Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Για τον ρόλο του TVXS στον διάλογο και την δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της Πρωτοβουλίας ''ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ
για τον ρόλο του TVXS στον διάλογο και την δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως, ο καμπούρης γέρος δεξιοτέχνης στο σκάκι, κινεί τα χέρια της κούκλας στο σκάκι για να κερδίζει αυτός πάντα, (στην μεταφορά του Β. Μπένγιαμιν για την κριτική του στον 'ιστορικό υλισμό'), στην περίπτωση του TVXS οι κινήσεις στην κρίσιμη πολιτική συγκυρία, όπως την αντιλαμβάνονται οι υπεύθυνοι του site, είναι μεταφορικά οι κινήσεις του καμπούρη γέρου μέσω της κούκλας όχι όμως στην ιδεολογική κριτική στάση του έναντι του 'ιστορικού υλισμού'.

Πως θα μπορούσαν άλλωστε να υιοθετήσουν τίποτα άλλο πέραν της τεχνικής του κρυμμένου καμπούρη που κινεί τα νήματα και της κούκλας που υπακούει - αλλά μιας επιδιωκόμενης νίκης της αντι-διαλεκτικής, της σιωπής, εν τέλει της νίκης του κομματικού ιερατείου και της κομματικής γραφειοκρατίας, της αντιδημοκρατικής εκπροσώπησης έναντι της δυναμικής μιας κριτικής ριζοσπαστικής σκέψης.

Το ανωτέρω δεν συνιστά "ιδεολογική καθαρότητα" αλλά αναγκαία ιστορική κίνηση των ιδεών και του διαλόγου.

Προσπαθούν να νικήσουν πάνω στην εχθρότητα σε κάθε ενάργεια της πολιτικής και διαλεκτικής σκέψης, υπέρ της αδράνειας, του εκχυδαϊσμού της σκέψης και του αγώνα, με το παράδειγμα της άδειας κατσαρόλας των πολιτών που πεινάνε και που δεν έχει θέση η "ιδεολογική καθαρότητα".
Προσπαθούν επίσης, σε μια θλιβερή απόπειρα ταύτισης με την ακροδεξιά εκκλησιαστική ιεραρχία, να καταδικάσουν την όποια κριτική για το ταξίδι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στο Άγιο Όρος.

Ο ρόλος του ΤVXS, με τα κατά παραγγελία κτυπήματα με μορφή αρθρογραφίας "προβληματισμένων αριστερών", συνιστά ανοιχτή και βάναυση αντιδημοκρατική κίνηση μηχανισμών έναντι της αναγκαιότητας για μια πορεία της ριζοσπαστικής αριστεράς που δεν αφήνεται ως συνταγή στους κομματικούς μηχανισμούς.

Ο κοινωνικός μετασχηματισμός και η ανατροπή δεν μπορεί να είναι οι κινήσεις του κρυμμένου καμπούρη γέρου αλλά το αποτέλεσμα μιας ώριμης πολιτικής και κοινωνικής διαρκούς μάχης με το άνοιγμα κάθε δυνατού μέσου για την διαφορετική σκέψη μέσα στους αγώνες της αριστεράς για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Καταδικάζουμε όλη αυτή την αντιδημοκρατική και εν πολλοίς εκχυδαϊσμένη πολιτική πρακτική που βρίσκεται σε εξέλιξη τον τελευταίο καιρό μέσω του TVXS και ζητάμε να σταματήσει άμεσα κάθε προσπάθεια φίμωσης και τρομοκράτησης της κριτικής σκέψης συντρόφων και συντροφισσών εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Η Τέχνη και η Ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε

Της Έλενα Πατρικίου
(αναδημοσίευση από την "αυγή")


Ο Εγγονόπουλος είχε δίκιο: περιφρόνησις απόλυτη / αρμόζει / σ' όλους αυτούς τους θόρυβους / τις έρευνες / τα σχόλια επί σχολίων / που κάθε τόσο ξεφουρνίζουν / αργόσχολοι και ματαιόδοξοι γραφιάδες / γύρω από τις μυστηριώδικες κι αισχρές συνθήκες / της εκτελέσεως του κακορίζικου του Λόρκα / υπό των φασιστών.

Ο Λόρκα δεν δολοφονήθηκε γιατί ήταν ιδιαίτερα αριστερός. Ο γαμπρός του, αριστερός δήμαρχος της Γρανάδας, είχε εκτελεστεί μια μέρα νωρίτερα, όντως για πολιτικούς λόγους. Αλλά η εμπλοκή του Λόρκα στην Αριστερά ήταν πολύ ασθενής για να προκαλέσει τη δολοφονία του. Ο Λόρκα είχε κομμουνιστές φίλους, είχε προσυπογράψει το Μανιφέστο της κομμουνιστικής εφημερίδας Mundo Obrero και το είχε απαγγείλει στη γιορτή προς τιμήν του ποιητή Ραφαέλ Αλμπέρτι. Αλλά όταν ο Αλμπέρτι έγινε μέλος του Κ.Κ., ο Λόρκα είχε σχολιάσει: «Τώρα δεν θα ξαναγράψει τίποτα που να αξίζει τον κόπο».

Η αριστερότερη πράξη της ζωής ήταν η πενταετής αφοσίωσή του στο «Θέατρο της Παράγκας», που έως τον Απρίλιο του 1936 περιόδευε παίζοντας στα χωριά το ρεπερτόριο του ισπανικού «Χρυσού Αιώνα» (Θερβάντες, Καλδερόν, Λόπε ντε Βέγκα, Τίρσο ντε Μολίνα) και τα πρωτοποριακά έργα της «γενιάς του '26»). Άσκηση στην «ισπανικότητα», άσκηση στο αισθητικό χτίσιμο ενός αντι-αστικού θεάτρου, ασκητική αφοσίωση σε ένα φτωχό θέατρο για ένα φτωχό κοινό, ασκητικός πειραματισμός, η θεατρική περιπέτεια του Λόρκα ήταν βαθιά αριστερή, αλλά ελάχιστα στρατευμένη.

Η φιλία του με τον ιδρυτή της Ισπανικής Φάλαγγας Πρίμο ντε λα Ριβέρα έπαιξε κάποιο ρόλο στην επιλογή του ως θύματος: η αντιπαράθεση ανάμεσα στις παραστρατιωτικές φασιστικές οργανώσεις ήταν πιθανώς η αιτία που έφερε το απόσπασμα της Ομοσπονδίας της Αυτόνομης Δεξιάς στο σπίτι του φαλαγγίτη ποιητή Λουίς Ροθάλες, όπου είχε αναζητήσει καταφύγιο ο Λόρκα.

Η ομοφυλοφιλία του Λόρκα ήταν ασφαλώς ένας επιπλέον λόγος. Οι απαγωγείς του Λόρκα ήταν ιδιαίτερα εύγλωττοι, τόσο κατά τη στιγμή της σύλληψής του όσο και μετά την δολοφονία: σκοπός τους ήταν να ταπεινώσουν έως θανάτου την «αδελφή» που πρόδωσε την ισπανική αρρενωπότητα.
Ο ίδιος ο Λόρκα, που είχε ζήσει έναν έως καταθλίψεως οδυνηρό έρωτα με τον Νταλί, αλλά είχε αρχίσει να "συμβιώνει" με το γεγονός της ομοφυλοφιλίας, είχε κρατήσει μυστικά τα «Σονέτα στον σκοτεινό έρωτα». Δεν έκρυβε όμως πως η επίμονη ενασχόληση με την καταπίεση των γυναικών από την απαρχαιωμένη ισπανική πατριαρχία (στον Ματωμένο Γάμο, τη Γέρμα, το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα) ήταν συνέπεια της αυτολογοκρισίας που τον εμπόδιζε να εστιάσει απροκάλυπτα πάνω στα προβλήματα των ανδρών.

Η αυτολογοκρισία συμπληρώθηκε ευνόητα από τη φρανκική λογοκρισία μετά το τέλος του Εμφυλίου. Ανασυμπληρώθηκε με την παραμορφωτική άρση αυτής της λογοκρισίας το 1953, όταν άρχισε να επανεκδίδεται και να παίζεται. Και συνεχίζεται έως σήμερα από την οικογένειά του, η οποία έχει αυτοχρισθεί «θεματοφύλακας» του έργου και της «μνήμης» του μεγάλου νεκρού.
Η δολοφονία του Λόρκα ξεπερνά τα όρια της ισπανικής εμφύλιας σύγκρουσης και του φασιστικού φαινομένου. Ο Λόρκα εξοντώθηκε πρωτίστως ως ποιητής και, αντίθετα απ' ό,τι παρηγορητικά ισχυριζόμαστε, η εξόντωση επετεύχθη, το ποιητικό έργο διακόπηκε, η επαφή μ' αυτό παραποιήθηκε. (Όπως ακριβώς διακόπηκε το έργο και διαστρεβλώθηκε η πρόσληψη της δημιουργίας όλων των δολοφονημένων από καθεστώτα ποιητών).

Αυτού του είδους η ριζική λογοκρισία δεν αποκαλύπτει ειδικώς τη φύση του φασισμού. Η φύση του φασισμού αποκαλύπτεται σε όλη την κτηνωδία της σε κάθε δολοφονία που επιχειρεί, με κάθε άνθρωπο που βασανίζεται έως θανάτου σ' ένα χαντάκι σαν αυτό του Καμίνο ντε λα Φουέντε, με κάθε άνθρωπο που ρίχνεται στους τεράστιους ομαδικούς τάφους του 20ού και, μάλλον, του 21ου αιώνα.
Αλλά η δολοφονία του Λόρκα μας αποκαλύπτει αυτό που ήδη γνωρίζαμε και συνεχίσαμε επώδυνα να μαθαίνουμε. Ότι η ποίηση είναι μία επικίνδυνη επιλογή. Έως θανάτου.
Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα δολοφονηθεί.

Με αναζήτησαν στα καφενεία, στα νεκροταφεία, στις εκκλησίες.
...αλλά δεν με βρήκαν.
Δεν με βρήκαν ποτέ;
Όχι. Δεν με βρήκαν ποτέ.
[Ο ποιητής στη Νέα Υόρκη]

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Μια μετριοπαθής πρόταση για δημοκρατική μεταρρύθμιση του εκλογικού νόμου


Αναδημοσίευση από την "αυγή"
Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου


Τα εκλογικά συστήματα στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες έχουν να αντιμετωπίσουν δύο αντιφατικούς στόχους:

1) Να επιτρέψουν την έκφραση διαφόρων τάσεων.

2) Να επιτρέψουν τη δημιουργία δυνατών κυβερνήσεων.

Ο συνηθισμένος τρόπος να επιτυγχάνεται το πρώτο είναι η απλή αναλογική και για το δεύτερο το πλειοψηφικό. Όπως όμως η εμφάνιση και το δυνάμωμα των αριστερών δυνάμεων γινόταν ενοχλητικό για το σύστημα και όπως η απλή αναλογική επέτρεπε εύκολα την έκφρασή τους, καθώς και διευκόλυνε τις διασπάσεις των μεγάλων κομμάτων σε μικρά αρχηγικά κόμματα, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις εφηύραν τις διάφορες ενισχυμένες αναλογικές με όρια για είσοδο στη Βουλή. Όσο για το πλειοψηφικό, αυτό επέτρεπε τον εξοβελισμό της Αριστεράς, όσο τουλάχιστον δεν γινόταν έστω και τοπικά πλειοψηφική. Αυτό όμως το σύστημα μεγάλωνε την εξουσία των τοπικών παραγόντων και δημιουργούσε με βάση τοπικές πελατειακές σχέσεις, δυνατά αντίβαρα στην παντοδυναμία των αρχηγών των μεγάλων κομμάτων. Η Αριστερά, που είχε την ανάγκη να αγωνιστεί για να σώσει τη κοινοβουλευτική της παρουσία, είχε αναγάγει την απλή αναλογική σε θέμα αρχής.

Οι εκτός τόπου και χρόνου αναγωγές εκλογικών μηχανισμών σε θέμα αρχής γίνονται εύκολα παγίδες για αυτογκόλ. Σήμερα οι ίδιοι που γκρινιάζουν για κάθε προοπτική συνεργασίας με πασοκογενέις, δημαρίτες ή με ΑΝ.ΕΛΛ., οι ίδιοι κόπτονται για την απλή αναλογική που κάνει αφάνταστα πιο δύσκολη την επίτευξη αυτοδυναμίας και δίνει σε κάθε Κουβέλη τεράστια εξουσία. Η απλή αναλογική είναι στη ουσία ο δικαιότερος καταμερισμός κοινοβουλευτικής δύναμης ανάμεσα στους αρχηγούς των κομμάτων, αλλά δεν συνεπάγεται καμία αύξηση της εξουσίας του απλού πολίτη. Κατά κανόνα, δίνει τεράστια εξουσία στα μικρά ενδιάμεσα κόμματα.

Για να λύσουν τις αντιφάσεις και των δύο συστημάτων, επινοήθηκαν μεικτά συστήματα με ένα πλειοψηφικό και ένα αναλογικό κομμάτι, όπως π.χ. στη Γερμανία.

Ένα δημοκρατικό εκλογικό σύστημα πρέπει να εξασφαλίζει και τη δικαιότερη εκπροσώπηση των ιδεολογικών τάσεων αλλά και τη λαϊκή θέληση στην επιλογή του κόμματος που θα ηγεμονεύσει στην κυβέρνηση. Ένα τέτοιο σύστημα θα πρέπει επίσης να επιτρέπει την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης αν κάποιοι άλλα υποσχέθηκαν και τελείως άλλα κάνουν.

Θα ήθελα να κάνω μια πρόταση που μοιάζει να πετυχαίνει αυτούς τους στόχους:

- 200 βουλευτές εκλέγονται με ανόθευτη απλή αναλογική σε μεγάλες εκλογικές περιφέρειες.

- Άλλοι 100 θα εκλέγονται από τις ίδιες περιφέρειες σε δύο γύρους με τον εξής τρόπο:

Σε κάθε περιφέρεια, κάθε κόμμα θα παρουσιάζει μια λίστα για τη εκπροσώπηση της περιφέρειας στο σώμα των εκατό. Εκτός αν μια λίστα πλειοψηφήσει απόλυτα στην εν λόγω περιφέρεια στον πρώτο γύρο, στον δεύτερο θα παρουσιάζονται μόνο οι δύο πρώτες, και όποια πλειοψηφήσει θα έχει όλους τους εκπροσώπους που αναλογούν στην περιφέρεια στο σώμα των εκατό "πλειοψηφικών" βουλευτών. Σε κάθε εκλογική περιφέρεια θα υπάρχει δικαίωμα τοπικού δημοψηφίσματος λαϊκής πρωτοβουλίας για αλλαγή της πλειοψηφικής της αντιπροσωπίας.

Παραδείγματος χάριν: Ας υποθέσουμε στην Α Θεσσαλονίκης αναλογούν 7 βουλευτές στο σώμα των 100. Εάν στον πρώτο γύρο η Ν.Δ. έχει 27%, ο ΣΥΡΙΖΑ 22%, το ΠΑΣΟΚ 10%, κ.λπ., στον δεύτερο γύρο, ο νικητής εκ των δύο πρώτων θα πάρει και τις 7 έδρες. Εάν νικητής είναι π.χ. η Ν.Δ. και ψηφίσουν για την ιδιωτικοποίηση του νερού, θα είναι δυνατόν με τοπικό δημοψήφισμα να επαναληφθεί για τους 7 η εκλογική διαδικασία τοπικά.

Αυτό το σύστημα θα έβαζε αντικίνητρα στις προσπάθειες κομμάτων να αποδεχθούν αντιλαϊκά μέτρα, γιατί θα υπήρχε τουλάχιστον ένα κομμάτι των βουλευτών που θα ήξερε ότι αθέτηση των υποσχέσεων και αλλαγή πορείας υπέρ των δυνατών μπορεί να σημαίνει άμεση εκπαραθύρωση από τη Βουλή.

Επίσης, θα έδινε το αναγκαίο για αυτοδυναμία μπόνους σύμφωνα με την εκπεφρασμένη επιλογή των πολιτών και όχι με την ίσως τυχαία πρωτοκαθεδρία στις εκλογές όπως σήμερα.

Ίσως με ένα ανάλογο σύστημα να μην μπορούσε να είχε γίνει η κυβέρνηση Σαμαρά.

Αφού στο πρώτο γύρο κάθε πολίτης θα είχε εκφράσει την κομματική του ταυτότητα, στον δεύτερο θα μπορούσε να επιλέξει με βάση τις προτιμήσεις του επί του πρακτέου.

Θα μπορούσε π.χ. να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ. ή ΑΝ.ΕΛΛ. για το αναλογικό κομμάτι των διακοσίων και ΣΥΡΙΖΑ για το πλειοψηφικό των εκατό στον δεύτερο γύρο.

Δηλαδή, ο λαός θα είχε άμεση επίδραση στην επιλογή της κυβέρνησης και της κυβερνητικής συμμαχίας.

Βέβαια, η θέσπιση δικαιώματος δημοψηφισμάτων λαϊκής πρωτοβουλίας, όπως στην Ιταλία ή την Ελβετία θα συμπλήρωνε τη δημοκρατική μεταλλαγή των εκλογικών μας διαδικασιών.

Με αυτό το σύστημα όλες οι τάσεις θα είχαν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση: π.χ. η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β, οι Οικολόγοι Πράσινοι θα είχαν τουλάχιστον έναν βουλευτή αλλά ο σχηματισμός κυβέρνησης δεν θα εξαρτιόταν από τις ορέξεις του Κουβέλη και ο λαός θα είχε το συναίσθημα ότι δεν έληξαν όλα την επαύριον των εκλογών, γιατί θα έχει ακόμα δυνατότητες έκφρασης με την ανακλητότητα ενός κομματιού του βουλευτικού σώματος και με τα δημοψηφίσματα λαϊκής πρωτοβουλίας.

Ο δρόμος για τη Δημοκρατία δεν προϋποθέτει μόνο δημοκρατικό ήθος αλλά και κατάλληλους μηχανισμούς.

Ο Κλεισθένης δεν έκανε ηθικολογία, αλλά εφηύρε μηχανισμούς για να δυναμώσει τη λαϊκή έκφραση.

Μήπως είναι καιρός, έστω με μετριοπαθή τρόπο, όπως σε αυτήν την πρόταση, να κάνουμε και εμείς κάτι ανάλογο;

Επικοινωνία

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *