Η παραπάνω πρακτική μας παραπέμπει ευθέως σε οδυνηρά ερωτήματα:

- Ποιος επέτρεψε στον συγκεκριμένο να καταπατεί συλλογικές πολιτικές αποφάσεις;
- Υπάρχει παράκεντρο εξουσίας έξω από τα θεσμοθετημένα όργανα του κόμματος;
- Έως πού φθάνουν οι αρμοδιότητες των τμημάτων;

Έχω επισημάνει και στο παρελθόν ότι ένα κόμμα της Αριστεράς δεν μπορεί να διευθύνεται με εγκυκλίους του Οργανωτικού Γραφείου . Είναι μία γραφειοκρατική αντίληψη που παραπέμπει σε Γενική Διεύθυνση Υπουργείου μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση εκδίδονται οδηγίες κομματικής λειτουργίας που παράγουν πολιτική. Όταν ο διακηρυγμένος στόχος του 1ου Συνεδρίου είναι η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ των μελών, αυτό επιβάλλει την λογική του ιερατείου και επισείει τον φόβο των διαγραφών θυμίζοντας σκοτεινές εποχές της ιστορίας της Αριστεράς, ενώ το ίδιο ελέγχεται για τον τρόπο λειτουργίας του και την αποτελεσματικότητά του.

Η περίπτωση της Ο.Μ. Λαμίας μας προκαλεί να σκεφτούμε αν:
- θα «επιπλήξουμε» την Οργάνωση Λαμίας γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει τις αποφάσεις του Κέντρου.
- ή θα «διαγράψουμε» τον Αποστόλου γιατί παραβίασε συλλογικές αποφάσεις και συμπεριφέρεται σαν Πασάς της Ρούμελης.

Αλλά επειδή όπως λένε και οι σύντροφοι της Λαμίας « Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να αλλοιώσει την φυσιογνωμία του κόμματος / η αποστολή μας δεν αρχίζει ούτε σταματάει … στις εκλογές » προτείνω να τιμήσουμε την απόφαση της Ο.Μ. Λαμίας για την ευθυκρισία της, και τη πολιτική της λειτουργία σύμφωνα με τις αποφάσεις του 1ου Συνεδρίου.

Αλλά είστε για κάτι ακόμη υπεύθυνοι γιατί 2 χρόνια τώρα δεν έχετε προγραμματίσει μία μεθοδική, ψύχραιμη και ουσιαστική συζήτηση για το ΕΥΡΩ και τις επιπτώσεις του ανοικτά στη κοινωνία, στις γειτονιές μαζί με τους απλούς ανθρώπους. Γιατί στη σύγκρουση που έρχεται ο λαός πρέπει να γνωρίζει, να συμμετέχει και να στηρίζει τις όποιες αποφάσεις πάρουμε,να αντιλαμβάνεται το γιατί και το πώς.

Δείχνει να προτιμάτε να εγκλωβίζετε το κόμμα σε ένα, στείρο πολλές φορές, αντιευρωπαισμό και από την άλλη σε ένα άκριτο και άκρατο φιλοευρωπαισμό.

Όμως οι εργαζόμενοι υποφέρουν εξαιτίας αυτής της πολιτικής που επιβάλλεται σήμερα και από τις Βρυξέλλες και είναι υποχρέωσή μας να πολεμήσουμε αυτή τη πολιτική για να σώσουμε τους εργαζόμενους. Να σώσουμε τους εργαζόμενους, και όχι την πατρίδα που συχνά αναφέρει η υποψήφια Περιφερειάρχης, τους εργαζόμενους λοιπόν που εκπροσωπεί ένα κόμμα της Αριστεράς.

Πρέπει να παρέμβουμε δραστήρια σε όλα τα πεδία που είναι ανοικτά σε δράση, να πορευτούμε μαζί με όλα τα κινήματα και να οδηγήσουμε στο ταξικό μέτωπο την αντίσταση και την πάλη στην Κυβέρνηση Σαμαρά. Είναι αυτή η πολιτική που θα οδηγήσει μέσα από τους αγώνες σε αλλαγή των συνειδήσεων των πολιτών.

Στις εκλογές που έρχονται, θα αντιμετωπίσουμε για άλλη μία φορά κινδυνολογίες, έμμεσες και άμεσες απειλές, πατριδοκαπηλείες που συνεχώς θα μας πιέζουν να αλλάξουμε θέσεις. Όταν λοιπόν στην διακήρυξη δηλώνουμε « … ότι δεν εκβιαζόμαστε …» εύλογα προκύπτει το ερώτημα γιατί να μας εκβιάσουν; Πριν καν κοιτάξουμε το θηρίο στα μάτια δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση, ότι θα είμαστε μία υπεύθυνη πολιτική δύναμη μέσα στην Ευρώπη γιατί λοιπόν να μας εκβιάσουν. Η ευελιξία πολιτικής, ούτως η άλλως απαραίτητη, που πρέπει να επιδείξει ένα κόμμα εξουσίας και η δύναμη των επιχειρημάτων δεν αρκούν για να βγάλουν την χώρα από την κρίση.

Για να αλλάξουν πολιτική και μεθόδους απέναντί μας πρέπει να μη αλλάζουμε εμείς.

Και όποτε αλλάζουμε η αλλαγή να μη υπαγορεύεται από τα δικά τους προστάγματα αλλά από τα δικά μας συμφέροντα. Να οπλιστούμε με την δύναμη των ανθρώπων που παλεύουν να επιβιώσουν.

γιατί σήμερα η ελπίδα δεν βρίσκεται παρά μονάχα μεσ’ στους απελπισμένους..
(WALTER BENJAMIN)


ΜΑΡΙΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Μια είσοδος πολυκατοικίας... Ποια έξοδος στις αγορές;

Της Άννας Μαντέλου (αναδημοσίευση από το left.gr)

Παράλληλα σύμπαντα ή καθάρματα, μουρμούρισε αηδιασμένη.

Ήταν απόγευμα άνοιξης του 2014, κρύα μέρα ακόμη. Παρά την αστυνομική απαγόρευση κατηφόρισε προς το κέντρο για να υποδεχθεί μαζί με άλλους την Δωροθέα, την καγκελάριο της Ελλάδας…
Στην εσοχή μιας εισόδου πολυκατοικίας, στα Εξάρχεια, είδε πάνω σε ένα στρώμα μία γυναίκα, τυλιγμένη με ένα πάπλωμα. Κάτι της θύμισε. Πλησίασε, εκείνη γύρισε και την κοίταξε με άδεια μάτια, ανέκφραστη.

Την αναγνώρισε. Ήταν μια παλιά της γνωστή, γραφίστρια άνεργη εδώ και τρία χρόνια.
Μαύρα μαλλιά, κάποτε όμορφα μαύρα μεγάλα μάτια, που το σημερινό τους άδειασμα από σκέψεις σκιαγραφούσε μια αχαρτογράφητη περιπέτεια στον κόσμο του ψυχικού δράματος.
Την χαιρέτησε, εκείνη απάντησε με έναν μορφασμό δυσαρέσκειας.

Το βράδυ μετά τη διαδήλωση υπό καταρρακτώδη βροχή και με χιλιάδες αστυνομικούς και κλούβες παραταγμένες σε όλο τον κέντρο της Αθήνας , πήγε στο κοντινό καφενείο για να ρωτήσει για την άστεγη.

Ο καφετζής της είπε την ιστορία της.

«Θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους»

της Ντίνας Kαράτζιου (από Ελευθεροτυπία, 8/4/2014)

«Σοβαρά προβλήματα νομιμότητας εγείρονται από την επίσπευση της υπογραφής της σύμβασης παραχώρησης του Ελληνικού στη Lamda Development», καταγγέλλουν τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού.

Στα γκρίζα σημεία των αναβλητικών αιρέσεων τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο αναπτύσσουν μία επιχειρηματολογία ενάντια στην παραχώρηση της έκτασης του Ελληνικού, με μία παρέμβαση που πραγματοποιείται τέσσερις μέρες μετά την επίσημη ανακοίνωση του στρατηγικού σχεδιασμού (master plan),που κατέθεσε το επενδυτικό σχήμα. Υπογράφεται από τους Χρίστο Κορτζίδη, δήμαρχο Ελληνικού-Αργυρούπολης, Μαριλένα Ιατρίδου, Πάνο Τότσικα, Ελένη Πορτάλιου, Σπύρο Κίνια, Λένα Δουκίδου, Νατάσα Τσιρώνη και Τάσο Ταστάνη, δημοτικό σύμβουλο και υποψήφιο δήμαρχο Γλυφάδας.

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

πάρε τον… παπά

"πάρε τον … Παπά" λέγονταν ένα παιδικό παιχνίδι δημοφιλές τις δεκαετίες του ’60 & ’ 70 που, κρίνοντας και από τα παιδιά μου, αυτή την εποχή της ηλεκτρονικής πανδαισίας πρέπει να έχει εξαφανιστεί.

Πρακτικά όταν ένα παιδί έβλεπε έναν παπά χτυπούσε με το χέρι του κάποιο άλλο αυτό το επόμενο κ.ο.κ. Το παιχνίδι σταματούσε όταν ο παπάς έβγαινε από το οπτικό πεδίο ή όταν κάποιο παιδί αρνιόταν να το συνεχίσει οπότε έπεφτε και η σχετική καζούρα. Η σημασία -το νόημα του παιχνιδιού, στηρίζονταν στην πεποίθηση ότι το να δείς έναν παπά ήταν γρουσουζιά και φρόντιζες να την μεταδώσεις γρήγορα. Μη σκεφτεί κανείς ότι με το παιχνίδι δηλώναμε άρνηση πίστης, αθεία ή οτιδήποτε σχετικό, αυτά για κάποιους της γενιάς μας ήρθαν αργότερα, όμως στις μικρές ιδιαίτερα κοινωνίες οι πολίτες γνώριζαν τι γίνονταν μέσα στις εκκλησίες και τα συζητούσαν, ως ανέκδοτα, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις.

Το παιχνίδι υπήρξε προϊόν ενός συγκεκριμένου ιστορικού μορφωτικού και κοινωνικού πλαισίου.

Γιατί ο σκοταδισμός και η συντήρηση είναι στοιχείο της Εκκλησίας από την δημιουργία , αλλά και στην μετέπειτα πορεία , του Νεοελληνικού κράτους. Επεδίωκε και τα κατάφερνε να έχει θεσμικό ρόλο στην κοινωνική και ατομική ζωή μας , ενώ διεκδικούσε άποψη και στην διαμόρφωση της πολιτικής.

Να θυμηθούμε την στήριξη της Ιεράς Συνόδου στην επταετία και την κολακεία στους συνταγματάρχες. Αλλά και πρόσφατα γεγονότα όπως:

- η διακοπή των Χαιρετισμών το ΄87 για να διαβαστεί η απόφαση -αντίδραση της Ιεράς Συνόδου στον Νόμο Τρίτση

- τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία και τις νέες ταυτότητες

- η προσπάθεια ελέγχου της εκλογής του Πατριάρχη Ιεροσολύμων δημιουργώντας διπλωματικό επεισόδιο.

Υπήρξε ο σύμμαχος και πνευματικός στυλοβάτης των εκάστοτε κρατούντων.

Αλλά η Εκκλησία ενώ παρεμβαίνει σε όλα τα στάδια και τις φάσεις της ζωής μας, από την γέννηση έως τον γάμο και από το σχολείο ως τον θάνατο αρνείται την οποιαδήποτε κριτική και όποτε αυτό συμβεί απειλεί με αφορισμό. Αυτή η αίσθηση μεσαιωνικών αντιλήψεων αλλά και ιδιοτελών υπολογισμών εκ μέρους της Εκκλησίας είναι ριζωμένη στην αντίληψη του Έλληνα και να θυμηθούμε ότι ο Άγιος Πρεβέζης , που βασίζονταν σε σκανδαλιστικές λεπτομέρειες της ζωής των κληρικών, έγινε η μεγάλη θεατρική επιτυχία του Κολλάτου το ΄80.

Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων αντιμετώπιζε τους περισσότερους κληρικούς όχι σαν σεβάσμιο πνευματικό θεσμό αλλά σαν εσμό σκανδαλοποιών και αντιδραστικών. Παπάδες λοιπόν , έτσι τους αποκαλούσαν, που αντί να οδηγούν το ποίμνιό τους το εκμεταλεύονταν, το εξόργιζαν αλλά και το διασκέδαζαν με τα καμώματά τους.

Αυτόν τον τύπο του παπά λοιπόν σατίρισε, με την αμφίεσή του, ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ε. Διαμαντόπουλος με ευκαιρία το Καρναβάλι στο Άργος Ορεστικό και για όποιον θυμάται το βίντεο οι πολίτες διασκέδαζαν, δεν σκανδαλίστηκαν , ακόμη και αυτή η βουλευτής της Ν. Δημοκρατίας που υποχρεώθηκε κατόπιν σε αναδίπλωση. Η αναδίπλωση της, προήλθε από την αντίδραση Μητροπολιτών και Αρχιεπισκόπου ενώ ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος ζήτησε την διαγραφή του Βουλευτή από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Θα περίμενε λοιπόν κάποιος να καυτηριάζονταν ως ανεπίτρεπτη και εξοργιστική η επέμβαση της Εκκλησίας. Εξ’ άλλου η Αριστερά , σε όλες τις εκδοχές της, μιλάει για χωρισμό Εκκλησίας – Κράτους και στο πρόγραμμα του ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 ζητούσε τη φορολόγηση της μεγάλης εκκλησιαστικής περιουσίας.

Συνέβη όμως το αντίθετο.

Ο επικεφαλής του τμήματος Θρησκευτικής Πολιτικής (;!;!;!) του ΣΥΡΙΖΑ παρενέβη , «επιπλήττοντας» τον Βουλευτή Ε. Διαμαντόπουλο , με ανακοίνωση αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «…συμπεριφορά που προσβάλλει τα Ιερά Μυστήρια είναι ανεπίτρεπτη…».  (Προφανώς ο συγκεκριμένος δεν έχει πάει ποτέ σε Καρναβάλι. Να πάει πάραυτα)

Με αφορμή όμως την ανακοίνωση επιβάλλεται να ξανασυζητηθεί το θέμα της λειτουργίας των Τμημάτων και τα όρια της παρέμβασής τους.

Η ατολμία αλλά και η φοβική αντίδραση που επέδειξε η επίσημη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις κραυγές της Ιεραρχίας σηματοδοτούν άραγε οπισθοδρόμηση από παγιωμένες και στέρεες θέσεις ;
Το μέλλον θα δείξει.

Η ατομικότητά μας έχει βαθειές ρίζες που μας ξεφεύγουν γιατί δεν μας ανήκουν, άλλοι τις έχουν καλλιεργήσει για μας εν αγνοία μας. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν το αθώο παιδικό παιχνίδι υπήρξε αποτέλεσμα ελευθερίας , κριτικής , αν ταυτόχρονα άνοιξε δρόμους… και μήπως πρέπει να μιλήσουμε, για να ξαναπαίξει και να ξαναφωνάξει η νέα γενιά πάρε τον…. Παπά

ΜΑΡΙΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ


Υ.Γ. Το κείμενο , γράφτηκε εκείνη την περίοδο , ξεχάστηκε καταχωνιάστηκε και τελικά δημοσιεύεται με ευκαιρία την δημιουργία BLOG των «Ανένταχτων εντός ΣΥΡΙΖΑ».

Ελλάδα, Ευρώπη, ευρωεκλογές

Του Βένιου Αγγελόπουλου

Πριν από 40 χρόνια η Ελλάδα, τραυματισμένη από την επτάχρονη δικτατορία και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, εντάχθηκε στην Κοινή Αγορά, προπάτορα της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ένταξη αυτή παρουσιάστηκε ως εγγύηση του δημοκρατικού πολιτεύματος και των συνόρων της χώρας, της υλικής ευημερίας, της προόδου και του κοινωνικού κράτους και με αυτό το περιεχόμενο έγινε συναινετικά αποδεκτή από την κοινή γνώμη.

Απολογισμός αυτής της ένταξης δεν έγινε ποτέ, απλώς μπορούμε να δούμε ότι σήμερα αυτές οι προσδοκίες έχουν μετατραπεί στο αντίθετό τους: το κοινωνικό κράτος διαλύεται, η καταναλωτική «ευημερία» έγινε ανθρωπιστική κρίση, η Ε.Ε., αντί για παράγοντας γεωπολιτικής σταθερότητας, είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης με στόχο τη διεύρυνση της επιρροής της. Οσο για τη δημοκρατία, αυτή κρίνεται από το ποιος αποφασίζει, με τι διαδικασίες αποφασίζει, υπέρ τίνος αποφασίζει[1]. Δεν κρίνεται από το αν γίνονται εκλογές πού και πού.

Είναι λοιπόν η Ευρώπη «καλή» ή «κακή»; Μπορεί να διορθωθεί ή πρέπει να διαλυθεί; Μας ωφελεί ή μας βλάπτει η Ευρώπη;

Το κοινό σε τέτοια ερωτήματα είναι ότι θεωρούν την Ευρώπη υποκείμενο, ενώ δεν είναι. Ηταν και είναι πεδίο συγκρούσεων. Μεταξύ εθνών, κρατών ή ορδών, αρχικά, αλλά όλο και περισσότερο μεταξύ διαφορετικών αντιλήψεων και συμφερόντων. Από τους θρησκευτικούς πολέμους μέχρι τις κοινωνικές επαναστάσεις, αλλά και άφθονες αντιπαραθέσεις λιγότερο αιματηρές, από τους αγώνες για την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι μέχρι τα ρηξικέλευθα κινήματα στην τέχνη, αμέτρητες ήταν οι αντιθέσεις που αγνόησαν τα σύνορα.

Η Ευρώπη δεν είναι παίκτης, είναι γήπεδο. Παίκτες ήταν η Ιερά Εξέταση και ο Διαφωτισμός, ο Μέτερνιχ και ο Γκαριμπάλντι. Παίκτες είναι αυτοί που έχουν την εξουσία, παίκτες και αυτοί που δεν την αντέχουν – όταν σηκώνουν κεφάλι.

Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παγκόσμια, την εξουσία την ασκούν οι «αγορές», δηλαδή το χρήμα, το κινούμενο χρήμα. Το χρήμα που, όπως η προμηθεϊκή φωτιά, είναι «καλός υπηρέτης και κακός κύριος», που συσσωρεύεται σε όλο και λιγότερα χέρια, που οι εκπρόσωποί του είναι οι κάτοχοί του, όντας ταυτόχρονα οι ίδιοι αναλώσιμοι αν δεν το υπηρετούν σωστά ή αν χρειάζεται να θυσιαστεί κάποιος[2]. Χάρη στις ηλεκτρονικές μετακινήσεις του χρήματος και τη θεσμική κατοχύρωσή τους, οι λίγοι κερδίζουν σε βάρος των πολλών[3]. Τα πάντα γίνονται εμπόρευμα και τα κοινωνικά αγαθά δεν είναι πια τίποτα άλλο παρά ευκαιρίες κέρδους. Οι αποφάσεις που παίρνονται έχουν στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους και την απρόσκοπτη κυκλοφορία του χρήματος σε βάρος της ποιότητας ζωής, σε βάρος της κοινωνικής συνοχής.

Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται η πλήρης υποταγή της πολιτικής εξουσίας στην οικονομική εξουσία, η υπαλληλοποίηση των πολιτικών. Και αυτό διευκολύνεται με την αναπαραγωγή και διάδοση της ιδεολογίας του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου: οι «αγορές» είναι κάτι σαν φυσικό φαινόμενο, όπως οι παλίρροιες, οι πλημμύρες και τα τσουνάμια, και δεν μπορούμε παρά να υποταχθούμε σ’ αυτές. Και με τη συνεπικουρία των ελεγχόμενων ΜΜΕ επιχειρούν να μας πείσουν ότι είναι φυσιολογική η ανεργία, οι πτωχεύσεις, η αδυναμία πληρωμής, η κατάργηση του ΕΣΥ και η διάλυση της Παιδείας, η ιδιωτικοποίηση του νερού, η μόλυνση της Μεσογείου, η διάδοση των μεταλλαγμένων τροφών[4]. Φυσιολογικά όλα αυτά και ψυχολογικά τα αίτια της αύξησης των αυτοκτονιών.

Μονόδρομος όλα αυτά εφόσον δεν υπάρχει αντίσταση. Οχι αντίσταση για την τιμή των όπλων (άντε μια σαρανταοκτάωρη απεργία στην οποία κανείς δεν δίνει σημασία και την επομένη πάλι τα ίδια), αλλά αντίσταση μαζική, με ενεργοποίηση όσων πλήττονται και μαζική συμπαράσταση σ’ αυτούς. Αντιστάσεις πολλές, που, συσσωρευμένες, θα οδηγήσουν στην ανατροπή των υπαλλήλων των «αγορών» κάτω από την κοινωνική πίεση και θα ανοίξουν άλλους δρόμους, πέρα από τον μονόδρομο της ανεργίας, της ύφεσης και της ανέχειας.

Σημαντικό ρόλο σε μια τέτοια πορεία θα παίξει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Πρέπει να καταβαραθρωθούν οι δυνάμεις που διαχειρίζονται τα μνημόνια, οι ίδιες που μας οδήγησαν σ’ αυτά, ώστε να επιταχυνθεί η πορεία προς τις βουλευτικές εκλογές με αναδιάταξη των δυνάμεων. Και πρέπει η Αριστερά να αποδείξει στους οπαδούς του «Κανένα» ότι έχει τη θέληση και την ικανότητα της ανατροπής, ότι απέναντι στην Ευρώπη των σύγχρονων Μέτερνιχ ενσαρκώνει την Ευρώπη των σύγχρονων Γκαριμπάλντι, ώστε η διαφορά των ποσοστών της από τις μνημονιακές δυνάμεις να είναι συντριπτική.

Και για να το πετύχει αυτό, η Αριστερά –και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ– οφείλει να δηλώσει ότι όχι μόνο θα καταργήσει τα μνημόνια, αλλά και θα χτυπήσει την παντοδυναμία των «αγορών» που μας οδήγησε σ’ αυτά. Οτι θα ανακτήσει την εθνική κυριαρχία και θα αναστείλει τις διεθνείς δεσμεύσεις που εμποδίζουν την ανασυγκρότηση της χώρας. Οτι θα κυβερνήσει όχι με τεχνοκρατικά διατάγματα, αλλά με τη συστράτευση των αποκάτω. Με τη χρήση του κράτους για την εξασφάλιση πόρων και ρευστότητας, με την ενθάρρυνση της δημιουργικότητας του πλούσιου ανθρώπινου δυναμικού που έχει η χώρα μας.

Μόνον έτσι υπάρχει η δυνατότητα να μην κλαίμε τη μοίρα μας, αλλά να ανοίξουν άλλοι δρόμοι. Να φανεί φως στο τούνελ για την Ελλάδα και για την Ευρώπη ολόκληρη.


[1] Το 2005, σε επίσκεψή του στην Αθήνα, ο Μπερνάρ Κασέν, της «Μοντ Ντιπλοματίκ», είχε δηλώσει ότι αν η Ευρωπαϊκή Ενωση ζητούσε να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν θα γινόταν δεκτή γιατί δεν ικανοποιεί τα ελάχιστα τυπικά κριτήρια δημοκρατικής λειτουργίας.

[2] Προφανώς, όσο πιο ισχυρός τόσο λιγότερο ευάλωτος είσαι: στα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται αυτοί που κατά κανόνα την πληρώνουν είναι αυτοί που δωροδοκούνται, όχι αυτοί που δωροδοκούν…

[3] Το περίφημο κούρεμα του ελληνικού χρέους, κατά το οποίο εξατμίστηκαν τα αποθεματικά των Πανεπιστημίων και των Ταμείων χωρίς καν να ειδοποιηθούν, έγινε χωρίς να αλλάξει χέρια ούτε ένα ευρώ.

[4] Εκτός αν «πείσουμε» τις εταιρείες ότι οι τροφές τους είναι βλαβερές, σύμφωνα με το σχέδιο της ελληνικής προεδρίας για τον «έλεγχο» των μεταλλαγμένων

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Η άλλη άποψη στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές

Είναι κοινός τόπος η ανάγκη μιας “βίαιης ωρίμανσης” του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ανταποκριθεί στους νέους ρόλους που εγκαλείται να αναλάβει στην χώρα μας και την ΕΕ. Με ποιούς όρους όμως θα πραγματοποιηθεί;

Η προετοιμασία για την μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών ανέδειξε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την αδυναμία του κόμματος να διαχειριστεί με όρους αριστερής πολιτικής την ψαλίδα η οποία σχηματίζεται ανάμεσα στην καταγραφή της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ στη κεντρική πολιτική σκηνή (κοινοβούλιο - δημοσκοπήσεις) και σε κοινωνικούς και κινηματικούς χώρους (τοπική αυτοδιοίκηση, συνδικαλιστικό κίνημα, επαγγελματικά και επιστημονικά σωματεία και άλλους μαζικούς χώρους)

Η πολιτική κατεύθυνση για το κλείσιμο αυτής της ψαλίδας, όπως αυτή καταγράφεται στους χειρισμούς για την προετοιμασία της εκλογικής μάχης των δημοτικών εκλογών, στοχεύει πρώτιστα στην αναζήτηση “κατάλληλων μεθοδεύσεων” που αποφέρουν αριθμούς (να βαφτεί ο χάρτης “κόκκινος”) και όχι στην ανατροπή κοινωνικών συσχετισμών. Ένα μεγάλο μέρος της προετοιμασίας – τόσο στις ΟΜ, όσο και στα κεντρικά όργανα - έχει καταναλωθεί σε σημαντικό βαθμό γύρω από διενέξεις και συζητήσεις περί των “προσώπων” και ελάχιστα με θέματα σχετικά με τα κινηματικά, συμμετοχικά και αντιεραρχικά χαρακτηριστικά των δημοτικών σχημάτων και την γείωσή τους στις τοπικές κοινωνίες.

Τα αποτελέσματα της υιοθέτησης αυτών των πρακτικών έχουν ήδη αποτυπωθεί στην φυσιογνωμία του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ όταν έγινε ενιαίο κόμμα, απευθύνθηκε στην κοινωνία και οργάνωνε ανοικτές συνελεύσεις σε δημόσιους χώρους επιχειρώντας να συγκροτηθεί ως μαζικό κόμμα. Σήμερα, μπροστά την μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών, αντί να κάνει κάτι ανάλογο και να θέσει στις τοπικές κοινωνίες το ζήτημα της παρέμβασης στην τοπική αυτοδιοίκηση ως μια ενεργό και συμμετοχική δράση, εγκλωβίστηκε σε ατελέσφορες εσωκομματικές διαδικασίες, οι οποίες διευρύνουν υπαρκτές πολιτικές αντιθέσεις και οδηγούν σε φαινόμενα αποστράτευσης. Αυτή η κατάσταση είναι προϊόν της πολιτικής που περιγράψαμε παραπάνω: Το κλείσιμο της ψαλίδας είναι εσωτερικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και όχι των τοπικών κοινωνιών. Είναι δυνατόν να σταθούν ανοικτές συνελεύσεις με αυτό τον στόχο;


*****
Χωρίς να υποτιμούμε την πολιτική σημασία αυτής της εκλογικής μάχης και τα έντονα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά που θα προσλάβει στο χώρο της πολιτικής σκηνής, πιστεύουμε ότι δεν θα πρέπει να γίνει αιτία για να διαταραχθούν οι σχέσεις του νέου κόμματος με τις υπαρκτές κοινωνικές αντιστάσεις. Αυτές οι αντιστάσεις, έχουν τις δικές τους δυναμικές και τα δικά τους κοινωνικά και πολιτικά ερείσματα. Δεν μπορούν ξαφνικά να “ενοποιηθούν από τα πάνω” μπροστά στην εκλογική μάχη, με την κατασκευή ψηφοδελτίων - μιας εκλογικής χρήσης για τις ανάγκες τις συγκεκριμένης πολιτικής συγκυρίας - που θα έχουν στην ούγια την κομματική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής τον εκλεκτό του.

Στην μάχη των δημοτικών εκλογών ο στόχος θα πρέπει να είναι η συντριβή του αντιπάλου και των πολιτικών του εκφραστών στις τοπικές κοινωνίες. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να επιδιώκουμε την ανάδειξη ως νικητή του ΣΥΡΙΖΑ - αλλά ενός πόλου που θα συγκροτεί το αντίπαλο δέος των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Πόλου, ο οποίος έχει ίσως και ανομοιογενή και αντιφατικά χαρακτηριστικά. Η καταγραφή της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ με καθαρούς όρους θα γίνει στην μάχη των ευρωεκλογών.

Η τομή που σημείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό εγχείρημα - στη σχέση με το κοινοβουλευτικό παρελθόν του ΣΥΝ - οφείλεται στο γεγονός ότι διεκδικώντας την Κυβέρνηση κατάφερε να μετασχηματίσει σε ελπίδα τις διάσπαρτες αντιστάσεις στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, σε μια μακρά περίοδο μαζικών κινητοποιήσεων. Ελπίδα που αναδύθηκε μέσα από τα δύο βασικά κινηματικά του αναφορικά, τα οποία του έδωσαν ώθηση και τον έκαναν διακριτό από την υπόλοιπη Αριστερά: το “κοινωνικό φόρουμ” και το “κίνημα των πλατειών”. Η τομή αυτή δεν επιτεύχθηκε με όπλο του το «πολιτικό πρόγραμμά» του. Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του στις εκλογές ούτε καν το έχει διαβάσει και αδυνατεί να διακρίνει τις όποιες διαφορές υπάρχουν από τα «πολιτικά προγράμματα» του ΣΥΝ του 3% με τα οποία έδινε τις μάχες της κοινοβουλευτικής επιβίωσης από την εποχή της ίδρυσής του.

Αυτή η πολιτική υπέρβαση καταγράφει το “νέο” που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο άλλαξε το πολιτικό σκηνικό. Είναι προϊόν της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα στο σύστημα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και σηματοδοτεί ρήξη/απόρριψη τόσο του χώρου της παραδοσιακής Αριστεράς όσο και ευρύτερα του πολιτικού συστήματος του δικομματισμού – που έγινε μονοκομματισμός την εποχή των μνημονίων - και βρίσκεται σε κρίση.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατορθώσει τελικά να απευθυνθεί στην κοινωνία με την δική του διακριτή ταυτότητα και να δημιουργήσει κοινωνικά ερείσματα που δεν διαμεσολαβούνται μέσα από τα χρεωκοπημένα ιδεολογήματα, τον πολιτικό λόγο και της πολιτικές πρακτικές της παραδοσιακής Αριστεράς, θα αποτύχει.

Η αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ εντός της μήτρας χρεοκοπημένων αντιλήψεων της παραδοσιακής Αριστεράς, όπως αυτή εκφράστηκε μετά τις εκλογές και ολοκληρώθηκε με το 1ο ιδρυτικό συνέδριο είναι αρκετά διδακτική: Οικοδόμησε νέους μηχανισμούς αλλά διέρρηξε τις σχέσεις του νέου κόμματος με τον ανένταχτο κόσμο, ο οποίος αρνήθηκε να ενσωματωθεί σε αυτούς τους μηχανισμούς και περιόρισε την ενεργό συμμετοχή του στις κομματικές διαδικασίες.

*****

Παράλληλα, την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση, ο «ναός» της αστικής δημοκρατίας, το κοινοβούλιο, ήδη έχει απαξιωθεί. Το ίδιο συμβαίνει και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όμως, η κρίση του πολιτικού συστήματος δεν συνοδεύεται και με «κρίση του κράτους». Αντίθετα το κράτος ισχυροποιείται και μετασχηματίζεται: Λειτουργίες τις οποίες επιτελούσε το κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα στα πλαίσια της «αστικής δημοκρατίας» μεταφέρονται σε άλλους μηχανισμούς του. Η αιχμή του δόρατος στην διαμόρφωση των νέων κοινωνικών συναινέσεων δεν είναι το χρεοκοπημένο κοινοβουλευτικό σύστημα, το οποίο είναι κοινωνικά απαξιωμένο, αλλά η ενίσχυση των ιδεολογικών, οικονομικών και κατασταλτικών μηχανισμών του.

Η θεσμική πολιτική δράση του ΣΥΡΙΖΑ στο κοινοβούλιο και σε άλλους κρατικούς θεσμούς, παρόλο το πράγματι αξιόλογο έργο που συντελείται σε αυτούς τους χώρους, είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένο ως προς την αποτελεσματικότα και υπονομευμένο ως προς την κοινωνική αποδοχή, από τους όρους αυτής της συγκυρίας. Η ανάδειξη των “αντισυστημικών” του χαρακτηριστικών δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε αυτή την πλευρά της πολιτικής του δράσης. Δεν είναι ζήτημα προγραμματικών εξαγγελιών που ανάγονται στο μέλλον αλλά πολιτικών πρακτικών που έχουν εφαρμογή “εδώ και τώρα”. Δεν λησμονούμε ότι όλες οι μεγάλες μάχες που σημάδεψαν το μαζικό κίνημα αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας, όπως ο “Δεκέμβρης”, οι “πλατείες”, η “Κερατέα”, οι “σκουριές της Χαλκιδικής” ήταν εκτός των πολιτικών σχεδίων της όποιας Αριστεράς και σε καμία περίπτωση δεν καταγραφούν την πολιτική συγκρότηση κανενός εργατικού κινήματος, όπως αυτό ορίζεται στα πολιτικά λεξικά της.

Παρόμοιες πολιτικές πρακτικές που ανοίγουν δρόμους ενεργής συμμετοχής του λαϊκού παράγοντα στα κοινωνικά δρώμενα είναι τα συλλογικά εγχειρήματα κοινωνικής αλληλεγγύης, αυτοδιαχείρισης και αναζήτησης εναλλακτικών τρόπων διαχείρισης για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών στην παραγωγή και στην διανομή προϊόντων και υπηρεσιών. Όμως στην γενικότερη πολιτική δράση του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μερικό και περιθωριακό χαρακτήρα.


*****

- Μπροστά στις επερχόμενες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο, τα Δημοτικά και τα Περιφερειακά συμβούλια ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών προβάλλοντας αρχές και θέσεις, διατηρώντας πολιτικό ήθος και σεβόμενος τους πολίτες.

- Στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο απαιτείται δυνατή κομματική παρουσία, αποσαφήνιση της στάσης του κόμματος απέναντι στην Ε.Ε. και αγώνας για την ανάδειξη μιας άλλης Ευρωπαϊκής πολιτικής.

- Στις Περιφερειακές Εκλογές η μάχη θα πρέπει να δοθεί με αντιμνημονιακές θέσεις, με διακηρυγμένο στόχο την κυβερνητική αλλαγή και με έμπειρα και ικανά πρόσωπα.

- Στις Δημοτικές εκλογές όπου οι τοπικές κοινωνίες είναι μικρές, όπου από χρόνια δρουν σχήματα πολιτών που αγωνίζονται για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του τόπου τους, όπου οι κάτοικοι ξέρουν καλύτερα την ιστορία και το ήθος των συμπολιτών τους, η στάση του κόμματος θα πρέπει να είναι στήριξη σχημάτων αυτόνομων, αντιγραφειοκρατικών που λειτουργούν με διαφάνεια, συλλογικότητα, ισότητα και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Κομματικά χρίσματα δεν πρέπει να δοθούν και πρέπει να μείνουμε πιστοί σε θέσεις που είχαμε όταν η δύναμη μας μετριόταν σε μονοψήφια ποσοστά. Πρέπει επιτέλους να προωθήσουμε μια άλλη αντίληψη για τις Δημοτικές εκλογές που θα δώσει το προβάδισμα στην τοπική κοινωνία, που θα απεγκλωβίσει νέες δυνάμεις και θα ανατρέψει το υπάρχον άρρωστο σκηνικό των «παραγόντων» και των «εκλεκτών» που χρόνια τώρα λυμαίνεται την ζωή των πολιτών και εμείς μέχρι τώρα καταγγέλλαμε.

- Άλλωστε οι τριπλές κάλπες επιτρέπουν και την διεκδίκηση κομματικής νίκης στην Ευρωβουλή και στις Περιφέρειες (πρόκριμα για τις Εθνικές εκλογές) και την υποστήριξη μιας άλλης αντίληψης για τους Δήμους.


Τα μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ:
Μάριος Κρητικός
Άννα Μαντέλου
(Ανένταχτοι εντός ΣΥΡΙΖΑ)

Επικοινωνία

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *