Η τοποθέτηση του Μάριου Κρητικού στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ (19-20/6/2014)

Σύντροφοι.

Η εισήγηση της Π.Γ. προς την Κ.Ε. είναι ελλιπής, απλώς περιγράφει και δεν αξιολογεί την πορεία του κόμματος στις τριπλές εκλογές , δεν αναλύει τον λόγο για τον οποίο οι στόχοι που έθεσε το κόμμα έμειναν στόχοι και από αυτή την άποψη η εισήγηση είναι μονόπλευρη , όχι αντικειμενική και δεν βοηθάει.

Έχεις την εντύπωση ότι ο σκοπός της είναι να επιβάλλει την πλήρη συσκότιση.

Όμως θέλουμε ένα κόμμα που να μην κουκουλώνει τα προβλήματα, αντίθετα να τα αναδεικνύει και να βγάζει θαρραλέα συμπεράσματα.

Θα θυμίσω λοιπόν ότι η γραμμή του κόμματος ήταν να «κοκκινίσει ο χάρτης » , και δεν κοκκίνισε, ήταν « τρεις κάλπες μία επιλογή » και οι πολίτες απάντησαν με τρεις επιλογές.

Γιατί, σύντροφοι, τους αντιμετωπίσαμε σαν απλούς ψηφοφόρους και επί πέντε μήνες αγνοήσαμε τις υπάρχουσες τοπικές κινήσεις και

Περισσότερα...

Συμπάσχουμε και συμπαραστεκόμαστε στον σύντροφο Τάσο Κορωνάκη

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Στο τελευταίο τεύχος του “Δελτίου Θυέλλης”, της περιοδικής έκδοσης του “ΔΙΚΤΥΟΥ για να Πολιτικά και Κοινωνικά δικαιώματα” δημοσιεύτηκε άρθρο του Τάσου Κορωνάκη με τον τίτλο: “Πιο ανοιχτά, πιο ριζοσπαστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ για την ανατροπή”, το οποίο δεν έτυχε καμιάς προβολής από τον κομματικά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, εκτός μιας αναδημοσίευσης στο “REDnotebook”. Ο Τάσος Κορωνάκης, ως γνωστόν εκτός από τα κομματικά “αξιώματα” που κατέχει ήταν και ένας από τους πρωτεργάτες της πρωτοβουλίας των “53” που κατέθεσαν το πολυσυζητημένο κείμενο στην τελευταία ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Δηλώνουμε χωρίς πολλές περιστροφές ότι συμμεριζόμαστε τις ανησυχίες που εκφράζει και αποδεχόμαστε την στοχοθεσία που θέτει ως προς το ζήτημα των συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ. Θα συμφωνήσουμε λοιπόν με αυτά του γράφει:

“Μία εκτίμηση που προεξοφλεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του δεν μπορεί να υπερβεί το επίπεδο του 30%, πέρα από την έλλειψη αυτοπεποίθησης που αναπαράγει, μας οδηγεί με έναν μάλλον σχηματικό τρόπο στην αναγκαστική επιλογή συμμάχων μεταξύ των υπαρκτών πολιτικών σχηματισμών, από τους οποίους κιόλας θα κριθεί και η επιτυχία του σχεδίου μας. Κάπως έτσι εκκινεί μία συζήτηση περί μετατόπισης της γραμμής μας, είτε προς την Κεντροαριστερά, είτε προς τον πατριωτικό χώρο, αναζητώντας και την αύξηση της επιρροής μας και την συγκρότηση συμμαχιών. Έτσι όμως δημιουργείται ένας πραγματικός κίνδυνος αλλοίωσης του στίγματος που μας έφερε ως εδώ και αποσταθεροποίησης του κόσμου που ήδη πίστεψε και αγωνίστηκε για την κυβέρνηση της Αριστεράς.”

Υπενθυμίζουμε όμως ότι “συζήτηση περί μετατόπισης της γραμμής μας, είτε προς την Κεντροαριστερά, είτε προς τον πατριωτικό χώρο” δεν προέκυψε ξαφνικά από το εκλογικό αποτέλεσμα, ούτε βέβαια “άνοιξε” με το κείμενο των “53”. Είχαν προηγηθεί “μάχες” όταν εκείνες οι επιλογές που κατακρίνει σήμερα ο Τ.Κ. έπεσαν προεκλογικά από τον ουρανό ως το θείο “μάνα” που θα έφερνε την νίκη και θα άλλαζε ριζικά το πολιτικό τοπίο στις 26 του Μάη.

Τότε το πολιτικό διακύβευμα ήταν αυτό που περιγράφει στο πρόσφατο άρθρο του ο Τ. Κορωνάκης, ότι δηλαδή “οφείλουμε να μην μεταμορφώσουμε εμείς οι ίδιοι τα ανυπόληπτα κεντροαριστερά μορφώματα και τα χρεοκοπημένα στελέχη του μνημονίου σε ρυθμιστές της επιτυχίας του δικού μας σχεδίου”. Όμως η αντιπαράθεση εντός του ΣΥΡΙΖΑ που έλαβε πολωτικές διαστάσεις, δίχασε και συνεχίζει να διχάζει τις οργανώσεις του, δεν ήταν αντίστοιχη του μεγέθους αυτής της πολιτικής διαφωνίας. Η κατάσταση αυτή προέκυψε από το γεγονός ότι η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ για την προεκλογική μάχη διαμορφώθηκε σε κομματικά παράκεντρα και επιβλήθηκε με αλαζονικό τρόπο από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Για να διαχειριστεί λοιπόν αυτή την διαφωνία σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ με πολιτικό τρόπο, θα πρέπει να παραμεριστούν άμεσα οι αντικαταστατικές και αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις που σημειώθηκαν στην προεκλογική περίοδο, να δοθεί ο λόγος στα μέλη του, αλλά και να εξασφαλιστεί η συμμετοχή τους στην λήψη κρίσιμων αποφάσεων, όπως αυτές που αφορούν στο θέμα των συμμαχιών και περιλαμβάνονται στην τελευταία απόφαση της ΚΕ. Επισημαίνουμε ότι οι αποφάσεις της ΚΕ επικύρωσαν τις επιλογές της προεκλογικής περιόδου και νομιμοποίησαν πρακτικά την “γραμμή”, την οποία φαίνεται ότι αντιμάχεται σήμερα ο Τ. Κ.

Όμως αυτά τα ζητήματα διευθετήθηκαν με τον γνωστό τρόπο στην ΠΓ και στην ΚΕ, όπου κυριαρχούν οι μικροπολιτικές και η διγλωσσία των μηχανισμών. Στην τελευταία ΚΕ οι “53” είχαν εκεί την ευκαιρία να θέσουν κάποιους στοιχειώδεις φραγμούς μπροστά στους κινδύνους που περιγράφονται στο κείμενο του Τ.Κ. Θα μπορούσαν να καταθέσουν ως τροπολογία τις δικές τους “κόκκινες γραμμές” ή να ψηφίσουν την τροπολογία της “αριστερής πλατφόρμας” που περιλάμβανε παρεμφερείς οριοθετήσεις. Είχαν επίσης την δυνατότητα να διαβουλευθούν με την “αριστερή πλατφόρμα” και να καταθέσουν κοινές τροπολογίες. Όμως δεν έπραξαν τίποτα απ' αυτά. Αντίθετα, ένα βασικό στέλεχος της πρωτοβουλίας των “53” ανέλαβε με ανάθεση τον ρόλο του “αντ' αυτού” , τόσο στην υποστήριξη της εισηγητικής απόφασης της ΚΕ, όσο και στην καταγγελία της τροπολογίας της “αριστερής πλατφόρμας”...

Ο Τ.Κ. ως υπεύθυνος του οργανωτικού, γνωρίζει ότι οι πολιτικές προτάσεις δεν αρκεί να διατυπώνονται ως αφηγήσεις στο χώρο των ιδεών, αλλά θα πρέπει να συνοδεύονται και με τα κατάλληλα μέτρα για την πραγμάτωσή τους. Αν πράγματι πιστεύει αυτά που γράφει και δεν πετάει λεκτικά “πυροτεχνήματα”, οφείλει να πάει ένα βήμα μπροστά. Αλλιώς θα χρεωθεί ότι ακολουθεί ανάλογες πρακτικές με αυτές των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, οι οποίοι όταν έχουν δυσκολέψει τα πράγματα, ρίχνουν και μια ντουφεκιά στον αέρα - προκηρύσσοντας μια εικοσιτετράωρη απεργία ή μια στάση εργασίας - για να εκτονωθεί η κατάσταση.

Η λύση επίσης δεν είναι να οικοδομηθεί μια νέα “τάση” από τα υπολείμματα της ΑΡΕΝ και της ΑΝΑΣΑ στα λειτουργικά πρότυπα των φατριαστικών ομαδοποιήσεων, η οποία θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα εντός των πλαισίων της διαπάλης των μηχανισμών. Η λύση βρίσκεται στις καταστατικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ. Η τήρησή τους αποκαθιστά την κομματική λειτουργία, επαναφέρει την λήψη κρίσιμων αποφάσεων από τα κομματικά παράκεντρα στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και βάζει φραγμούς στους διάφορους “τροχανάδες” που διοικούν σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ και επιχειρούν να τον μετατρέψουν σε μια εκλογική φούσκα, η οποία θα σκάσει όταν πέσει στο πρώτο εμπόδιο που θα συναντήσει στον δρόμο της...

Η προσφυγή στο άρθρο 17 του καταστατικού που προβλέπει ότι: “Σοβαρά ζητήματα της πολιτικής και της λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να αντιμετωπιστούν με την προσφυγή στη θέληση των μελών του, με το θεσμό του εσωτερικού δημοψηφίσματος στη βάση εναλλακτικών προτάσεων” είναι η μόνη ενδεδειγμένη πολιτική δράση η οποία εξασφαλίζει άμεσα και με την συμμετοχή των μελών την αποκατάσταση της κομματικής διαδικασίας για την λήψη απόφασης στο συγκεκριμένο σοβαρό ζήτημα. Να τεθεί λοιπόν σε δημοψήφισμα, το τμήμα της τελευταίας απόφασης της ΚΕ που αναφέρεται στο θέμα των συμμαχιών, σε αντιπαράθεση με εναλλακτική πρόταση που οριοθετεί με σαφήνεια τις “κόκκινες γραμμές”, όπως αυτές που θέτει το κείμενο του Τ. Κορωνάκη, οι οποίες είναι παρόμοιες με αυτές που κατέθεσε ως τροπολογία η “αριστερή πλατφόρμα” στην Κ.Ε.

Καλούμε την “αριστερή πλατφόρμα”, όσους από τους “53” συμμερίζονται τους κινδύνους που επισημαίνει ο Τάσος Κορωνάκης, αλλά κυρίως τους συντρόφους μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν πάψει πλέον να εμπιστεύονται τους μηχανισμούς, στην ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών για την προσφυγή στο άρθρο 17 του καταστατικού.

Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία και για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για την Αριστερά στην χώρα μας. Σε αυτή την συγκυρία θα αποδειχθεί αν μπορούν να ξεπεραστούν οι μικροπολιτικές και οι μικροσυσχετισμοί των μηχανισμών μπροστά στις ορατές σε όλους πλέον απειλές για την φυσιογνωμία αλλά και για τις προγραμματικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την συγκυρία θα κριθεί αν πραγματικά μπορεί να υπάρξει “ΣΥΡΙΖΑ των μελών” του.

Το καλοκαίρι είναι σύντομο, και το φθινόπωρο μας περιμένουν πολλές εκπλήξεις...

Περισσότερα...

Η τοποθέτηση της Σίσσυ Βωβού στην 1η συνάντηση (28-6-14)

της Σίσσυ Βωβού

Συντρόφισσες, σύντροφοι

Ακούστηκε σήμερα η άποψη ότι πρέπει να είμαστε κόμμα των μελών, πράγμα που φυσικά όλες και όλοι πιστεύουμε, αλλά παράλληλα απορρίφθηκε από κάποιον σύντροφο η ιδέα των τάσεων, γιατί δημιουργούν δικές τους εξουσίες.

Θα ήθελα να υποστηρίξω την ύπαρξη τάσεων σε κάθε αριστερό κόμμα, γιατί αποτελούν συσσωματώσεις που επεξεργάζονται πολιτική και μπορούν να επηρεάζουν το κόμμα προς την κατεύθυνση που πιστεύουν. Φυσικά δεν πρέπει να είναι μηχανισμοί και να έχουν εσωτερική πειθαρχία, όπως το λέει το καταστατικό και όπως είναι λογικό.

Εδώ να θυμίσω ότι στην Ελλάδα οι τάσεις κατοχυρώθηκαν στο ΚΚΕ-Εσωτερικού στο συνέδριο του 1987 για πρώτη φορά, και έκτοτε λειτούργησαν στην ΑΚΟΑ και τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Οι τάσεις κατοχυρώθηκαν επίσης στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ παρά τη μεγάλη αντίθεση που εξέφρασε ο πρόεδρος και το περιβάλλον του, και πιστεύω ότι αυτό είναι θετικό. Στο ίδιο συνέδριο του 1987 κατοχυρώθηκε η ποσόστωση των γυναικών σε όλα τα όργανα κατά το 1/3, με βάση την ανάλυση ότι οι γυναίκες δεν εκλέγονται στα όργανα λόγω πατριαρχικών προκαταλήψεων γυναικών και ανδρών, και ότι η ποσόστωση είναι ένα τεχνικό μέτρο διόρθωσης μιας κατάστασης που βασίζεται σε πατριαρχικές λογικές, και στόχος είναι η διόρθωση της σύνθεσης των οργάνων και προοπτικά η κατάργησή της.

Η τάση στην οποία συμμετέχω, η ΑΝΑΣΑ, έχει ως πολιτικά διακριτικά την υποστήριξη και συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα, τον διεθνισμό και το φεμινισμό. Δυστυχώς το τελευταίο τείνει να καταλήξει σε άγνωστη λέξη, γιατί η όλη σύνθεση της τάσης, ιδίως μετά την αυτοδιάλυση της ΑΚΟΑ, δεν στηρίζει τον τρίτο πυλώνα, και αυτό έχει προκύψει μέσα από συγκεκριμένες πράξεις και κυρίως παραλείψεις της.

Δεύτερον θέλω να διαφωνήσω με άποψη που ακούστηκε ότι η γραφειοκρατία που σχηματίζεται στο κόμμα μας προσωποποιείται από ανθρώπους που δεν έχουν κινηματική λογική και δράση. Δυστυχώς, βλέπουμε ανθρώπους με κινηματική λογική και δράση στο παρελθόν και στο παρόν, να συμβάλλουν στη διαμόρφωση σκληρών γραφειοκρατικών ιεραρχιών που παρακάμπτουν τα «απλά» μέλη, που αποφασίζουν μέσα από τασιακές συναλλαγές, και που ακολουθούν σκληρές τασιακές και προσωπικές επιδιώξεις χρησιμοποιώντας τα μέλη των τάσεων ως κωπηλάτες σε ένα σκάφος που διευθύνουν.

Τρίτον, να θυμίσω ότι η συλλογική δράση και η δημοκρατία σε ένα συλλογικό υποκείμενο όπως στην προκειμένη περίπτωση τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο πράγμα. Επίσης, η δημοκρατία δεν είναι απλά η έκφραση των απόψεων των μελών και η συμμετοχή τους στη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Ζούμε σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο, είμαστε όλοι και όλες homo capitalisticus σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Αυτό που θα απαιτείτο από ένα κόμμα είναι το πολιτικό πλαίσιο και η λειτουργία των ανθρώπων που μετέχουν, ισότιμα, χωρίς διακρίσεις σε «προβεβλημένα», «πρωτοκλασάτα», «δευτεροκλασάτα» στελέχη και απλά μέλη. Και φυσικά να αποκλείονται οι διαδικασίες που οδηγούν στη δημιουργία τέτοιων κατηγοριοποιήσεων και ιεραρχιών.

Πέραν των όποιων αποφάσεων ληφθούν για συμπλήρωση του καταστατικού, που ασφαλώς χρειάζονται και έχουν αποφασιστεί και από το ιδρυτικό συνέδριο, θα ήθελα να στηλιτεύσω δύο σημαντικές παραβιάσεις του καταστατικού που ήδη έγιναν.
Η πρώτη, με το «καλημέρα», ήταν η παραβίαση της ποσόστωσης των γυναικών κατά 1/3 στην πολιτική γραμματεία.

Αποφασίστηκε καθαρά και αδιαμφισβήτητα ότι η ποσόστωση θα λειτουργεί για όλα τα όργανα, έστω κι αν είναι κατά τη γνώμη μου χαμηλή, μια και είχε γίνει η πρόταση για 40% η οποία τέθηκε σε δεύτερη ψηφοφορία γιατί οι ψήφοι με την ανάταση των χεριών φαίνονταν ισότιμοι. Στην πρώτη ψηφοφορία, το προεδρείο αρνήθηκε την καταμέτρηση. Στην δεύτερη ψηφοφορία μπήκαν λαχανιασμένοι αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες, και κατόρθωσαν να αντιστρέψουν το αρχικό διαφαινόμενο αποτέλεσμα. Ότι η ποσόστωση αποφασίστηκε να λειτουργεί σε όλα τα όργανα, είναι αδιαμφισβήτητο και υπάρχει και βίντεο που το δείχνει. Και όμως, όταν συγκροτήθηκε η νέα Πολιτική Γραμματεία, μπήκαν μόνο 4 γυναίκες, δηλαδή 16%. Σε διαμαρτυρία μας και συλλογή υπογραφών για να διορθωθεί αυτή η παραβίαση, δεν εισακουστήκαμε, και οι τάσεις τελικά συμφώνησαν στο εξευτελιστικό ποσοστό γυναικών στην Πολιτική Γραμματεία.

Η δεύτερη παραβίαση ήταν επίσης μείζων, και αφορούσε το εσωκομματικό δημοψήφισμα για τις ευρωεκλογές. Το καταστατικό το προβλέπει, παρ’ όλα αυτά, διαφαινόταν η τάση της Πολιτικής Γραμματείας να μην ακολουθήσει αυτή την πρόνοια του καταστατικού. Εμείς συλλέξαμε 37 υπογραφές όπου ζητούσαμε να τηρηθεί το καταστατικο και βάζαμε και καινοτόμες ιδέες λόγω του καινούριου νόμου για ενιαία εκλογική περιφέρεια σε όλη τη χώρα. Δεν εισακουστήκαμε, οι υποψηφιότητες τέθηκαν στην Γραμματεία του κόμματος, δεν εμφανίστηκαν πουθενά για να τις μάθουν τα μέλη και να γίνουν γνωστές, στη συνέχεια τέθηκαν σε ψήφιση στην Κεντρική Επιτροπή (με τα γνωστά ευτράπελα), και τα αποτελέσματα αυτής της ψηφοφορίας δεν ανακοινώθηκαν ούτε σε όσους και όσες είχαν βάλει υποψηφιότητα, ούτε στο κόμμα. Δηλαδή, το κόμμα αντιμετώπισε τους και τις υποψήφιες ως ανύπαρκτα πρόσωπα.

Τέλος να πούμε ότι έχει δημιουργηθεί μια εσωτερική λειτουργία με τις τάσεις ως παράκεντρα λήψης αποφάσεων και προώθησης αντιπροσώπων σε όλα τα όργανα, με αδιαφανείς φυσικά διαδικασίες των διαδρόμων, με κύριο στόχο να μην μάθει η κοινωνία τις απόψεις που προβάλλονται στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί αυτό θα δώσει επιχειρήματα στους εχθρούς μας, και άρα το μόνο που μπορεί να εξασφαλίζει τις «ποσοστώσεις» των τάσεων είναι αυτές οι κρυφές και αντικαταστατικές διαδικασίες. Αυτό πρέπει να αλλάξει, και χρειάζεται κάποιος καταλύτης, γιατί πολλά μέλη είναι δυσαρεστημένα με τέτοιες εξελίξεις, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζουν τη συμμετοχή τους επειδή δεν νιώθουν να παίζουν κάποιον ζωντανό και ενεργητικό ρόλο.

Περισσότερα...

Η παρέμβαση της Αννας Μαντέλου στην 2η συνάντηση (9-7-2014)

Της Αννας Μαντέλου

Η αστική τάξη μετά την απίσχναση του δικομματικού μοντέλου, η ίδια προσπαθεί να δημιουργήσει τον μύθο της κεντροαριστεράς.

Η ΔΗΜΑΡ , το δεξιό κομμάτι του συνασπισμού που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ , συμμετείχε στην παραπαίουσα κυβέρνηση, σε στιγμές οριακές για την ύπαρξη της ίδιας και της έδωσε ιδεολογικό φιλί της ζωής, ως δήθεν «υπεύθυνη» αριστερά.
Σήμερα ζητάει ένα τμήμα των στελεχών της μετά μάλιστα την εκλογική της συντριβή ένα είδος συνεργασία μαζί μας χωρίς να αλλάξει τις απόψεις της για την μεταρρύθμιση του « κράτους» , με την συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων, με μια μη ταξική ανάλυση για την φύση του κράτους .

Οσο για τους πασοκογενείς που δεν τους κάνει ο Βενιζέλος και στρέφονται σ΄εμάς είναι τα υπολείμματα της σοσιαλδημοκρατίας που στην Ελλάδα όπως και σε όλη την Ευρώπη επέβαλαν τις νεοφιλεύθερες πολιτικές της δημοσιονομικής προσαρμογής σε αγαστή συνεργασία με την λαϊκή δεξιά, δημιούργησαν στρατιές εκατομμυρίων ανέργων και με κροκοδείλεια δάκρυα αναφέρονται σε αυτές τις ζωές που κατέστρεψαν, με ευχολόγια.

Αντιμετωπίζουν δε σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ σαν εφαλτήριο που πιθανόν να τους βοηθήσει για αποκατάσταση όχι της τιμής τους, κατά την γνώμη μου, αλλά της αποφυγής καταβολής των επιτιμίων που είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν για τον εξαγνισμό τους από δεκαετίες λαμογιάς και εκμαυλισμού πολιτικού και πολιτιστικού.

Η συνεργασία μας με τους παραπάνω είναι σαφές ότι θα οδηγήσει σε μείωση της εκλογικής μας επιρροής αντί την θεωρούμενη ενίσχυση της. Διότι οι πολίτες δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου. Αν για βραχυπρόθεσμες εκλογικές σκοπιμότητες βρεθούμε στην ίδια μεριά μαζί τους θα κάνει κακό αντί για καλό. Γιατί το διαφορετικό κοινωνικό όραμα δεν το ενισχύει η ύπαρξη στις γραμμές μας διάφορων καριεριστών της πολιτικής που βρωμάνε την μούχλα της κοινωνικής καταστροφής που δημιούργησαν.

Στην Ελλάδα των μνημονίων έχουμε στο πεδίο της ταξικής σύγκρουσης, μετά την ανάπτυξη των κινημάτων των πλατειών και των μαζικών κινητοποιήσεων όλων των κοινωνικών ομάδων που θίγονται την συνειδητοποίησή των εργαζομένων ότι η λύση είναι πολιτική.

Αυτό εμφανίζεται και στο πικ της αντίστασης τους αλλά και μετά την ήττα που τους επιβάλει η σκληρή νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Η μάχη τους δεν μπορεί να βρει διέξοδο ούτε καν σε μικρές έστω νίκες.

Ο στόχος της άρχουσας τάξης για την πλήρη εξάρθρωση των εργασιακών θεσμών και τον έλεγχο ενός τεράστιου εφεδρικού εργατικού δυναμικού, οδηγεί ένα μεγάλο τμήμα των εργαζόμενων να αναπαράγουν την εργασιακή τους δύναμη σε συνθήκες μεσαιωνικής εκμετάλλευσης.

Σε αυτό το σκηνικό της οξείας ταξικής σύγκρουσης, αναδύθηκε η πολιτική εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ, που με το ριζοσπαστικό του χαρακτήρα συνδέθηκε με τα κινήματα και δημιούργησε στην Ελλάδα την ελπίδα για τους φτωχούς, για την ικανοποίηση των αναγκών πάνω από τα κέρδη για τον έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας από τους εργαζόμενους, για την πλήρη ρήξη με το νεοφιλεύθερο μοντέλο της καπιταλιστικής αναδιάταξης.

Η εκλογική του μεγέθυνση και η πρωτιά του στις ευρωεκλογές, έδωσε σε όλη την Ευρώπη, και κυρίως στις χώρες του νότου, το μήνυμα ότι οι λαοί μπορούν να αμφισβητήσουν την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα.

Η περαιτέρω εκλογική μας διεύρυνση μπορεί να συμβεί μόνο αν προτάξουμε γι’ άλλη μια φορά τα κινηματικά μας χαρακτηριστικά, που υποχώρησαν λόγω της μετατόπισης του βάρους στην κοινοβουλευτική μας εκπροσώπηση.

Μετά το 2012 θεωρήσαμε δεδομένη την υποστήριξη των ριζοσπαστικών τμημάτων του πληθυσμού και προσπαθήσαμε να «πείσουμε» τα μεσαία στρώματα, σε μια εποχή μάλιστα που αυτά φτωχοποιούνται και ο συντηρητικός λόγος, τους φαίνεται ανεπαρκής.
Ταυτόχρονα το μοντέλο οργάνωσης που προτάξαμε, ιεραρχικό και συγκεντρωτικό, σήμερα δεν εμπνέει τους πολίτες και δημιουργεί καχυποψία για το μέλλον, τον φόβο για την δημιουργία δηλαδή μιας νέας κάστας γραφειοκρατών που θα ρυμουλκήσουν την ζωή τους σε νερά που οι ίδιοι δεν θα έχουν διαλέξει.

Το έχω ξαναπεί, αλλά το έχω ξανακούσει. Εννοώ την ρήση «όλοι ίδιοι είναι» που αφορά την συνειδητοποίηση της προδιαγεγραμμένης πορείας για τους διαχειριστές της πολιτικής, και την αυτονόμηση της δραστηριότητά τους από το κοινωνικό γίγνεσθαι, τον παραγοντισμό, τα προνόμια οικονομικά και κοινωνικά.

Π ως μπορούν να πεισθούν οι πολίτες να συμμετέχουν σε ότι τους πονά και ότι τους δημιουργεί τη καθημερινή αγωνία επιβίωσης;

Μόνο αν αισθανθούν ότι οι ίδιοι και μόνο αυτοί θα είναι οι αυριανοί στρατηγοί της δημιουργίας της καθημερινής ζωής τους.

Ένα παράδειγμα τέτοιου τύπου είναι οι εργαζόμενοι στην αυτοδιαχειριζόμενη ΒΙΟΜΕ.

Ενας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, θα μου πείτε, και μάλιστα όταν έχει να παλέψει και με τους εργατοπατέρες του Κ.Κ.Ε. που εναντιώνονται στο εγχείρημα

Εν κατακλείδι πρέπει να προτάξουμε το άλλο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης στην πράξη, και να συνεχίσουμε να αναδεικνύουμε περισσότερο όλα αυτά τα κινήματα κατά των πλειστηριασμών, των εξώσεων, των διοδίων, του πορισμού τροφής χωρίς μεσάζοντες, της υπεράσπισης του δικαιώματος στην στέγη, της παιδείας, της υγείας, του πολιτισμού, της ενέργειας, της προστασίας του περιβάλλοντος, της υπεράσπισης των αιγιαλών, κοινωνικά αγαθά που κανένας δεν θα τα στερείται.

Να υπερασπιζόμαστε καθημερινά τις ατομικές ελευθερίες που φαλκιδεύονται, τα δικαιώματα αυτοπροσδιορισμού κάθε ομάδας, φύλου, μειονοτήτων.

Αν αυτά δεν γίνουν ο κορμός της κινηματικής μας δράσης κινδυνεύουμε να στοχεύσουμε σε κοινωνικό κενό χώρο και όχι μόνο θα χάσουμε την μάχη αλλά και να συνεχίσει η αστική τάξη ανενόχλητη την κοινωνική καταστροφή της σε ένα θανατερό εναγκαλισμό με την κοινωνία.

Και θα κλείσω με τρεις προτάσεις που θεωρούμε σημαντικές σαν απάντηση στη σημερινή κατάσταση του κόμματος.

1. Να δημιουργηθεί από εμάς μια ομάδα επικοινωνίας με στόχο την διάχυση της πληροφόρησης σε όλες τις οργανώσεις που δραστηριοποιούμαστε για τα πεπραγμένα του κόμματος. Δεν είναι δυνατόν οι διάφοροι μηχανισμοί να έχουν την αποκλειστική πληροφόρηση για αυτά και τα μέλη να αγνοούν τι συμβαίνει, υπάρχοντας σαν τελευταίοι αποδέκτες εντολών δράσης.

2. Να δημιουργηθεί μια πλατφόρμα πληροφόρησης.

3. Να ζητήσουμε από τις οργανώσεις μας να κάνουν ανοικτές συνελεύσεις, για την συμμετοχή του κόσμου που δεν ενεργοποιείται σε συζήτηση κυρίως για την πολιτική του κόμματος.

Περισσότερα...