Αναδημοσιεύει ο 8
του Γιάννη Φωτιάδη*
Το παρακάτω είναι κομμάτι συνέντευξης του σ. Γ. Δραγασάκη στο ραδιοφωνικό σταθμό «Αθήνα 9,84» στις 16/11/2014, όπως δημοσιεύτηκε στην προσωπική του ιστοσελίδα**:
«Την ίδια στιγμή που πρέπει
να μιλάμε με τον κόσμο που υποφέρει, την ίδια στιγμή πρέπει να μιλάμε και με
φορείς που εκπροσωπούν και εκφράζουν την παγκόσμια αυτή οικονομία.
Αυτοί οι θεσμοί είναι τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το
Διεθνές Ταμείο, η παγκόσμια τράπεζα και είναι και δυνάμεις που χονδρικά
λέγονται αγορές, ενώ είναι ομάδες κεφαλαίων...
Εγώ είμαι περήφανος για αυτή την δράση του
ΣΥ.ΡΙΖ.Α., γιατί εμείς στηριχθήκαμε από την αρχή στην διεθνοποίηση του
ελληνικού προβλήματος. Υπήρχαν δύο επιλογές. Η πρώτη ήταν να μην τα κάνουμε όλα
αυτά και να στηριχτούμε σε ενδιάμεσους. Εμείς κάναμε την επιλογή της
αδιαμεσολάβητης σχέσης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με όλα τα κέντρα ισχύος... Θέλουμε
να είμαστε διαφανείς. Έχουμε κάνει μια ομάδα επαφής με τις
διεθνείς αγορές...
Το πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε μεγάλο βαθμό
βρίσκει σοβαρή ανταπόκριση σε μεγάλα τμήματα των διεθνών επενδυτών, ιδίως των
μακροπρόθεσμων επενδυτών... Επιδιώκουμε να έχουμε αδιαμεσολάβητες και όσο
γίνεται αξιόπιστες σχέσεις με τους φορείς της παγκόσμιας οικονομίας και να
ξέρουμε με ποιους διαφωνούμε και με ποιους μπορούμε να συμφωνήσουμε, υπό
κάποιες προϋποθέσεις» .
Θέλω να κάνω δύο ειδών παρατηρήσεις:
Α.
ΘΥΤΗΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΑ
Καταρχήν αναφέρομαι στο πρώτο απόσπασμα:
«Την ίδια στιγμή που πρέπει να μιλάμε με τον
κόσμο που υποφέρει, την ίδια στιγμή πρέπει να μιλάμε και με φορείς που
εκπροσωπούν και εκφράζουν την παγκόσμια αυτή οικονομία. Αυτοί οι θεσμοί είναι
τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Διεθνές Ταμείο, η παγκόσμια τράπεζα και
είναι και δυνάμεις που χονδρικά λέγονται αγορές, ενώ είναι ομάδες κεφαλαίων…»
Η σημαντική παρατήρηση που έχω να κάνω, εδώ,
είναι ότι «ο κόσμος που υποφέρει» δεν
υποφέρει ξαφνικά και από αδιευκρίνιστη αιτία. Οι μεγάλες τράπεζες και οι
μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι με συγκεκριμένες οικονομικές πρακτικές, στα
πλαίσια μεγιστοποίησης κερδών και ισχύος, οδήγησαν στην πολύ μεγάλη κρίση που
ξέσπασε σαν χρηματοπιστωτική προς το τέλος του 2008. Στη συνέχεια, και χωρίς
ακόμη λόγω των τεράστιων μελανών οπών που παραμένουν κρυμμένες στα ενεργητικά
τους ο χρηματοπιστωτικός κίνδυνος να έχει εξαλειφθεί πλήρως, η χρηματοπιστωτική
κρίση μετετράπη σε δημοσιονομική διαρκείας. Αυτό έγινε γιατί οι πολιτικές ελίτ,
διαπλεκόμενες με τις ελίτ του χρηματοπιστωτικού τομέα, διέσωσαν τον
χρηματοπιστωτικό τομέα με δημόσιο χρήμα σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας
της υπόλοιπης κοινωνίας. Οι αποκαλούμενες πολιτικές λιτότητας είναι ακριβώς οι
κυβερνητικές εκείνες οικονομικές πολιτικές που προέκυψαν σαν συνέπεια της
παραπάνω διαπλοκής.
Δηλαδή έχουμε από τη μια, πράγματι, «τον
κόσμο που υποφέρει» και από την άλλη όλους αυτούς τους θεσμούς
που ωραιότατα αναφέρει ο σ. Δραγασάκης, τους υπεύθυνους, μέσω της διαπλοκής
τους, για τις οδύνες του κόσμου. Δηλαδή έχουμε από τη μια τα θύματα
και από την άλλη τους θύτες. Επομένως, κατά τη γνώμη μου, στην εκφορά του
λόγου, δεν είναι δυνατόν να αναφέρονται δίπλα δίπλα και η σχέση τους, η μοιραία
για τη ζωή τόσων πολλών ανθρώπων, να μην διευκρινίζεται. Πολύ περισσότερο που
ακριβώς αυτή είναι η στρατηγική του διαπλεκόμενου συμπλέγματος εξουσίας: Να
ξεχαστούν οι υπαίτιοι της κρίσης που ξεκίνησε το 2008, θύτες με κοινωνικό βάρος
με ονόματα και διευθύνσεις, και να αντικατασταθούν με ανώνυμους τεχνοκρατικούς
όρους, π.χ. δημοσιονομικά ελλείμματα, δημοσιονομικό κενό, χρηματοδοτικό κενό
κλπ.
Αυτή είναι δηλαδή η προσταγή της κοινής λογικής
και της ηθικής ευθύνης και όχι κάποιας αριστερής εμμονής: Όταν σου ζητούν να
ξεχάσεις, εσύ, σε οποιαδήποτε ευκαιρία σου παρουσιάζεται, να καταγγέλλεις
καθαρά και πάντα τους υπεύθυνους της κοινωνικής σφαγής που βιώνουμε.
Β. ΟΙ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα αναφερθώ
είναι αυτό στο οποίο ο σ. Δραγασάκης αναφέρεται στην αποφασιστικότητα μας να
είμαστε «διαφανείς». Επαναλαμβάνω το σχετικό
απόσπασμα:
«Εγώ είμαι περήφανος για αυτή την δράση του
ΣΥ.ΡΙΖ.Α., γιατί εμείς στηριχθήκαμε από την αρχή στην διεθνοποίηση του
ελληνικού προβλήματος. Υπήρχαν δύο επιλογές. Η πρώτη ήταν να μην τα κάνουμε όλα
αυτά και να στηριχτούμε σε ενδιάμεσους. Εμείς κάναμε την επιλογή της
αδιαμεσολάβητης σχέσης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με όλα τα κέντρα ισχύος...
Θέλουμε να είμαστε διαφανείς. Έχουμε κάνει μια
ομάδα επαφής με τις διεθνείς αγορές…
Επιδιώκουμε να έχουμε αδιαμεσολάβητες και όσο γίνεται αξιόπιστες σχέσεις με
τους φορείς της παγκόσμιας οικονομίας…»
Η διατύπωση περί ανάγκης διαφάνειας, έτσι όπως γίνεται
από τον σ. Δραγασάκη, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μάλλον αναφέρεται στην ανάγκη
της διαφάνειας προς τα «κέντρα ισχύος». Αποτελεί δηλαδή μια
διαβεβαίωση διαφάνειας που δίνεται προς τα «κέντρα ισχύος». Και
εδώ προκύπτει το εξής μεγάλο, κατά τη γνώμη μου ερώτημα:
Το καθήκον για διαφάνεια προς τον ΣΥΡΙΖΑ,
αλλά και την κοινωνία, έχει εξαντληθεί πριν δοθούν οι
διαβεβαιώσεις διαφάνειας προς τα κέντρα ισχύος;
Ήδη, στο σημείο Α έδειξα, κατά
τη γνώμη μου, την σημασία που έχουν οι αναφορές λόγου σε σχέση με τις επαφές με
τα «κέντρα ισχύος». Έδειξα δηλαδή ότι δεν υπάρχουν ουδέτερες εκφορές
λόγου. Πόσο μάλλον δεν υπάρχουν ουδέτερες συνεννοήσεις με τα «κέντρα
ισχύος». Έτσι προκύπτουν τέτοια ερωτήματα:
- Ποιο είναι το πλαίσιο των συνεννοήσεων;
- Στις συνεννοήσεις αυτές παρέχονται κάποιες
διαβεβαιώσεις και ποιες;
- Πως αποφασίσθηκε ποιοι θα αποτελούν την «ομάδα
επαφής» με τα «κέντρα ισχύος»
Δεν έχω αντιληφθεί καμία επίσημη απόφαση ή
ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που να απαντά σε τέτοια ερωτήματα. Μόνο τυχαίες και
αποσπασματικές αναφορές σε ΜΜΕ, όπως η συγκεκριμένη του σ. Δραγασάκη.
Αμφισβητώ την δυνατότητα μιας στενής ηγετικής
ομάδας να αποφασίζει, από μόνη της, για τέτοια σημαντικά ζητήματα όπως οι
επαφές με τα «κέντρα ισχύος», χωρίς ξεκάθαρο πλαίσιο και οδηγίες που
να έχουν αποφασισθεί συλλογικά. Και με τον όρο «συλλογικά» δεν αναφέρομαι σε
μια παραχώρηση που θα μπορούσε να κάνει η ηγετική ομάδα προς την θεωρούμενη
εσωκομματική αντιπολίτευση και να ενημερωθεί απλώς, για παράδειγμα, ο σ.
Λαφαζάνης.
Εννοώ ότι το αίτημα για μια «Πραγματική
Δημοκρατία» δεν αφορά όλους τους άλλους εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά
καταρχήν τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Πού κυριαρχείται από σαφείς ολιγαρχικές
δομές. Οι οριζόντιες δομές των κινημάτων εξέγερσης των τελευταίων
χρόνων, οι οριζόντιες δομές στο Podemos και τους Ζαπατίστας, πρέπει να είναι
πηγές έμπνευσης για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι οι ολιγαρχικές
δομές ανθίστανται πάντα. Ακόμη και αν έχουν αριστερό ή προοδευτικό πρόσωπο. Και
πάντα μόνο οι αγώνες είναι εκείνοι που κάμπτουν τις ολιγαρχικές δομές.
Επομένως, και μιας και γίνεται συχνά κουβέντα περί κινημάτων, ίσως είναι καιρός
να παραδεχθούμε ότι υπάρχει ανάγκη ενός κινήματος Πραγματικής
Δημοκρατίας και μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
* Ο Γιάννης Φωτιάδης είναι οικονομολόγος και μέλος του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
**
Ολόκληρη την
ενδιαφέρουσα συνέντευξη του σ. Δραγασάκη μπορείτε να την διαβάσετε εδώ: http://www.dragasakis.gr/sinedeuxis.php?id=1025
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου