Κυριακή 13 Απριλίου 2014

πάρε τον… παπά

"πάρε τον … Παπά" λέγονταν ένα παιδικό παιχνίδι δημοφιλές τις δεκαετίες του ’60 & ’ 70 που, κρίνοντας και από τα παιδιά μου, αυτή την εποχή της ηλεκτρονικής πανδαισίας πρέπει να έχει εξαφανιστεί.

Πρακτικά όταν ένα παιδί έβλεπε έναν παπά χτυπούσε με το χέρι του κάποιο άλλο αυτό το επόμενο κ.ο.κ. Το παιχνίδι σταματούσε όταν ο παπάς έβγαινε από το οπτικό πεδίο ή όταν κάποιο παιδί αρνιόταν να το συνεχίσει οπότε έπεφτε και η σχετική καζούρα. Η σημασία -το νόημα του παιχνιδιού, στηρίζονταν στην πεποίθηση ότι το να δείς έναν παπά ήταν γρουσουζιά και φρόντιζες να την μεταδώσεις γρήγορα. Μη σκεφτεί κανείς ότι με το παιχνίδι δηλώναμε άρνηση πίστης, αθεία ή οτιδήποτε σχετικό, αυτά για κάποιους της γενιάς μας ήρθαν αργότερα, όμως στις μικρές ιδιαίτερα κοινωνίες οι πολίτες γνώριζαν τι γίνονταν μέσα στις εκκλησίες και τα συζητούσαν, ως ανέκδοτα, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις.

Το παιχνίδι υπήρξε προϊόν ενός συγκεκριμένου ιστορικού μορφωτικού και κοινωνικού πλαισίου.

Γιατί ο σκοταδισμός και η συντήρηση είναι στοιχείο της Εκκλησίας από την δημιουργία , αλλά και στην μετέπειτα πορεία , του Νεοελληνικού κράτους. Επεδίωκε και τα κατάφερνε να έχει θεσμικό ρόλο στην κοινωνική και ατομική ζωή μας , ενώ διεκδικούσε άποψη και στην διαμόρφωση της πολιτικής.

Να θυμηθούμε την στήριξη της Ιεράς Συνόδου στην επταετία και την κολακεία στους συνταγματάρχες. Αλλά και πρόσφατα γεγονότα όπως:

- η διακοπή των Χαιρετισμών το ΄87 για να διαβαστεί η απόφαση -αντίδραση της Ιεράς Συνόδου στον Νόμο Τρίτση

- τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία και τις νέες ταυτότητες

- η προσπάθεια ελέγχου της εκλογής του Πατριάρχη Ιεροσολύμων δημιουργώντας διπλωματικό επεισόδιο.

Υπήρξε ο σύμμαχος και πνευματικός στυλοβάτης των εκάστοτε κρατούντων.

Αλλά η Εκκλησία ενώ παρεμβαίνει σε όλα τα στάδια και τις φάσεις της ζωής μας, από την γέννηση έως τον γάμο και από το σχολείο ως τον θάνατο αρνείται την οποιαδήποτε κριτική και όποτε αυτό συμβεί απειλεί με αφορισμό. Αυτή η αίσθηση μεσαιωνικών αντιλήψεων αλλά και ιδιοτελών υπολογισμών εκ μέρους της Εκκλησίας είναι ριζωμένη στην αντίληψη του Έλληνα και να θυμηθούμε ότι ο Άγιος Πρεβέζης , που βασίζονταν σε σκανδαλιστικές λεπτομέρειες της ζωής των κληρικών, έγινε η μεγάλη θεατρική επιτυχία του Κολλάτου το ΄80.

Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων αντιμετώπιζε τους περισσότερους κληρικούς όχι σαν σεβάσμιο πνευματικό θεσμό αλλά σαν εσμό σκανδαλοποιών και αντιδραστικών. Παπάδες λοιπόν , έτσι τους αποκαλούσαν, που αντί να οδηγούν το ποίμνιό τους το εκμεταλεύονταν, το εξόργιζαν αλλά και το διασκέδαζαν με τα καμώματά τους.

Αυτόν τον τύπο του παπά λοιπόν σατίρισε, με την αμφίεσή του, ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ε. Διαμαντόπουλος με ευκαιρία το Καρναβάλι στο Άργος Ορεστικό και για όποιον θυμάται το βίντεο οι πολίτες διασκέδαζαν, δεν σκανδαλίστηκαν , ακόμη και αυτή η βουλευτής της Ν. Δημοκρατίας που υποχρεώθηκε κατόπιν σε αναδίπλωση. Η αναδίπλωση της, προήλθε από την αντίδραση Μητροπολιτών και Αρχιεπισκόπου ενώ ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος ζήτησε την διαγραφή του Βουλευτή από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Θα περίμενε λοιπόν κάποιος να καυτηριάζονταν ως ανεπίτρεπτη και εξοργιστική η επέμβαση της Εκκλησίας. Εξ’ άλλου η Αριστερά , σε όλες τις εκδοχές της, μιλάει για χωρισμό Εκκλησίας – Κράτους και στο πρόγραμμα του ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 ζητούσε τη φορολόγηση της μεγάλης εκκλησιαστικής περιουσίας.

Συνέβη όμως το αντίθετο.

Ο επικεφαλής του τμήματος Θρησκευτικής Πολιτικής (;!;!;!) του ΣΥΡΙΖΑ παρενέβη , «επιπλήττοντας» τον Βουλευτή Ε. Διαμαντόπουλο , με ανακοίνωση αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «…συμπεριφορά που προσβάλλει τα Ιερά Μυστήρια είναι ανεπίτρεπτη…».  (Προφανώς ο συγκεκριμένος δεν έχει πάει ποτέ σε Καρναβάλι. Να πάει πάραυτα)

Με αφορμή όμως την ανακοίνωση επιβάλλεται να ξανασυζητηθεί το θέμα της λειτουργίας των Τμημάτων και τα όρια της παρέμβασής τους.

Η ατολμία αλλά και η φοβική αντίδραση που επέδειξε η επίσημη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις κραυγές της Ιεραρχίας σηματοδοτούν άραγε οπισθοδρόμηση από παγιωμένες και στέρεες θέσεις ;
Το μέλλον θα δείξει.

Η ατομικότητά μας έχει βαθειές ρίζες που μας ξεφεύγουν γιατί δεν μας ανήκουν, άλλοι τις έχουν καλλιεργήσει για μας εν αγνοία μας. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν το αθώο παιδικό παιχνίδι υπήρξε αποτέλεσμα ελευθερίας , κριτικής , αν ταυτόχρονα άνοιξε δρόμους… και μήπως πρέπει να μιλήσουμε, για να ξαναπαίξει και να ξαναφωνάξει η νέα γενιά πάρε τον…. Παπά

ΜΑΡΙΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ


Υ.Γ. Το κείμενο , γράφτηκε εκείνη την περίοδο , ξεχάστηκε καταχωνιάστηκε και τελικά δημοσιεύεται με ευκαιρία την δημιουργία BLOG των «Ανένταχτων εντός ΣΥΡΙΖΑ».

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Επικοινωνία

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *